Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Απαγγελίες στη Δασκαλόπετρα

Σ. Σιταράς, Ομογενής Ευπατρίδης στη Πέτρα του Ομήρου

μιλά για τον Όμηρο και τον Ηρακλή

ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΗΡΑΚΛΗ!

Οδύνη και ηδονή
Πόσο ωραίες ταιριαστές,
που είναι αυτές η δυο λέξεις,
είναι τόσο ταιριαστές,
που είναι εύκολα
να τις μπερδέψεις!

Οδύνη , Ηδονή
Πηγάζουν από δυο
διαφορετικά ποτάμια,
ενώνονται στην ίδια θάλασσα…
τίνος το ρεύμα από τις δυο,
θα σε παρασύρει;?

Ο ιδρώτας της Οδύνης,
Ο ιδρώτας της Ηδονής,
ρέουν από τους ίδιους πόρους.
Δυνατέ Άνθρωπε της Καλοσύνης,
τον ιδρώτα τις Ηδονής ποτέ
να μην τον προτιμήσεις!!!

Τις ηδονής ο ιδρώτας,
είναι απατεώνας,
για δόλωμα του έχει πάντα
την γλυκιά απόλαυση,
την φανταστική την ευτυχία,
μα όταν πιαστείς
στο αγκίστρι του,
θα σε ποτίσει
πίκρα, θλίψη,
θα σε σμπαραλιάσει,
και πάνω στην νάρκωση
της ηδονής σου
θα σε αποκεφαλίσει…..

Πάντα να θυμάσαι,
την συνάντηση του Ηρακλή,
στο διχαλωτό στρατί
με την Οδύνη και την Ηδονή…
όμορφες και οι δυο
σαν τα κρύα τα νερά,
Θόλωσαν,
του Ηρακλή μας τα μυαλά,
δεν ήξερε πιάν από τις δυο
να προτιμήσει!!!
-Έλα μαζί μου Ηρακλή,
χαϊδευτικά, γλυκά,
γοητεύτηκα, τρυφερά
του λέει η Ηδονή
και θα σου δωρίσω
όλα τα βασιλεία του κόσμου
θα ζεις μέσα στην απόλαυση,
στον πλούτο
και την ευτυχία!!!

Ο Ηρακλής την ρώτησε:
-πώς σε λένε εσένα γλυκιά
τρυφερή όμορφη κοπέλα;?
-Το όνομα μου είναι ευτυχία,
αλλά οι οχθροί μου
με φωνάζουνε Κακία..

-Έλα μαζί μου του λέει Οδύνη,
αυστηρά, ταπεινή ντυμένη,
εγώ δεν θα σου δώσω τίποτα,
μόνο εσύ θα πολεμάς σκληρά,
και ότι σου έχει
δωρίσει η Φύση,
τσάμπα άφθονα
θα το δίνεις!!!

Έλα μαζί μου Ηρακλή,
σε έχει ανάγκη
ο αγνός λαός,
του ανθρώπου ο πόνος!!!

-Και ποια είσαι εσύ;
την ρώτησε ο Ηρακλής,
με την αυστηρή φωνή,
με την θαρραλέα όψη,
με τα αστραφτερά τα μάτια,
που μιλάς με της ψυχής το κάλλος;;?

-Εμένα με λένε Αρετή,
έλα μαζί μού Ηρακλή!
Με μόχθο και με πόνο
θα αποκτάς τις απολαύσεις,
την κάθε σταγόνα απόλαυση,
θα την αισθάνεσαι
από τα νύχια έως την κορυφή,
που θα σου περισσεύει...
και την υπόλοιπη απόλαυση
θα την απολαμβάνουν οι Θεοί!!!

-Έλα μαζί μου Ηρακλή
του λέει η Αρετή
με βροντερή φωνή!!!
-Θα έρθω μαζί σου Αρετή,
της λέει ο Ηρακλής!!!

Η ηδονή σου καταρρέει
πνεύμα και σώμα
οδηγώντας σε,
προς την εξόντωση.
Ενώ η Οδύνη
σου δυναμώνει
πνεύμα και σώμα
οδηγώντας σε προς
την δημιουργία
και την μακροζωία!!!

«Νους υγιής εν σώματι υγιεί»
Ηρωισμός δεν είναι μονάχα
να κάνεις άθλους
και ανδραγαθήματα…
Ηρωισμός είναι
να χαλιναγωγείς
τις επιθυμίες σου!!!!

Ανήθικες τέρψεις,
δεν διαρκούν για πολύ!!!

Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ
ΗΟΜΕR’S STONE

Μιλάει η Θάλασσα γελώντας,
στη μικρή Ελληνοαμερικανίδα
φοιτήτρια περιηγήτρια...

- Εκεί που κάθεσαι, εσύ κοράσι
είναι Ιερός ο Τόπος,
είναι Τόπος Ιερός και Ηρωικός!!!

Κοίτα ετούτα εδώ τα Γέρικα
τα Βράχια,
μέσα στις ρίζες τους
είναι κρυμμένη
μια Μεγάλη Δοξασμένη Ιστορία!!!

- Να, εδώ,
σ’ αυτήν την πέτρα
καθότανε ο Δάσκαλος
αγναντεύοντας και παίρνοντας
Μηνύματα απ’ την Τροία!...
Να, εδώ,
σε τούτηνα την πέτρα
είναι και από ένας
στίχος σκαλισμένος
μέσα στην κάθε του ρυτίδα!

Εδώ εδίδασκεν ο δάσκαλος,
την Ελληνική σοφία
τις δράσεις, τις γνώμες
τις παλληκαριές
τις Μεγάλες Αρετές
όλων των Ελλήνων!!!
Γι’ αυτό ετούτηνε εδώ την πέτρα
Οι ντόπιοι την λένε
«Δασκαλόπετρα».

Αν την κοιτάξεις πιο καλά
και με σεβασμό αφουγκραστείς, νιώσεις
και στοχαστείς λιγάκι,
πέσεις κατά γης
και κοιμηθείς,
θα ακροαστείς
μια μουσική μελωδική
από λύρα ολόχρυση
φτιαγμένη από του
Ήφαιστου τα χέρια!!!
στην μέση σκαλισμένος
είναι ο Μαίανδρος
απ’τα χέρια του Φειδία!!!
Επάνω σύρνται
μαγικά, υπέροχα
οι δοξαριές του Ορφέα.

Να, άκου !
Έρχεται με σιγαλιά,
μελωδικά
μέσα στα όντα,
μες στην ψυχή
μια μουσική
με πάθος και με λύπη!

Να !
Και τώρα χαρούμενα,
Ηρωικά παίζονται
και τραγουδιούνται
του Ομήρου μας τα 'Έπη.

Εσείς νομίζατε πως ήτανε τυφλός
Ο Όμηρος ;
Τι μεγάλο λάθος!
την τυφλαμάρα την έχει ο λαός!!!

Κλέβοντας ο Προμηθέας
το Φως από τον ήλιο
Το τοποθέτησε μέσα
στα μάτια του Ομήρου!!!

Ταυτοχρόνως,
του τσουρούφλισε λίγο
τα ματόκλαδα και τα φρύδια!!!
Από τότε ο Όμηρος έβλεπε
πίσω στους αιώνες!!!
Στο τέρμα του ορίζοντα
και ακόμα παρά πέρα.
(Βλέποντας λεπτομερειακώς)

Συνεχίζει και λέει η Θάλασσα!

«Εγώ ήμουνα μάρτυς
εκείνηνε την ώρα,
γιατί εγώ του έριξα
αφρισμένο νερό στα μάτια,
για να του δροσίσω λιγάκι
την πληγή,
να δυναμώσουν τα μάτια της ψυχής
να διώξω την καούρα»!!!

Από τότες είχε
την ίδια δύναμη
της όρασης,
νύχτα είτε μέρα!!!
Πάντα, παρέα έκανε
με μια Κουκουβάγια!!!
Κι Θεά η Παλλάδα
στοργικά του χάιδευε τα γένια
καμαρώνοντας την τόση του εξυπνάδα.

Με θαυμασμό τον έλουζα
εγώ, η Θάλασσα
κι όλο το Ελληνικό Πνεύμα!!!
Η θεά Αρετούσα
πάντα με σεβασμό
του έπλενε τα πόδια!!!

Οι μούσες με τραγούδια
με χορούς ηρωικούς,
του φέρνουνε στη σκέψη
Ποιητικούς ρυθμούς
Αοιδούς!!!

Κι όταν του κουραζόταν
το μυαλό
τον βοηθούσανε,
με τις ιερές ραψωδίες!!!
Να, λοιπόν, πως σύνταξε
τα τόσα Μεγαλεία!!!
Βλέποντας,
λεπτομερειακώς
απ’τήν Χίο,
στην Τροία,
στην Ιθάκη
και παντού τριγύρω.

Την πέτρα
του Ομήρου
που την δαγκώνουνε
οι καιροί
να σβήσει τα ίχνη της
η κοινωνία δε μπορεί!

Η Θάλασσα με τ’ αλμυρό νερό
ποτέ της δεν κοιμάται,
ξαγρυπνά κρατώντας,
τις δόξες
του νησιού μας
μεστά στα ρηχά νερά της!!!
Στοργικά νανουρίζοντας
τα Έπη του Ομήρου!!!.

Η Θάλασσα κρατά
τα κύματα πιο πίσω,
σέβεται του Ήρωα
τη βουνοπλαγιά,
τα μεγάλα ιστορικά
τραγούδια!!!
Κάνει όλο
και πιο πίσω!.

Όμως:
Φοβάται να μην πνίξει
η κακία
και η ζήλεια
του ντουνιά,
του Ήρωα
τα απομεινάρια.

Βλέπεις:!...
Γνωρίζει πως ο Όμηρος
άναψε του κόσμου
τα φανάρια
κι η Θάλασσα
κάπου, κάπου,
ξεφυσά
και αφρίζει από μανία!!!
Βλέποντας του κόσμου
την τόση άγνοια
την αμεριμνησία…

Μέσα από τον βυθό της,
αναστενάζει δυνατά,
βλέποντας του λαού της,
την μεγάλη αμνησία
που αποφύγανε
τον δάσκαλο
με τόση αχαριστία.

Γυρίζει γύρω,
γύρω το νησί,
το βλέπει
και το σέβεται,
το αγκαλιάζει
τρυφερά και με στοργή!
Πάντα το ευσπλαχνίζεται
με σεβασμό κ’ευλάβεια!!

Μα μέσα της πονά
και κάπου, κάπου κλαίει!
Βλέποντας
την αδικία του ντουνιά.

Κι αναρωτιέται,
πως ξεχάσανε
ετούτον εδώ
τον ΓΙΓΑΝΤΑ;

Πάλι με παράπονο αρχίζει
και δακρύζει.
μελαγχολικά γελάει λιγάκι,
λέγοντας δεν πειράζει…
Εμένανε
όρισαν οι Θεοί
Φύλακα και Προστάτη
να Προστατεύω το νησί…
μην τυχόν του κλέψουνε
τις γνώσεις…
μην λυπηθούν
οι καπετάνιοι του.
μη φοβηθούν
οι Εγνουσιώτες...
μην αγριέψουνε
οι Ψαριανοί!!!
Γιατί πάντοτε
θαλασσόλυκοι
πρέπει να μείνουνε
οι Χιώτες!!!

Αυτή είναι ευχή Θεών
και όχι θέλημα ανθρώπων!