Ομήρου Ιστορίες

                           

Το πέρασμα ανάμεσα από την Σκύλλα και την Χάρυβδη

Κάθισα σε ένα παγκάκι, ήταν Αύγουστος μήνας και δεν ήθελα συνεχίσω να ζω. Δεν ήθελα να είμαι σε αυτή την κοινωνία, δεν ήθελα να ζω με αυτούς τους ανθρώπους και να μοιράζομαι τον ίδιο αέρα, δεν ήθελα τις εκκλησίες τους, τα Ευαγγέλια τους, τους άδικους θεούς τους, τους παράλογους νόμους τους, τους άνομους δικηγόρους τους, τις λυκοφιλίες τους, τα βιβλία τους, τις εφημερίδες τους,, τα τραπέζια τους, τα φαγητά τους, τους πίνακες τους, τα έργα τέχνης τους, τα εικονοστάσια τους, την ψεύτικη αγάπη τους, τα βολεμένα συναισθήματα τους, τις φιλανθρωπίες τους, την επιφανειακή διανόηση τους, τον τεχνοκρατισμό τους, την θεοκρατική επιστήμη τους, την φθηνή διασκέδαση τους, τις ανόητες συζητήσεις τους, τα γελοία ορνιθοενδιαφέροντα τους.

Δεν ήθελα τίποτα και βίωνα… μια πικρή αίσθηση ελευθερίας.

Κάθισα στο παγκάκι μέρες και νύχτες με ένα μπουκάλι νερό και …πολύ σιωπή νεκρική.Οι άνθρωποι περνούσαν δίπλα μου, άλλοι αδιάφοροι τελείως, άλλοι, ρίχνανε μια ματιά και προσπερνούσαν και αυτοί.Τα φώτα της πόλης λαμπυρίζανε σαν πυγολαμπίδες, όταν ο ουρανός άρχισε να κατεβαίνει σιγά σιγά,ο ορίζοντας να στενεύει και ο θάνατος να με πλησιάζει… γνέφοντας.

Και δεν με ένοιαζε καθόλου.Το ευχόμουν.

Και… τότε ήρθε κάποιος και κάθισε δίπλα μου.Μπορεί να ήταν όραμα ή οπτασία.
Εγώ τον είδα… σαν ένα Άνθρωπο, ίσως να ήταν και το Πνεύμα του, που με άγγιξε στην πλάτη και τον άκουσα να μου λέει:

Ξέρω… πως έχεις τραγουδήσεις σε Ανοιξιάτικα λιβάδια και θα τραγουδήσεις και σε άλλα,όχι… μόνο δακρυσμένα. Ετοιμάζεσαι για «το άλμα» αλλά, πρέπει να θυμηθείς να γυρίσεις πίσω. Πρέπει να το θελήσεις και να κρατηθείς από κάτι… που αγαπάς πολύ. Ψάξε να το βρεις και κρατήσου από εκεί… για να επιστρέψεις, αφού.. ενώσεις τα κομμάτια σου.

Άκουσα τα λόγια του μέσα από ένα βουητό και έφθασαν στην καρδιά μου.Ήξερα τι αγαπούσα και το έβαλα …στο κέντρο.Ήταν ένα παιδί που με περίμενε, ένα νησί και, μια έννοια που λέγεται Ελευθερία και Ολότητα του Εαυτού. Ο ουρανός ήταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου δεξιά η Σκύλλα και αριστερά η Χάρυβδη, στο μέσον… ο γκρεμός.

Πήδηξα σε αυτόν και αφέθηκα μέχρι το τέλος!

Όμηρος της καθημερινότητος στην έρημο της  πραγματικότητος

Όταν χαλούν οι  μηχανές

Είχε χαλάσει ο υπολογιστής και αποφάσισα να τον πάω σε ένα τεχνικό για να δει  το πρόβλημά του και να μου πει  τι μπορεί να γίνει με αυτό.

Μπαίνοντας φουριόζα στο μαγαζί, πέφτω πάνω σε έναν άνδρα αρκετά  σκεπτικό  με έντονο βλέμμα που παραχώρησε την θέση του και τη σειρά του ευγενικά, μπορώ να πω….Μου θύμιζε κάτι πολύ αμυδρά.

-Είσαι πάντα τόσο βιαστική, μου λέει, με μειδίαμα ελαφρύ.

-Συνήθως ναι απαντώ, προσπαθώ να κερδίσω χρόνο αλλά,  ευχαριστώ για τη σειρά.

-Ο χρόνος μου λέει, είναι  θέμα πολύ σημαντικό, ιερός και είναι το μόνο που έχουμε, όταν τον έχουμε για όσο καιρό το έχουμε. Το θέμα είναι τι κάνουμε με αυτό.

-Μου αρέσουν, λέω, πάρα πολύ οι άνθρωποι που φιλοσοφούν, εν παντί καιρώ, με τρόπο καθημερινό δίνοντας χρώμα σε μία γκρίζα πραγματικότητα ρουτίνας.Η φιλοσοφία είναι η ικανότητα του ανθρώπου να απορεί και να θαυμάζει τον κόσμο γύρω του μαζί με  ό, τι  τον απασχολεί,  είναι επίτευγμα εκπληκτικό,  του απαντώ, με αναφορά  τον βαθυστόχαστο φιλοσοφικό του στοχασμό.Αλλά,  αυτό που με απασχολεί τώρα,  συνεχίζω να του λέω, είναι ο υπολογιστής και το πρόβλημα που έχει, αν είναι μεγάλο η μικρό ή και τα  δύο και αν διορθώνεται αυτό.

-Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να χαλάσει μία μηχανή για να ασχοληθούμε με αυτή και να μάθουμε πώς λειτουργεί, πόσο μάλλον τώρα την Εποχή των Μηχανών είναι ανάγκη επιτακτική.

-Είμαι ο Λίο, μου λέει, χάρηκα για τη γνωριμία, ασχολούμαι με τις μηχανές και με τους υπολογιστές εδώ και καιρό.

-Εγώ είμαι η Λου,  του λέω  πειρακτικά, δεν έχω ιδέα  από υπολογιστές  και μηχανές σαν τη μικρή Λουλού αλλά, μάλλον πρέπει να μάθω τι γίνεται με αυτές.

Πήρε τον υπολογιστή στα χέρια του και τον εξέτασε προσεκτικά, μου θύμισε κάποιον που εξέταζε ένα τόξο σε κάποιο έργο που είχα δει πρόσφατα στην ΤΒ.

-Ωραία, είναι  λέω, που γνωρίζεις από αυτά, ίσως μπορέσω να μάθω μερικά μυστικά..Με τι άλλο ασχολείσαι, τον ρωτώ με αυθόρμητη αυθάδεια.

-Όταν δεν είμαι όμηρος της πραγματικότητος και της άμοιρης καθημερινότητος, ασχολούμαι με ταξίδια μακρινά. Είμαι ταξιδευτής.

Γίναμε συνταξιδιώτες και συναντιόμαστε μερικές φορές  στο παγκάκι  παραλιακά κάποια μενεξεδένια δειλινά συζητώντας για πολλά.

Κάτω έχασκε η άβυσσος του γκρεμού, γύρω μας η έρημος του πραγματικού και πάνω η ενεργός πλευρά του Απείρου στην άκρη ενός Ονείρου.

Για τον διαγωνισμό του τόξου

Αστραία