Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Ομηρικές Ευχές

Καλή χρονιά με πτερόεντα Έπη Ομηρικά

Ξεκινήσαμε μετά τη ροδοδάκτυλη αυγούλα από Θεσσαλονίκη με καταχνιά. Περάσαμε τις γέφυρες του Γαλλικού Εχεδώρου του Αξιού και του Λουδία μέσα από ένα τείχος ομίχλης και φθάσαμε Βέροια. Μας υποδέχθηκε με ένα ζεστό χαρούμενο χαμόγελο η γλυκύτατη οικοδέσποινα Αριάδνη , Ιωακειμίδου Ανατολή. Στην είσοδο η οικία έγραφε « ΊΡΙΣ». Μετά την Δύση του Ηλίου συγκεντρωθήκαμε γύρω από μια εστία φωτιά . Οι φλόγες χορεύανε ζωντανές στο τζάκι, τα κούτσουρα καιγόταν πυρπολούμενα και οι λάμψεις τους σπινθηροβολούσαν τριγύρω φωτίζοντας τα πρόσωπα των παρευρισκομένων σε ανταύγειες ομηρικές. Δίπλα σε περιόπτη θέση η Οδύσσεια και η Ιλιάδα, μαζί με ένα ορθογραφικό ερμηνευτικό λεξικό. Ο χορός των ΛΕΞΕΩΝ θα ακολουθούσε.

Η Αστραία πήρε τον λόγο. Στα χέρια της κρατούσε ένα ξύλινο βέλος. Ζήτησε να κρατηθούν τα πρακτικά του συμποσίου και το ανέλαβα προσωπικά. Όρισε το βέλος αυτοσχεδιαστικά σαν το κηρύκειο του Ερμή και αυτός που το κρατούσε είχε το δικαίωμα του λόγου και μιλούσε. Το κρατήσαμε όλοι και όταν το παίρναμε στα χέρια μας ο λόγος μας ανήκε αλλά οι σκέψεις μας και τα λόγια μας αποκτούσανε μια άλλη βαρύτητα και υπόσταση που εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιούσαμε. Την δύναμη του λόγου.

Στην εισαγωγική της ομιλία η Αστραία υπήρξε σύντομη. Δεν συμπαθεί την φλυαρία, τους πλατειασμούς και τα ανεμοσκορπίσματα του λόγου με λυτούς τους ασκούς του Αιόλου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είπε ,δεν μπορεί να παρακολουθήσει κάποιον προσεκτικά που μιλάει πολύ και μετά από 5 έως 10 λεπτά ομιλίας αφαιρείται. Έτσι, όποιος μιλάει περισσότερο χάνει το ακροατήριο και ακούει τον εαυτό του..Κρατήσαμε όλοι αυτό όριο.

Μας μίλησε λοιπόν για το όνειρο της , την δημιουργία μιας Ομηρικής Πολιτείας σε διαδικτυακό χώρο και φυσικό , την ίδρυση του συλλόγου των Ομηριστών που θα στηρίξει αυτή την προσπάθεια, την προκήρυξη του διαγωνισμού του τόξου σαν κατάθεση συμμετοχής και αρχικού εναύσματος, την διαχρονικότητα των Ομηρικών Επών, την σημασία των Ομηρικών Ονομάτων, την σπουδαιότητα του Ομηρικού Λόγου ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει σαν ένας φάρος και οδηγός στην ανθρώπινη ζωή σε θέματα γνώσης και αυτογνωσίας αλλά και ταυτόχρονα ως ένας κοινός γεωμετρικός τόπος ενότητος όπου μπορούν να συναντηθούν όλοι οι υγιείς φορείς και τα μέλη μιας σύγχρονης κοινωνίας σε μια ευφυή συνεργασία μεταξύ τους και κοινή ευθυγραμμιστική πορεία.

Την έκπληξη διαδέχθηκε η συγκίνηση και ακολούθησε η ενθύμηση. Η γνώση είναι ανάμνηση λέει ο Πλάτων και ίσως έχει δίκιο. Αρχίσαμε όλοι να ενθυμούμαστε και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας και τις εμπειρίες μας. Αναφέρθηκε η ύπαρξη του συλλόγου ομηριστών στην Ιαπωνία που το 2000 αριθμούσε 25000 μέλη όπου Ιάπωνες απαγγέλουν και κατανοούν τα Ομηρικά Έπη από το πρωτότυπο και η συνάντηση με ένα Βραζιλιάνο που απήγγειλε απ ΄ έξω όλη την Ιλιάδα. Αναρωτηθήκαμε για την επικαιρότητα των Ομηρικών Επών, για τον εκφυλισμό των κοινωνικών δομών και καταλήξαμε στην σημερινή κρίση των αξιών που είναι και η πραγματική αιτία της κρίσης.

Κα θ όλη την διάρκεια της συζήτησης η μητέρα της Ανατολής μία σεβαστή αξιαγάπητη «Ευρύκλεια» κυρία μας περιποιόταν με υπέροχα εδέσματα σιωπηλά και ακούραστα.

Παρόντες μαθηματικοί, αρχαιολόγοι στρατιω τικοί, καλλιτέχνες, νομικοί, οικονομολόγοι γεωλόγοι μαρμαράδες άνεργοι εφοριακοί ιατροί μεσίτες, πολιτικοί μηχανικοί τραπεζικοί και δημοτικοί υπάλληλοι, χημικοί μηχανικοί καθηγητές φοιτητές. Η Ανατολή δεν προλάβαινε να τους υποδέχεται όλους να τους καλωσορίζει και ταυτόχρονα να απαντά σε τηλεφωνήματα που δεχόταν απ΄όλο τον κόσμο , από την Ιορδανία, την Ρουμανία την Αγγλία την Ελβετία τoν Καναδά, τις ΗΠΑ την Ιταλία…..

Η νύκτα κυλούσε, μας έπαιρνε μαζί της και δεν θέλαμε να φύγουμε. Ανοίξαμε την Οδύσσεια την Ιλιάδα και διαβάζαμε μερικούς στίχους . Ήταν τόσο ζωντανοί και εμείς σαν να ανακαλύπταμε μία ξεχασμένη ήπειρο θαυμαστή. Αργά το βράδυ κλείσαμε και την τελευταία σελίδα. Ήταν γύρω στις τρείς με τον στίχο δ Οδυσσείας 816.

ἐσθλόν, τοῦ κλέος εὐρὺ καθ’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος.

Τα λόγια της Πηνελόπης και μιας ομηρικής πλώρης

Αχιλλέας, Διονύσιος Φραγκεδάκης για την Ομηρική Πολιτεία

Βορείως Βερροίας

Οδυσσέας και Παρθενών

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ:

Ναοί της Αθηνάς και οι δύο!

Το κλασικό πνεύμα άρχισε με τον Όμηρο. Στον Οδυσσέα ενσαρκώνεται ο αιώνιος άνθρωπος, που συντόνισε την πράξη του με τον αιώνιο ρυθμό. Η ζωή του Οδυσσέα είναι η ανθρώπινη κίνηση απάνου στην ασύλληπτη εφαπτομένη της ύλης και της μορφής. Μέσα στη χειροποίητη σχεδία του έχουν αποθέσει τις συνταγές και τα φάρμακα, τα εργαλεία, τα όπλα και τα σκεύη τους όλες οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες και οι τέχνες.
Ο Οδυσσέας είναι ο άνθρωπος, που όλα τα γνώρισε και όλα τα δοκίμασε. Και τη δύναμη της μουσικής την ενίκησε σαν τον Απόλλωνα και στον ασφοδελό λειμώνα κατέβηκε σαν το νεκρό Διόνυσο, και με τη θεά κοιμήθηκε νύχτες και νύχτες, και την αθανασία που τούταξαν την κλώτσησε κλαίγοντας.Κάθε φορά που νίκαγε κι ένα καινούργιο τέρας, επιβεβαίωνε τη διαίσθησή του ότι τραβάει σωστά τον ανθρώπινο δρόμο, ότι έσωσε πάλι να μη γκρεμισθεί από τη νοητή γραμμή της ακμής όπως οι σύντροφοί του, που ένας - ένας γλιστρώντας στη γοητεία της απόκλισης ξεπέφτανε από άνθρωποι σε βοσκήματα.Η επιστροφή στην Ιθάκη ήταν αξεδιάλυτα δεμένη με την ανάγκη να μείνει άνθρωπος. Και για να μείνει άνθρωπος, έπρεπε να ξεφύγει από όλα τα φίλτρα της Κίρκης, τα καλέσματα δηλαδή προς το ζώο, που κάθε φορά πηδούσαν μπροστά του με αλλαγμένη όψη.Το βαθύτερο νόημα του νόστου δεν βρίσκεται στο ότι ο ήρωας ποθεί να εύρει την Ιθάκη, αλλά στο ότι λαχταράει να μη χάσει τον εαυτό του.Το φθάσιμο στην Ιθάκη σημαίνει ότι έμεινε ως το τέλος άνθρωπος. Τίποτ' άλλο δεν είχε κι ούτε χρειαζόταν να κάμει. Γι' αυτό και η εκδοχή, ότι άφησε πάλι βαρυεστημένος το νησί και ξαναρίχθηκε στις θάλασσες, σε καμία περίπτωση δεν ημπορεί να έχει κλασσική προέλευση.Ο γυρισμός του Οδυσσέα φανερώνει ότι το κλασσικό πνεύμα στην τελική του μαρτυρία καταφάσκει τη ζωή. Ο άνθρωπος δικαιώνεται σίγουρα, αβίαστα και απλά. Πράγμα που δεν συμβαίνει με το ευρωπαϊκό πνεύμα, όπως ημπορεί να δείξει μια σπουδή του Faust, που αποτελεί το αντίστοιχο του Οδυσσέα μέσα στο ευρωπαϊκό πνεύμα.Το κλασσικό πνεύμα ετελείωσε με τον Παρθενώνα, το ναό της Αθηνάς. Η Αθηνά για τους έλληνες ήταν η προστάτιδα της σοφίας αλλά και η υπέρμαχος του Οδυσσέα. Εν όσω ζούσε μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, δαιμόνια, αεικίνητη, φροντιστική, οδηγήτρια και πολύτροπη, είχε για ναό της τον ίδιο τον Οδυσσέα.Όταν όμως στην περίκλεια εποχή ο κλασσικός άνθρωπος ξέφυγε με μια ενθουσιασμένη ιαχή κατρακύλας από τη γραμμή της ακμής, ο Οδυσσέας πέθανε. Εκαταβούλιαξε μέσα στο ανώνυμο σμάρι των συντρόφων. Εκείνη την ώρα ήταν φυσικό η ψυχή της Αθηνάς, που ζούσε μέσα του, η σ ο φ ί α του κλασσικού πνεύματος, να ζητήσει το ναό που θα σκέπαζε το σεπτό σκήνωμά της. Ήταν λοιπόν ανάγκη αδήριτη, αίτημα γεωμετρικό, το ναό να τον χτίσει ο Περικλής, κι ο ναός να γίνει το ωραιότερο μνημείο του κλασσικού κόσμου. Σύμβολο ατελεύτητου θανάτου, αφού αιώνια ήταν και η ζωή που σκέπασε.Στα δύο αετώματα του Παρθενώνα οι συνιστώσες του διονυσιακού και του απολλώνειου ανερχόμενες ήρεμα απολήγουν σε μίαν ακμή. Εάν συλ-λογισθεί κανείς τη δυναμική ένταση, που κρύβει αυτό το μορφικό σχήμα, τότε το αέτωμα μεταβάλλεται αυτόματα σ' ένα τανυσμένο τόξο, όμοιο με το τόξο του Ηράκλειτου, το οποίο ο εφέσιος σοφός διασκέδαζε να το ονομάζει άλλοτε ζωή (βίος), και άλλοτε θάνατο (βιός). Ποιος ξέρει, αν αυτό το τόξο η θεωρία του Ηράκλειτου δεν το δανείσθηκε από την πράξη του Ηρακλή!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Χάσμα Σεισμού, σελ. 142