Αστοριανές Γέφυρες

ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ

Οραματιστής Α.

Πούσ' αδελφέ!
'που έκανες παρένθεση στον ύπνο
ξένες φροντίδες να νοιαστείς
διπλά κλειδιά να σφίξης
-μη ξεχρεώσεις τη σκεπή
που στέγασμα σου δίνη... Δεν μούπαν πως οι μάνες μας
είχαν το ίδιο γάλα!
Δίδυμος -ίσως -λογισμός
όταν μας νανουρίζαν.
...Κι ήταν οι ουρανοί ανοιχτοί
στης σύμπτωσης την Ώρα
...και βρέχουμε την άσφαλτο
με ίδιο ποτιστήρι

Οι ανεμόσπαρτοι

 Στατιστική κι αρίθμηση-
μεμονωμένη ακρίβεια,
καλούπια,
χαλινώματα,
μέτρημα περηφάνιας -
του Έλληνα της Ξενιτειάς
μη πεις να καθορίσεις. Κι αν τα πρασινολίβαδα που τάξαν
δεν τα βρήκαν,
λύγισαν, μα δεν έμειναν μόνο
με το φαρμάκι!
...τους ζεις, άλλωστε
και γι' αυτό μαζί τους ασχολείσαι.
...Τώρα,
αν τ' 'Aτια πούθελες
κρυφά να τιθασεύσης
τα φόρτωσες με μισεμό,
με λανθασμένη σέλα...
Μην αιτιάσαι Ξένη γη!
Ίσως κι η Μάνα φταίει,
που παραμύθια τάιζε κι αποκομμένο γάλα!
...Δεν έχεις τύχει 'που μιλούν
για μάρμαρα κι αψίδες,
μπρούτζινες μπαλκονόπορτες
και σκαλιστά παντζούρια...
δεν είδες πως πιστεύουνε τ' όνειρο
που τους λείπει;
δεν ένοιωσες πως θάθελαν
την Μάνα ν' αγκαλιάσουν!!!
Μην τιμωρείς με αριθμούς
νύχτες φαρμακωμένες, ψηλά
το φρύδι μη πετάς
έστω και αν έχεις κάνει
δικό σου κήπο και δεντριά
στης Μητριάς το Χώρο
Έλληνας είσαι όσο θες κι όσο
βαθιά πιστεύεις.


Ας γίνεται πατρίδα σου
η γη που σε τροφίζει...
ας γίνεται θρησκεία σου και Πίστης σου
η Αλήθεια!

Ήλιε, Περπατητή
Προσπάθησα να πλέξω τις ακτίνες σου.
Ήλιε, Περπατητή, σε χαλινάρι,
να κλείσω σ' ασπροκέφαλο τη θέρμη σου
-φιλί σε πρωτολούλουδο θυμάρι... ...Του αηδονιού τις τρίλιες δεν κατάφερα
ήχους να τους κρατήσω...
όσο ζούσα
...να δέσω τη ζωή αντάμα στ' όνειρο...
μια Χίμαιρα να φτάσω, κυνηγούσα.

ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΟΛΗ

...Πάρτε τα μάτια μου πριν φύγω γι' αλλού,
πριν γίνουν δυο σβώλοι καβουρτισμένοι...
Κάπου, μια φλόγα χρειάζεται ένα καντίλι σβηστό,
κάπου, αντιστέκεται αφώτιστος ένα φάρος αφρόντιστος,
κάπου ανασταίνεται ευοίωνος ένας μικρός παράδεισος,
για ν' αλλάξει εικόνες-καρφιά,
που πληγώνουν...
Πάρτε τα μάτια μου. Στις άδειες θέσεις τους, στείλτε την 'Aνοιξη
με δυο χελιδόνια ερωτευμένα.
Αν, τυχόν, τα φοβίσει το έρεβος, χαράξτε πάνω στο μέτωπο
με γράμματ' ανάγλυφα: "Ζητείται Φως"
και απομακρυνθείται...
Ταυτότης
Σ' άφησα και τραγούδησες
τις όμορφες τις ώρες της πικραμένης μοναξιάς
στης ρεματιάς την πλάτη. Σ' άφησα και ψιθύρισες
μελωδικά τις μέρες πούταν αιώνας άχαρος
στων πλατανιών τον ίσκιο.
...Ποιος ήσουνα δεν άφησες
να μάθω,
να γνωρίσω.
Λυπήθηκα που μούγινες κρυμμένος
Εαυτός μου.

Ιωλκός-Κολχίδα

Όλβιες Ώρες

Ξεκίνησαν

οι Έλληνες του τότε κόσμου, από τη Γη των Αθανάτων,

στοχεύοντας την Εύδιο Ακτή της Δυναστείας των Πάγων.

Τύφλωναν οι ασπίδες τους τον υπερόπτη Ήλιο.

Προσκαλούσαν κάθε νύχτα την ανοχή της Σελήνης.  

Πενήντα αγέρωχες Τριήρεις,

με κουπιά που ανάσαιναν ικμάδα, ανακάτωναν

τα σωθικά του Αιγαίου.

Προκαλούσαν τον Ποσειδώνα. 

Θυσίαζαν

τη ψυχή τους στην εύνοια των Θεών. 

Προχωρούσαν

για το υπερπόντιο ταξίδι της αιωνιότητας, 

ακάθεκτοι.

Με ούριους ανέμους, με μίση και θεϊκές υποσχέσεις,

αποχαιρέτησαν την Ιωλκό, διάβηκαν τον Πόντο της Έλλης,

πλεύρισαν στις ανάσες της Μαύρης Θάλασσας 

κι ακούμπησαν

την Ελπίδα πάνω στην αχόρταγη λαχτάρα της κυριαρχίας

του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Η θρυλική πλέον Κολχίδα, έδωσε ακόμη μία μάχη

για να λούζεται στο φως της Ιστορίας.

Θεϊκές εύνοιες μαζί κι αντιζηλίες, 

ήρωες αδιάφανοι ή και ημίθεοι,

Μύθοι αιμάσσοντες, κερήθρες αιώνιες 

της παγκόσμιας Δόξας μας,

αναστήθηκαν σε ουρανομήκη αναβίωση

στην Κολχίδα, 

το εύμνημο Σότσι του σύγχρονου κόσμου.

Τυχερή να ζω την Τέχνη στην τελειοποίηση των αθλημάτων,

την αγωνία των αθλητών, 

στην μαγεία των Θεσμών

της γείτονος Ήλιδας, όπου αναβιώνουν δραματικά 

στην αγκάλη

της αρχαίας Κολχίδας.

Υιώτα Στρατή, Αστόρια Ν. Υόρκη

Όλβιες Γέφυρες με  τον Ελληνισμό της Εσπερίας