Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Βερόης Συμπόσιον


Ξεκινήσαμε   μετά τη ροδοδάκτυλη  αυγούλα  από Θεσσαλονίκη με καταχνιά. Περάσαμε τις γέφυρες του Γαλλικού Εχεδώρου του Αξιού και του Λουδία μέσα από  ένα τείχος ομίχλης και φθάσαμε Βέροια. Μας  υποδέχθηκε  με ένα ζεστό χαρούμενο  χαμόγελο η γλυκύτατη οικοδέσποινα Αριάδνη , Ιωακειμίδου Ανατολή. Στην είσοδο   η οικία  έγραφε « ΊΡΙΣ». Μετά την Δύση  του Ηλίου συγκεντρωθήκαμε γύρω από μια εστία φωτιά . Οι φλόγες  χορεύανε  ζωντανές  στο τζάκι, τα κούτσουρα  καιγόταν πυρπολούμενα  και  οι  λάμψεις τους  σπινθηροβολούσαν  τριγύρω  φωτίζοντας τα πρόσωπα των παρευρισκομένων  σε ανταύγειες  ομηρικές. Δίπλα σε περιόπτη  θέση η Οδύσσεια  και  η Ιλιάδα, μαζί με ένα ορθογραφικό  ερμηνευτικό λεξικό. Ο χορός των ΛΕΞΕΩΝ  θα ακολουθούσε.
Η  Αστραία  πήρε τον λόγο. Στα χέρια της κρατούσε ένα ξύλινο βέλος. Ζήτησε να κρατηθούν τα πρακτικά του συμποσίου και το ανέλαβα προσωπικά. Όρισε  το βέλος  αυτοσχεδιαστικά σαν το κηρύκειο του Ερμή και αυτός που το κρατούσε  είχε το δικαίωμα του λόγου  και μιλούσε. Το κρατήσαμε όλοι  και όταν το παίρναμε στα χέρια μας  ο λόγος μας  ανήκε αλλά οι σκέψεις  μας και τα λόγια μας αποκτούσανε μια άλλη βαρύτητα και υπόσταση που εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιούσαμε. Την  δύναμη του λόγου.
Στην εισαγωγική της ομιλία η Αστραία υπήρξε σύντομη. Δεν συμπαθεί την φλυαρία, τους πλατειασμούς και τα ανεμοσκορπίσματα του λόγου με λυτούς τους ασκούς του Αιόλου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είπε ,δεν μπορεί να παρακολουθήσει κάποιον  προσεκτικά  που μιλάει πολύ και μετά από 5 έως 10 λεπτά ομιλίας αφαιρείται. Έτσι, όποιος μιλάει περισσότερο χάνει το ακροατήριο και ακούει  τον εαυτό του..Κρατήσαμε όλοι αυτό όριο.
Μας  μίλησε λοιπόν για το όνειρο της , την δημιουργία μιας Ομηρικής Πολιτείας σε διαδικτυακό  χώρο και φυσικό , την  ίδρυση του συλλόγου των Ομηριστών που θα στηρίξει αυτή την προσπάθεια, την προκήρυξη του διαγωνισμού του τόξου σαν κατάθεση συμμετοχής  και αρχικού εναύσματος, την διαχρονικότητα των Ομηρικών Επών, την σημασία των Ομηρικών Ονομάτων, την σπουδαιότητα του Ομηρικού Λόγου ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει σαν ένας φάρος και οδηγός στην ανθρώπινη ζωή σε θέματα γνώσης και αυτογνωσίας αλλά και ταυτόχρονα ως ένας κοινός γεωμετρικός τόπος  ενότητος όπου μπορούν να συναντηθούν όλοι οι υγιείς φορείς και τα μέλη μιας  σύγχρονης κοινωνίας σε μια ευφυή συνεργασία μεταξύ τους και κοινή  ευθυγραμμιστική  πορεία.
Την έκπληξη διαδέχθηκε η συγκίνηση και ακολούθησε η ενθύμηση. Η γνώση είναι ανάμνηση λέει ο Πλάτων και ίσως έχει δίκιο. Αρχίσαμε όλοι να ενθυμούμαστε και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας και τις εμπειρίες μας. Αναφέρθηκε η  ύπαρξη του συλλόγου  ομηριστών στην  Ιαπωνία που το 2000 αριθμούσε 25000 μέλη όπου  Ιάπωνες απαγγέλουν και κατανοούν  τα Ομηρικά Έπη από το πρωτότυπο  και η συνάντηση  με ένα  Βραζιλιάνο  που απήγγειλε  απ ΄ έξω όλη την  Ιλιάδα. Αναρωτηθήκαμε για την επικαιρότητα  των Ομηρικών Επών, για τον εκφυλισμό των κοινωνικών δομών και καταλήξαμε  στην σημερινή κρίση των αξιών που είναι και η πραγματική αιτία της κρίσης.
Κα θ όλη την διάρκεια της συζήτησης η μητέρα της Ανατολής μία σεβαστή αξιαγάπητη  «Ευρύκλεια» κυρία μας περιποιόταν με υπέροχα εδέσματα σιωπηλά  και ακούραστα.
Παρόντες μαθηματικοί, αρχαιολόγοι  στρατιω τικοί, καλλιτέχνες, νομικοί, οικονομολόγοι γεωλόγοι μαρμαράδες άνεργοι εφοριακοί ιατροί  μεσίτες, πολιτικοί μηχανικοί  τραπεζικοί  και δημοτικοί υπάλληλοι, χημικοί μηχανικοί  καθηγητές φοιτητές. Η Ανατολή δεν προλάβαινε να τους υποδέχεται  όλους  να τους  καλωσορίζει και ταυτόχρονα να απαντά σε τηλεφωνήματα που δεχόταν απ΄όλο  τον κόσμο , από την Ιορδανία, την Ρουμανία την Αγγλία την Ελβετία τoν Καναδά, τις ΗΠΑ την Ιταλία…..
Η νύκτα κυλούσε, μας έπαιρνε μαζί της  και δεν θέλαμε να φύγουμε. Ανοίξαμε την Οδύσσεια την Ιλιάδα και διαβάζαμε μερικούς στίχους . Ήταν τόσο ζωντανοί και εμείς σαν να ανακαλύπταμε μία ξεχασμένη ήπειρο  θαυμαστή.  Αργά το βράδυ κλείσαμε  και την τελευταία σελίδα. Ήταν γύρω στις  τρείς  με τον στίχο   δ Οδυσσείας 816.
 ἐσθλόν, τοῦ κλέος εὐρὺ καθ’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος.
 Τα λόγια της Πηνελόπης και μιας ομηρικής πλώρης
Αχιλλέας,  Διονύσιος Φραγκεδάκης για την Ομηρική Πολιτεία

Βορείως Βερροίας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Όλα είναι δρόμος... αρκεί να είναι ένα μονοπάτι με καρδιά