Ψίθυροι Ανυπόδητης Πηνελόπης

Το  ΄δράχτι της Πηνελόπης


Πίσω από τους αιχμηρούς βράχους
που φύτρωσαν καταμεσής στο λιοπύρι
της ανέμελης γης,
ανάμεσα στις σκιερές αναταράξεις
της φυλλωσιάς,
ορθώνεται το ανάστημα της λικνιστής ελιάς
στους τρεις ανέμους.

Το χέρι του Ποσειδώνα
πασχίζει να βάλει τάξη
στους φρενήρεις ρυθμούς της αύρας
που αρμενίζει
αντικριστά στο πέλαγος.
Αιώνες περιμένουμε τη νύχτα της ολομέλειας,
όπως την κατέγραψε με το δράχτι της
η Πηνελόπη της απουσίας
στην κορυφαία στιγμή της λύτρωσης.
Ο Οδυσσέας έμπλεος ευτυχίας
για την επιστροφή του στη γη,
δοκιμάζει τις αντιστάσεις της διαφάνειας
στις καθημερινές προσλήψεις της μοίρας,
έτοιμος να απορροφήσει σύσσωμες
τις αιματοκυλισμένες σταλαγματιές
που έσφυζαν ακόμη στις φλέβες
των παλαιών παλατιανών φίλων.
Ένα ταχύπλοο, που διέσχιζε τυχαία
τη ματιά μας,
καταπάτησε βιαίως τη χρυσή
ανταύγεια της θάλασσας,
καθώς εκείνη είχε, μόλις, ξαπλώσει
στα πόδια του χρόνου
την προσμονή.
Η σκηνική παρουσία του ηλιοβασιλέματος
δεν άφησε ίχνη στις μνήμες των επιγόνων,
μολονότι δεν έπαψε να συγκλονίζει
τους αναβαθμούς του μόχθου
μιας πυγολαμπίδας,
που πάσχιζε να την ξεπεράσει.
Φέτος το καλοκαίρι
η θάλασσα τραβήχθηκε βαθιά
κι άφησε επαρκές περιθώριο
στα πέλματα
να αποτυπώσουν την ιστορία τους.
Ο ρυθμός ενός στεναγμού,
που αποκαλύφθηκε ότι άφηνε,
επί πολλούς αιώνες, το κύμα
στη σχισμή του βράχου,
καθώς έγλυφε τις παρειές του,
λειτούργησε ως κατακλείδα
στο επιχείρημα.
Ήταν τελικά ένας απειροελάχιστος σκίουρος,
που διατάρασσε,
με την αθόρυβη περπατησιά του,
την ψευδαίσθηση.

 Γιώργος  Κοντογιώργης

Ψίθυροι Πηνελόπης,  με του Οδυσσέα  νου, την ποιητική ουσία