στην Πολιτεία την Ομηρική
Εγγύηση της Ελευθερίας η Ποίηση
Βρήκαμε τον Όμηρο, με τον τρόπο του ποιητή, στις ακρογιαλές της με ένα πλωτό καράβι που το λένε "Μυθιστορία" να προσαράζει και στους δρόμους, στα μονοπάτια της Ελλάδος που τον πληγώνει να περπατεί.
Να περπατεί με ένα ραβδί στο χέρι και δίπλα του ένα παιδί να τον οδηγεί.
Τον πλησίασα προσεκτικά και το ρωτώ ψιθυριστά περπατώντας δίπλα του από αριστερά
στο δρόμο με το δισάκι μου στο ώμο.
-Τι είναι αυτό που σε πληγώνει σήμερα στην Ελλάδα πιο πολύ, τον ρωτώ με αγωνία περισσή;
Οι άνθρωποι τα σκουπίδια οι πολυκατοικίες οι τουρίστες η ηχορύπανση τα μοναστήρια τα μπαρ τα ξενοδοχεία τα μαγειρικά τηλεοπτικά σήριαλ οι ξαπλώστρες τα διώροφα λεωφορεία, τι;
Δεν απάντησε και συνέχισε να προχωρά.
Προχωρώ και εγώ μαζί και ξαναρωτώ.
-Τι είναι αυτό που αγαπάς την Ελλάδα πιο πολύ; Τον μύθο την ιστορία το φως της, την πέτρα μάρμαρο, την αύρα την εσπερινή;
Κουνά το κεφάλι σκεφτικός και δεν απαντά.
Ξαναρωτώ με παρ΄όλα αυτά.
-Ποιος είναι ο στόχος της Ελλάδας; Σήμερα ποιο είναι το μέλλον; Ποιος είναι ο ρόλος της στο γαλαξία της συμπαντικής νοημοσύνης; Γιατί έχεις τα μάτια κλειστά, τι βλέπεις με αυτά;
Σταματά για να σκαλίζει το ραβδί και αρχίζει να μιλά μειλίχια και προσεκτικά.
-Αυτό, μου λέει ήταν ένα ρόπαλο παλιά, το άφησε ο Ηρακλής παρακαταθήκη για τη νέα γενιά.
Έφτασε στα χέρια μου από κάτι της Ήβης, παιδιά, το πήρα και άρχιζα να το σκαλίζω προσεκτικά πάνω σε αυτό, σαν τον ‘Ηφαιστο τα Έπη τα Ομηρικά κτήμα εσαεί και παρακαταθήκη για τα σύμπαντα γαλαξιακά.
Αυτό που με πληγώνει περισσότερο στην Ελλάδα σήμερα είναι η χαμηλού επιπέδου ανθρωπιά,
ο φτηνός συναισθηματισμός ο υποκριτικός ανθρωπισμός της ήσσονος προσπάθειας και η μακαριστή πτωχεία του πνεύματος, του “να περνάμε καλά” .
Αυτό που αγαπώ, είναι η τόλμη η γοητεία η φαντασία, ο ηρωισμός και η ευφυΐα . Από τον Ηρακλή στον Οδυσσέα, από το ραβδί στο σπαθί σε μετουσιωτική Μυθολογία.
Πότε το ρόπαλο λειαίνεται και μετουσιώνεται σε σπαθί φωτός με μέθοδο την αλχημιστική;
Πότε το σπαθί μετατρέπεται σε τόξο λυγίζει και εκτοξεύεται σε βέλος ευθύ;
Ο ρόλος της Ελλάδας ήταν και είναι πάντοτε αυτός. Ένα ρόπαλο ένα τόξο και ένα σπαθί, αυτό της Δικαιοσύνης σε μία ελεύθερη Ιαχή …. Αέρα.
Κλείνω τα μάτια για να βλέπω τα εσωτερικά ενεργειακά πεδία σε όραση εσωτερική να βλέπω την Πηγή και αφήνω ένα παιδί να με οδηγεί, γιατί θέλω να βλέπω τον κόσμο καινούργιο, σαν να ναι η πρώτη φορά που τον κοιτώ με θαυμασμό, σαν να είμαι παιδί και εγώ.
Τα Ομηρικά Έπη ανήκουν στην περιπατητική σχολή γιατί πηγαίνουν, περπατούν από αυλή σε αυλή με ραφιναρισμένη πλεγμένη ωδή υφαντό.
Οι Μεγάλοι Περίπατοι των Ομηρικών Επών έφτιαξαν το ενδελεχές αριστοτελικό άγαλμα του Οδυσσέα με το σκοπό του καλλιτέχνη λαξευτή.
Ο περίπατος είναι μία πράξη διαλογιστική. Και είναι μία ακόμη μη πράξη δράσης ευθυγραμμιστική γιατί είναι η ευθυγράμμιση των απορροιών των εσωτερικών και εξωτερικών πεδίων του σύμπαντος.
Καμία φώτιση δεν μπορεί να γίνει σε στάση καθιστή των 7 τσάκρας, δεν έχει την απαιτούμενη ένταση δύναμη και ροή για ένα νοήμον ανθρώπινο όν. Λείπουν τα πόδια και μένει ....η ουρά του δεινόσαυρου.
Για αυτό περπάτα μαζί μου, ούτε μπρος ούτε πίσω μου, αλλά δίπλα μου, ταξιδευτή.
-Όμηρος σημαίνει εγγύηση τον ρωτώ, εγγύηση για τι;
-Ναι μου λέει, “όμηρος” σημαίνει εγγύηση.
Εγγύηση για την Ελευθερία του Πνεύματος και είμαι ο εγγυητής για αυτή ,ως ποιητής με ένα ραβδί και συνοδό μου ένα παιδί.
"Ο στερνός σκοπός του ποιητή δεν είναι να περιγράφει τα πράγματα αλλά να τα δημιουργεί ονομάζοντάς τα". Σεφέρης, "Μονόλογος πάνω στην ποίηση"
Αστραία, Μπαλούμη Ευαγγελινή για την Ομηρική Πολιτεία
.....από τα μονοπάτια της ελεύθερης ομηρικής μυθοπλασίας
