Ομηρική Δικαιοσύνη

για μικρούς και μεγάλους πρίγκιπες των Ομηρικών Επών

Η δικαιοσύνη χωρίς δύναμη είναι ανίσχυρη.

 Δύναμη χωρίς δικαιοσύνη είναι τυραννία.

Ο Άρειος Πάγος είναι βραχώδης λόφος βορειοδυτικά της Ακρόπολης, ύψους περίπου 115 μέτρων, που προβάλει μεταξύ της Ακρόπολης και των λόφων Πνύκας και Αγοραίου Κολωνού. Το όνομά του προέρχεται είτε από το θεό Άρη(που κατά την ελληνική μυθολογία δικάστηκε εκεί από τους Θεούς του Ολύμπου για το φόνο του γιου του ΠοσειδώναΑλιρρόθιου), είτε από τις «Αρές Ερινύες» τις λεγόμενες και «Σεμνές» που ήταν χθόνιες θεότητες της τιμωρίας και της εκδίκησης. Στην αρχαιότητα ο βράχος αυτός ήταν αφενός, τόπος λειτουργίας δικαστικού σώματος και συγκεκριμένα της Βουλής του Αρείου Πάγου οι αρμοδιότητες του οποίου μετά το 462 π.Χ. ήταν η εκδίκαση υποθέσεων φόνων εκ προμελέτης, εμπρησμών και ιεροσυλιών, και αφετέρου θρησκευτικός με αρκετά ιερά σπουδαιότερο των οποίων ήταν το των Σεμνών θεαινών ή Ευμενίδων η πιθανή θέση του οποίου προσδιορίζεται σε βορειοδυτική κοιλότητα του βράχου.

Επίσης στη βόρεια πλαγιά του λόφου εντοπίστηκε νεκροταφείο με θολωτούς και λαξευμένους τάφους που ανάγεται στη μυκηναϊκή και γεωμετρική περίοδο (1600 - 700 π.Χ.). Εικάζεται πως αυτό ήταν και το αρχαιότερο νεκροταφείο της αρχαίας Αθήνας. Από τον 6ο αιώνα π.Χ. φαίνεται πως στο λόφο αυτόν αναπτύχθηκε οικισμός που αποτελούσε μέρος του αριστοκρατικού δήμου της Μελίτης στον οποίο και ανήκουν τα διάφορα θεμέλια οικιών, δαπέδων φρεάτων και αγωγών που έχουν αποκαλυφθεί κατά την αρχαιολογική έρευνα.

Η ικανότητα του ανθρώπου για δικαιοσύνη κάνει τη

 δημοκρατία δυνατή, αλλά η κλίση του ανθρώπου προς

 την αδικία κάνει τη δημοκρατία απαραίτητη.

Ελληνική Δικαιοσύνη

Σήμερα Άρειος Πάγος εκτός από λόφος είναι και το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης της Ελλάδας.

Ο Άρειος Πάγος ιδρύθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1834 με βασιλικό διάταγμα και λειτούργησε ως το ανώτατο δικαστήριο του κράτους. Το όνομα προήλθε από το ομώνυμο δικαστήριο στην Αρχαία Αθήνα. Η πρώτη απόφαση του Αρείου Πάγου (1/1835) κρίθηκε και αποφασίσθηκε στις 30 Απριλίου 1835 και δημοσιεύθηκε την 1η Μαΐου 1835. Μέχρι το 1981 ο Άρειος Πάγος στεγαζόταν στο "Ιλίου Μέλαθρον" επί της Πανεπιστημίου, (όπου σήμερα στεγάζεται το νομισματικό μουσείο) ενώ μέχρι σήμερα στεγάζεται στο δικαστικό μέγαρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Τα μέλη του Αρείου Πάγου έχουν ισόβια θητεία, αποχωρούν δηλαδή μετά τα 67. Στον Άρειο Πάγο σήμερα υπηρετούν ο Πρόεδρος, ο Εισαγγελέας, δέκα Αντιπρόεδροι, εξήντα Αρεοπαγίτες και δεκαοχτώ Αντεισαγγελείς του Αρείου Πάγου. Τα μέλη του εξετάζουν την ορθότητα της κάθε δικαστικής απόφασης εξασφαλίζοντας με τις αποφάσεις του την ενότητα της νομολογίας. Σε περίπτωση μη σχηματισμού κυβέρνησης, κατά το σύνταγμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τη διακριτική ευχέρεια να επιλέξει ανάμεσα στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου για την ανάθεση σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής για να διενεργήσει εκλογές και να διαλύσει τη βουλή. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική

 εξουσία, παρά μια  οργανωμένη ληστεία;

Αστραία

Ο μικρός πρίγκιπας των λιονταριών

Λουί Μάικλ Λεόν

Ο μικρός πρίγκιπας των λιονταριών

αθεράπευτα ονειροπόλος και λάτρης των Ομηρικών Ραψωδιών

Βρήκαμε τον Λουί  Μάικλ Λεόν να παίζει ξέγνοιαστα σε ένα ευδιάθετο  λιβάδι που τραγουδούσε, να χοροπηδάει και να κάνει πλήθος από τούμπες, δεξιόστροφες αριστερόστροφες, να κάθεται με το κεφάλι κάτω  και να κυνηγάει ένα  πράσινο  τόπι πάνω σε ένα κόκκινο που ξεδιπλώνεται  κλεοπάτριο  χαλί.

Μόλις μας είδε σταμάτησε και μας πλησίασε. Με την αφοπλιστική ειλικρίνεια ενός μικρού παιδιού μας ρώτησε:

- Ήλθατε να παίξετε; Τι καλά! Βαρέθηκα να παίζω μόνος μου...

Του εξήγησα πως  είμαστε  από την Ομηρική Πολιτεία και ήλθαμε μαζί με ένα  άσπρο κουνέλι για μία συνέντευξη αποκλειστική.

-Και τι είναι  συνέντευξη με ρωτά  με απορία πραγματική.

- Είναι μία συνομιλία με κάποιο πρόσωπο, συνήθως επώνυμο και διάσημο  κατά την οποία κάποιος ερωτά και ο άλλος απαντά για κάποια θέματα σοβαρά από τον χώρο της καλλιτεχνικής  πολιτικής  της  ρεαλιστικής   και.... άλλης ζωής ενός τόπου.

-Α κατάλαβα... μου απαντά. 

Θες να με  ρωτήσεις πόσα παιγνίδια υπάρχουν στις θεωρίες παιγνίων τελικά.

-Περίπου   του  λέω και χαμογελώ. Είναι μια ερώτηση που απασχολεί όλο το οικονομικό και φιλοσοφικό κοινό σε ευρύ φάσμα πολιτικό.

- Όπως μπορείς να διαπιστώσεις άμεσα, εγώ παίζω  σε όλο το  γήπεδο λιβάδι από όλες τις πλευρές   και, βρίσκομαι καταλήγω στο κέντρο των Ομηρικών Επών κάθε φορά με φόρα και μεγάλη τούμπα  αναστροφή  έτσι στα ξαφνικά και ανατρεπτικά.

-Το έχω διαπιστώσει, του απαντώ και ομολογώ πως πρέπει να προταθείς για το βραβείο τουμπολογίας και  "δόκτωρ" να ανακηρυχθείς. Αυτό θα αποτελέσει και μια καλή αφορμή στο βιογραφικό σου να συμπεριληφθεί. Όπως και η συνέντευξη αυτή.

Δεν φάνηκα πολύ πειστική γιατί  τον είδα να κατσουφιάζει και να με ρωτά

-Βόλτες θα έχει, παγωτά,  τα περιλαμβάνουν  αυτά τα σύγχρονα  βιογραφικά;

-Δεν νομίζω του απαντώ αλλά ίσως να κάνουμε μια εξαίρεση για την περίπτωση σου αν μας πεις την ιστορία σου από την αρχή.

Πως  βρέθηκες  στην  πολιτεία αυτή;

-Αυτό είναι εύκολο και απλό  θα σου το πώ  με το Σίγμα και το Ρω.

Η  Αστραία με χάρισε ένα χειμωνιάτικο πρωινό στον Αφήτορα . Δεν με έφερε από την Αφρική  όπως νομίζουν μερικοί, γιατί  η Ελλάδα είχε λιοντάρια  στην πανίδα της και εξακολουθεί να έχει στην  ιστορική χλωρίδα της. Το λιοντάρι του Ηρακλή τα λιοντάρια της Δήλου και τον Αλέξανδρο ντυμένο με την  Λεοντή και άλλα. Με έφτιαξε  από αστερόσκονη Μυθιστορίας μαγική  και με υλοποίησε σε πεδίο βολής  με προβολή ομηρική.

-Και γιατί  σε έφτιαξε,  ερωτώ, για ποιο σκοπό;

-Μα.... γιατί λατρεύει τα μικρά και μεγάλα αιλουροειδή, τις Ιστορίες Δύναμης των μεγάλων Ονειρευτών  και τις Μεταμορφώσεις του Πνεύματος  στην άγια κατάφαση  της καμήλας του λιονταριού και του παιδιού . Εξακολουθώ  να είμαι πολύ  χαρούμενο  λιονταράκι  που τον σκοπό αυτό  συνδεδεμένος με το Πνεύμα του Λιονταριού υπηρετώ.

Θα σας μιλήσω για τις τρεις μεταμορφώσεις του Πνεύματος.
- Πως το πνεύμα γίνεται καμήλα, και λιοντάρι η καμήλα,και παιδί,και τελικά το λιοντάρι.
«Οφείλεις» λέγεται ο μεγάλος δράκος.
Μα το πνεύμα του λιονταριού λέει ‘θέλω’.- Μα πείτε μου αδελφοί μου,τι μπορεί να κάνει ακόμα το παιδί, που ούτε και το λιοντάρι ακόμα δεν μπορεί να κάνει?
Για ποιον λόγο το αρπακτικό λιοντάρι πρέπει να γίνει και παιδί ακόμα?Το παιδί ‘ναι αθωότητα και ξεχασιά, ένα ξαναρχίνισμα, ένα παιγνίδι, μια ρόδα που γυρίζει, μια πρώτη κίνηση, μια Αγια Κατάφαση.
Ναι, στο παιγνίδι της δημιουργίας, αδελφοί μου, χρειάζεται μια αγια κατάφαση.
Την δική του θέληση θέλει τώρα το πνεύμα.

Τον δικό του κόσμο κερδίζει αυτός... που τον κόσμο έχασε!

Σας μίλησα για τις τρεις μεταμορφώσεις του Πνεύματος.
Πως το πνεύμα έγινε καμήλα και σε λιοντάρι η καμήλα και σε παιδί στο τέλος λιοντάρι.
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.
Και τον καιρό εκείνο έμενε σε μια πολιτεία, που λεγόταν "Παρδαλή Γελάδα".

-Και πως σε έφτιαξε ξαναρωτώ;

-Και αυτό είναι πολύ εύκολο μου λέει με τρόπο  παιδικό.

Πήγε στον Κόσμο των Ιδεών  και πήρε την αρχετυπική μήτρα  και μορφή. Και,... νάμαι  τώρα  ενδελεχώς  εδώ....για ένα ευτυχισμένο θεό.

-Αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας θαρρώ.

-Ο καθένας  μπορεί να το  κάνει, φθάνει να έχει επιμονή υπομονή στρατηγική  έλεγχο αυτοπειθαρχία θέληση και  να ζει μια άψογη ζωή.

-Το τελευταίο σε τι χρειάζεται;

 Όλοι κάνουμε λάθη. 

-Λάθος με λάθος έχει διαφορά. Και  επίσης μου λέει,  πρέπει να διορθώνουμε τα λάθη μας διαφορετικά  κανένα άγαλμα του  εσωτερικού ΕΑΥΤΟΥ μας δεν θα είναι ωραίο και σωστό συμφώνως με το αίτιον το ποιητικόν.  Κάθε λάθος εδώ στον κόσμο της Ύλης είναι μια  μαχαιριά στην Ιδέα την πρωταρχικιά.

-Πως πάει κανείς εκεί;

Μα φυσικά με βαθύ οραματισμό και σωστή χρήση της ενέργειας φθάνει κανείς στη Πηγή όπως λέει και ο Χούσσερλ στην διυποκειμενικότητα της φαινομενολογίας του, σε έρευνα λογική.

-Ξέρουν τα μικρά  λιονταράκια τον Χούσσερλ,  ερωτώ έκπληκτη

-Τα Λιοντάρια μου απαντά σοβαρά γνωρίζουν τι λέει ο Χούσσερλ αλλά, ο Χούσσερλ δεν ξέρει τι γνωρίζουν τα μικρά και μεγάλα   λιονταράκια

και θα πρέπει πολύ να το σκεφτεί για να γνωρίσει την φύση των πραγμάτων και των όντων όπως ήταν στην ΑΡΧΗ κοντά στην Πηγή.

-Είσαι ένα πολύ σοφό λιονταράκι του απαντώ και αυτό το λιβάδι που τραγουδάει  με τρόπο αρχετυπικά  ομηρικό είναι καταπληκτικό.

-Είμαι,  μου λέει, ένα μικρός πρίγκιπας στην χώρα των μεγάλων λιονταριών και εσύ μια Αλίκη σε μια μαγική   αυλή  και το κουνέλι μας ακολουθεί, σε ένα  κόκκινο ιπτάμενο πτερόεντων λόγων, χαλί.

Αστραία για την Ομηρική Πολιτεία

 με τον Λ.Μ Λεόν σε συνέντευξη Ομηρική

27 Ιουλίου 2014

Ένα Σχολείο για τον Αλέξανδρο

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Ο δάσκαλός του ο Αριστοτέλης του μετέδωσε την αγάπη του για τον Όμηρο
και ο ίδιος θεωρούσε την Ιλιάδα το απαραίτητο εγχειρίδιο για κάθε στρατιώτη.
 Το είχε πάντα μαζί του με το σπαθί του.
Jean Léon Gérôme Ferris (1863-1930)
-'Aristotle tutoring Alexander'- -1895

Αλέξανδρος!

Ένας Ήλιος λαμπερός γεννιέται και ανατέλλει σε όλο τον κόσμο!Η μεγάλη μορφή και προσωπικότητα της ιστορίας κρυμμένη πίσω  από τα σύννεφα της μικρονοϊκότητας και του ανθελληνισμού !

Ο Αλέξανδρος ο βασιλιάς της Μακεδονίας και στρατηγός των Ελλήνων είναι μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες που έζησαν σε αυτό τον πλανήτη …ίσως η σημαντικότερη που γνώρισε ο κόσμος!

Ενέπνευσε εκατοντάδες μεταγενέστερους να συγγράψουν μελέτες βιβλία μυθιστορήματα και κάθε είδους θέμα με την ζωή του, τα επιτεύγματα του, και τις προθέσεις του που καλύπτουν όλο το φάσμα της ανθρώπινης εμπειρίας.

Άλλοι έχουν εξαπολύσει κατηγορίες εναντίον του και άλλοι έχουν πλέξει το εγκώμιο του. Δεν πρέπει να μας εκπλήττει αυτή η ποικιλία των συγγραμμάτων αφού είναι ίδιο της ανθρώπινης φύσης τα μάτια να βλέπουν μόνο αυτό που είναι έτοιμο τα μυαλό να κατανοήσει.Σήμερα όλοι οι λαοί αναγνωρίζουν την Ελληνική ανωτερότητα στο κόσμο του πνεύματος και της γνώσης εκτός από του ίδιους τους Έλληνες.
Ακούμε πολύ συχνά ότι η αρχαία Ελληνική ιστορία υπήρξε ένδοξη ελάχιστοι όμως είναι ικανοί να αιτιολογήσουν τις αιτίες της δόξας της.

Την  «ερατεινή Ημαθίας», κατά τον χαρακτηρισμό του Ομήρου (Ξ 226), την Μίεζα διάλεξε διάλεξε ο Φίλιππος Β΄ για να δημιουργήσει στη θέση του Ιερού των Νυμφών την Σχολή όπου ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης  θα δίδασκε  τον  Αλέξανδρο και τους εταίρους του.Πρώτος δάσκαλος του ήταν ο Λεωνίδας , θείος της Ολυμπιάδας ο οποίος δίδαξε την εγκράτεια και την ασκητική ζωή στον μικρό Αλέξανδρο. Μαζί του άρχισε να μαθαίνει αριθμητική, γεωμετρία και μουσική

«σχολὴν μὲν οὖν αὐτοῖς καὶ διατριβὴν τὸ περὶ Μίεζαν Νυμφαῖον ἀπέδειξεν (Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας), ὅπου μέχρι νῦν Ἀριστοτέλους ἕδρας τε λιθίνας καὶ ὑποσκίους περιπάτους δεικνύουσιν. ἔοικε δ’ Ἀλέξανδρος οὐ μόνον τὸν ἠθικὸν καὶ πολιτικὸν παραλαβεῖν λόγον, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀπορρήτων καὶβαθυτέρων διδασκαλιῶν, ἃς οἱ ἄνδρες ἰδίως ἀκροατικὰς καὶ ἐποπτικὰς προσαγορεύοντες οὐκ ἐξέφερον εἰς πολλούς, μετασχεῖν». Αναφέρει ο Πλούταρχος και συνεχίζει  «Αν, λοιπόν, οι φιλόσοφοι καυχώνται ότι εξευγενίζουν και κάνουν προσαρμόσιμα τα σκληρά και απαί­δευτα στοιχεία του ανθρώπινου χαρακτήρα, εφόσον ο Αλέ­ξανδρος κατάφερε ν’ αλλάξει τη θηριώδη φύση πάρα πολ­λών φυλών, εύλογα θα μπορούσε να θεωρηθεί φιλόσοφος.»

Επόμενος παιδαγωγός ήταν ο Λυσίμαχος από την Ακαρνανία. Η επίδραση που άσκησε στον Αλέξανδρο ήταν καθοριστική για την ζωή του. Τον μύησε στα Ομηρικά Έπη και ιδιαίτερα την Ιλιάδα. Στα παιχνίδια στο παλάτι ο Λυσίμαχος παρίστανε τον Φοίνικα ,ο Αλέξανδρος τον Αχιλλέα , ο Ηφαιστίωνας τον Πάτροκλο. Έτσι ο Αλέξανδρος αγάπησε τους ομηρικούς ήρωες και είχε ως πρότυπο τον Αχιλλέα. Η αγάπη του αυτή θα φανεί αργότερα όταν θα πατήσει το πόδι του στην Τροία, θα αποδώσει τιμές στον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο και θα μεταφέρει μαζί του την ασπίδα που πήρε από τον ναό της Τροίας. Ο Λυσίμαχος επίσης του ξύπνησε το ενδιαφέρον για την ποίηση ,το θέατρο , και τις τέχνες.

Σε ηλικία 13 ετών ο  Αριστοτέλης τον δίδαξε για 3 έτη φιλοσοφία, φυσικές επιστήμες, ιατρική κυρίως όμως ηθική και πολιτική.Έμαθε για όλες τις μορφές των πολιτευμάτων, ο ίδιος ο Αριστοτέλης ενδιαφερόταν περισσότερο για τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, έτσι του μίλησε για την κοινωνία των ελευθέρων, που αργότερα θα την εφαρμόσει ο Αλέξανδρος στις επαφές που θα έχει με τις άλλες πόλεις της Ελλάδας. Το μάθημα της γεωγραφίας συνέβαλε στην εξέλιξη της εκστρατείας. Βοήθησε τον Αλέξανδρο η γνώση της μορφολογίας του εδάφους να παρατάσσει το στράτευμα με τον ιδανικό τρόπο. Η επιρροή που είχε από τον Αριστοτέλη ήταν τεράστια ώστε να πει: στον πατέρα μου χρωστώ το ζειν, στον διδάσκαλο μου το ευ ζειν. Όταν έγινε βασιλεύς, ο Αριστοτέλης συνέγραψε για τον Αλέξανδρο το έργο “Περί βασιλείας”. Ο Αλέξανδρος από ευγνωμοσύνη ξανάχτισε τα Στάγειρα την πατρίδα του μεγάλου φιλοσόφου που την είχε καταστρέψει παλαιότερα ο Φίλιππος.

Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο νεαρός Αλέξανδρος είχε φυσική κλίση στο διάβασμα και τη λογοτεχνία και ήταν εξαιρετικά φιλομαθής. Το πρότυπο που ακολούθησε στη ζωή του ήταν ο ομηρικός ήρωας Αχιλλέας και η παράδοση μάλιστα αναφέρει ότι συνήθιζε να φυλά κάτω από το προσκέφαλό του την Ιλιάδα, την οποία μελετούσε συχνά και θεωρούσε «εφόδιο πολεμικής αρετής». Τέλος, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην ενασχόληση του Αλεξάνδρου με τη φιλοσοφία η οποία του άνοιγε συνεχώς νέους πνευματικούς ορίζοντες, που έσπευδε, όσο μπορούσε και ο ίδιος, να ανακαλύψει. Όμως, αν ο Αριστοτέλης του δίδαξε την ΛΟΓΙΚΗ ο Διογένης τον μύησε στην ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΤΡΕΛΑ.

Η προσωπικότητα του Μ. Αλεξάνδρου, η πορεία του, 

τα πολεμικά του επιτεύγματα, η πολιτική του ευφυΐα και η λάμψη της προσωπικότητάς του τον έκαναν θρύλο στο πέρασμα του χρόνου και στην μνήμη των λαών, που κατέκτησε αλλά και στη μνήμη των λαών της Δύσης. Πολλά έργα γράφτηκαν στηριζόμενα στη ζωή και στο έργο του Μακεδόνα βασιλιά, όπου η ζωή του και το έργο του παρουσιάζονται με τρόπο μυθικό.

Οι πτυχές της πολύπλευρης προσωπικότητάς του και τεκμηριώνουν το μεγαλείο της.
Τόλμη, Εξυπνάδα, Γενναιότητα, Εμπιστοσύνη, Αυτοπεποίθηση, Ενθουσιασμός, Επιμονή,Αποφασιστικότητα, Ευρύτητα πνεύματος
Επινοητικότητα, Διορατικότητα, Τιμή στους συντρόφους: 
Τιμή στους αντιπάλους, Γνώστης ψυχολογίας στρατεύματος,Γνώστης ψυχολογίας πλήθους, Γνώστης ψυχολογίας αντιπάλων. Γνώριζε πολύ καλά από διοίκηση του ανθρωπίνου παράγοντα καθώς και των λειτουργιών που στοιχειοθετούν την ορθή και επιτυχημένη διοίκηση 
Συγκεκριμένα:

 Εκλογή του Σκοπού και Εμμονή σ’ αυτόν,Επιθετική Ενέργεια Ελιγμός, Επίθεση ισχυρού τμήματος σε ασθενές του αντιπάλου,Συγκέντρωση,Αιφνιδιασμός.

 Εάν μελετήσουμε προσεκτικά όλη την εκστρατεία του Μεγάλου Στρατηλάτη θα δούμε ότι ήταν γνώστης των κανόνων χρησιμοποιήσεως των μέσων ψυχολογικών επιχειρήσεων.

Ο Αλέξανδρος δεν έγραψε.Ίσως να ήταν υπέρμαχος  της φιλοσοφικής ρήσης:"Κάνε κάτι που να αξίζει να γραφεί ή γράψε κάτι που να αξίζει να διαβαστεί». Όμως διάβαζε και μελετούσε φαίνεται πολύ τα ήσυχα βράδια στη σκηνή.

Ποια ήταν βιβλία που αγαπούσε ο Αλέξανδρος;

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Αλέξανδρος γεννήθηκε την ίδια νύχτα που ο Ηρόστρατος πυρπόλησε τον ναό της Άρτεμης στην Έφεσο (356 π.Χ.) και ενώ οι μάγοι της πόλης, βλέποντας την καταστροφή, έτρεχαν στους δρόμους και προμήνυαν την υποταγή της Ασίας.

Οι γονείς του ο Φίλιππος και η Ολυμπιάδα από τον χαρακτήρα των οποίων διαμόρφωσε τη δική του προσωπικότητα, παίρνοντας από τον πατέρα τη στρατιωτική ικανότητα και την ορθολογική σκέψη και από τη μητέρα την έντονη ρομαντική διάθεση, την ορμητικότητα και την ισχυρή φαντασία.

Σε ηλικία μόλις 16 ετών ο Αλέξανδρος κατέστειλε μια επανάσταση στη Θράκη, εγκατέστησε στην περιοχή ανάμεικτους πληθυσμούς και ίδρυσε εκεί την πόλη Αλεξανδρούπολη. Δασκάλους του είχε πολλούς, ανάμεσά τους και τον Αριστοτέλη, στον οποίο οφείλει τον μεγάλο θαυμασμό του για τον Όμηρο και την ηρωική εποχή της Ελλάδας. Ο Αριστοτέλης μάλιστα διασκεύασε για χάρη του την Ἰλιάδα, για να την έχει στην εκστρατεία, κι αυτός την είχε πάντα μαζί του, και όταν κάποτε βρήκαν στα λάφυρα του Δαρείου ένα πολυτιμότατο κιβώτιο και τον ρώτησαν τι θα άξιζε να βάλουν μέσα, αυτός απάντησε ότι μόνο η Ἰλιάδα ήταν άξια να πάρει θέση εκεί.

Γιατί διάβαζε τα βράδια στην σκηνή του τα Ομηρικά  Έπη

ο μεγαλύτερος στρατηγός όλων  των εποχών;

Τι αντλούσε από αυτά;

Έμπνευση, γνώση, δύναμη, διαύγεια, αφοβία, ποιητική δημιουργία,ομορφιά, ισχυρά αρχέτυπα,τον λόγο,
την σύνδεση με τον Σκοπό,την Πρωταρχική Πηγή
και την Έμφυτη Πρωτογενή Ευφυία

Γιατί ο άνθρωπος τρέφεται με τα 4 στοιχεία:
Νερό, γη στερεά τροφή,αέρα αναπνοή και φωτιά, πνεύμα νοητικές παραστάσεις γραπτού και προφορικού λόγου.Δεν είναι να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ανάμεσα στην απέραντη ανοησία και την άνοδο της ασημαντότητος επιπλέουν και κλωνοποιούνται τόσο ευτελείς αχυράνθρωποι.Ο Αλέξανδρος "κοιμόταν" αγκαλιά με τον Λόγο και την Φωτιά και σφυρηλατούσε την Συνείδηση και τα Όπλα του τα Ηφαστειακά.
Γι΄ αυτό υπήρξε ακατανίκητος!

Ο μεγάλος  διδάσκαλος  του ήταν ο Όμηρος και το μεγάλο σχολείο για τον μεγάλο ηγέτη, τα Έπη τα  Ομηρικά .

Αν ήταν για τον Αλέξανδρο ικανά  και στάθηκαν οδηγοί και δύναμη γνώση έμπνευση διδασκαλία   για μας είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητα σε σύνδεση με τη πρωταρχική πηγή.

Αλέξανδρος και Ομηρικά Έπη

Φιλοσοφία Γνώση και Δύναμη

Αστραία

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ & ΔΙΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

ΝΟΜΟΥ ΗΜΑΘΙΑΣ

6 Φεβρουαρίου 2011 

στην  Μίεζα στην Σχολή του Αριστοτέλους

Η  προγραμματισμένη  ομιλία  δεν πραγματοποιήθηκε λόγω μεγάλης διάρκειας της ομιλίας του πρώτου ομιλητή

Eugène Delacroix, 

Ο Αλέξανδρος δίνει εντολή να τοποθετήσουν σε χρυσό κιβώτιο τα έργα του Ομήρου, 1841-1846. Τοιχογραφία. Παρίσι, Ανάκτορα του Λουξεμβούργου.

Μια Ιθάκη για τον Οδυσσέα

Οδυσσέας: ο σύγχρονος άνθρωπος
Αυτή η κωμική αντιπαράθεση μεταξύ Κύκλωπα και Οδυσσέα, που βλέπουμε στον «Κύκλωπα» είναι η σατυρική προβολή της αντιπαράθεσης δύο κόσμων, που είδαμε να συμβαίνει στις δυο «καθαρόαιμες» τραγωδίες, αυτές του Σοφοκλή. Στην τρίτη, στην «Εκάβη», ο ένας από τους δύο κόσμους βρισκόταν ήδη σε τακτική υποχώρηση, είχε χαθεί μαζί με τ’ αποκαΐδια της Τροίας. Ο Οδυσσέας είναι ο εκπρόσωπος μιας καινούριας πραγματικότητας, είναι ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί το μυαλό του για να επιτύχει το σκοπό του. Αυτός ο σκοπός δεν είναι πάντα υποδειγματικός. Και τα μέσα που χρησιμοποιεί δεν είναι επίσης πάντα θεμιτά. Αν ο Κύκλωπας, ο Αίας, ο Φιλοκτήτης, η γκρεμισμένη Τροία είναι ΕΝΑ πράγμα, ο Οδυσσέας είναι ΠΟΛΛΑ πράγματα – είναι ένα κράμα στοιχείων αντίρροπων μεταξύ τους. Είναι ένας άνθρωπος ευφυής και ταυτόχρονα πανούργος, ένας άνθρωπος ευσεβής μέχρι ασεβείας, ένας ορθολογιστής μέχρι παραλογισμού, ένας άνθρωπος που δε διστάζει μπροστά σε τίποτα και ταυτόχρονα φοβάται, επιφυλάσσεται, κρατάει «καβάντζες». Ένας άνθρωπος που ελίσσεται, που προσαρμόζει την πραγματικότητα στις επιδιώξεις του, που δημιουργεί την πραγματικότητα με βάση ένα σύστημα αξιών ευμετάβλητο. Ο Οδυσσέας είναι ο σύγχρονος άνθρωπος, ο άνθρωπος που ξέρει ότι πρέπει να επιβιώσει, ότι πρέπει να επιτύχει τους στόχους του, που δεν αγωνίζεται με βάση τα ιδανικά του, αλλά προσαρμόζει τα ιδανικά του στους αγώνες του. Ένας άνθρωπος με τεράστια δύναμη και φοβερές αδυναμίες. Ένας σύγχρονος άνθρωπος μέσα στην αρχαία τραγωδία.
Και εδώ εύλογα γεννιέται το ερώτημα: Είναι τραγικός ήρωας ο Οδυσσέας; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά: ΟΧΙ. 

Ο Οδυσσέας δεν είναι Προμηθέας. Ο Οδυσσέας δεν είναι Αίαντας, ούτε Φιλοκτήτης, ούτε Αντιγόνη. Ο Οδυσσέας δεν μπορεί να είναι τραγικός ήρωας. Είναι το πρότυπο της ελεύθερης βούλησης, αλλά δεν μπορεί να είναι τραγικός. Δεν έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με το υπερφυσικό, όπως οι τραγικοί ήρωες. Αντίθετα, φροντίζει ώστε άλλοι να συγκρουστούν με τις εξώκοσμες δυνάμεις, είτε να μη συγκρουστεί κανένας.
Ένας άνθρωπος ενός καινούριου κόσμου δεν μπορεί να είναι τραγικός. Το νόημα του τραγικού ήρωα ταυτίζεται με τον κόσμο που είναι ένα λείο, άθραυστο γυαλί. Μια άλογη ισορροπία που διαιωνίζεται νομοτελειακά. Ο Οδυσσέας είναι ο πρώτος ήρωας που σπάει αυτό το άθραυστο γυαλί – ο κόσμος μοιάζει ακόμη ολόκληρος, αλλά έχει σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια. Ο Αίαντας και ο Φιλοκτήτης καθρεφτίζονταν στον κόσμο πριν να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια. Τώρα, δεν μπορούν πια ν’ αντικρίσουν τον εαυτό τους. Αντίθετα, ο Οδυσσέας δεν έχει πια πού να κοιταχτεί – αυτό που βλέπει είναι το είδωλό του κατακερματισμένο. Γι’ αυτό δε φοβάται ν’ αλλάξει κάτι στον εαυτό του ή στον κόσμο. Ό,τι κι αν αλλάξει, σε κάποιο κομμάτι αυτού του καθρέφτη, κάτι θα βρει ν’ αναγνωρίσει δικό του.
Σπάζοντας τον καθρέφτη του κόσμου με εργαλείο τον νου του, ο Οδυσσέας στερεί τον εαυτό του από την ιδιότητα του τραγικού ήρωα. Και στερεί και τον σύγχρονο κόσμο από την τραγωδία. Η κλασσική Αθήνα δεν είναι η εποχή του Αίαντα και του Φιλοκτήτη. Είναι η εποχή που εγκαινιάζει ο Οδυσσέας. Ο κόσμος του Ευριπίδη, της «Εκάβης», είναι αυτή, η καινούρια εποχή, είναι ο κόσμος όπου ζούμε μέχρι σήμερα. Ας αναλογιστούμε πόσα ανόσια πράγματα μπορούν να εξηγηθούν σήμερα με λογικό τρόπο. Ο κόσμος του Οδυσσέα δεν είναι καλύτερος ή πιο πολιτισμένος από τον κόσμο του Αίαντα. Απλά ο Οδυσσέας έχει δώσει στον άνθρωπο τα εφόδια για να επιζήσει σ’ έναν καινούριο κόσμο. Οι άλλοι, απλώς δεν επέζησαν. Οι τραγικοί ήρωες έχουν δύο επιλογές: να αφανιστούν, όπως ο Αίας ή η Αντιγόνη, ή να πάψουν να είναι τραγικοί, να συμβιβαστούν, όπως ο Φιλοκτήτης: να μεταμορφωθούν, τελικά, σε Οδυσσέα.
Δεν είμαι σε θέση να σας πω ότι ο Οδυσσέας μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο για τον σύγχρονο άνθρωπο. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι ο Οδυσσέας είναι ο σύγχρονος άνθρωπος, αυτός που είναι, όχι αυτός που πρέπει ή θα θέλαμε να είναι. Η τραγωδία δεν παρέχει αρετολογικά πρότυπα συμπεριφοράς. Ο Οδυσσέας μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, μόνο αν παρατηρώντας τον αναγνωρίσουμε κάτι από τον εαυτό μας: τις αρετές μας και τις αδυναμίες μας, τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά μας. Όλα αυτά είμαστε εμείς. Κι ο κόσμος μας είναι εξίσου ορθολογισμένα παράλογος. Ίσως να μην έχουμε την δύναμη να τον αλλάξουμε – ούτε και ο Οδυσσέας την είχε, σίγουρα όμως έχουμε τη δύναμη, κοιτάζοντας στον σπασμένο καθρέφτη του κόσμου, ν’ ανακαλύψουμε εκείνο το κομματάκι, ίσως μικρό κι ασήμαντο, που μπορεί να μας οδηγήσει σε μια κάποια ισορροπία.
Όλα τα μεγάλα έργα είναι μεγάλα γιατί μπορούν να μας πουν απλά πράγματα για πολύ μεγάλα ζητήματα. Οι αρχαίοι τραγικοί μίλησαν για τις μεγαλύτερες αλήθειες της ανθρώπινης φύσης σ’ έναν κόσμο που, μέσα σ’ έναν αιώνα έζησε μια χρυσή εποχή και τον παραλογισμό ενός τρομακτικού πολέμου. Ας μη φοβούμαστε τα αρχαία κείμενα – ας τα προσεγγίζουμε με ανοιχτή καρδιά, και χωρίς φόβο. Όχι με την ψευδαίσθηση της αποκάλυψης της αλήθειας, αλλά με τη χαρά ότι, ξεκλειδώνοντας τα κείμενα αυτά, έστω κι ένα μικρό κομματάκι από τον σπασμένο καθρέφτη του κόσμου γίνεται δικό μας. Ας προσεγγίζουμε τα κείμενα με πάθος και με συναίσθημα, γιατί δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα απ’ αυτό που περιγράφει ο Παλαμάς, και που προσιδιάζει στην αισθητική εμπειρία της αρχαίας τραγωδίας: Σκαρφαλώνεις, σκαρφαλώνεις, κι εκεί που νομίζεις ότι έφτασες στην κορυφή, με τα πνευμόνια σου γεμάτα οξυγόνο, συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι «σαν πρώτα, κάτω απ’ όλα τ’ άστρα».
Το κείμενο δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην επετηρίδα "Οδύσσεια Κεφαλλονιάς και Ιθάκης" - είναι επεξεργασμένη μορφή παλαιότερης ομιλίας σε εκδήλωση που είχε διοργανωθεί στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη από τον Σύλλογο "Αινήσιος Ζευς".

Πηγή  Ηλίας Α. Τουμασάτος 

Ιθάκη Εσπερίας

Ithaca, New York

 The city of Ithaca  is a city in central New York and the county seat of Tompkins County, as well as the largest community in the Ithaca-Tompkins County metropolitan area (which also contains the separate municipalities of the town of Ithaca, the villageof Cayuga Heights, the village of Lansing and other towns and villages in Tompkins County). The city of Ithaca sits on the southern shore of Cayuga Lake, in Central New York. It is named for the Greek island of Ithaca.^[1]

Ithaca is home to Cornell University, an Ivy League school of over 20,000 students, most of whom study on Cornell’s Ithaca campus.^[2][3] Ithaca College is located just south of the city in the town of Ithaca, adding to Ithaca’s "college town" focus and atmosphere. Nearby is Tompkins Cortland Community College (TC3).^[4] These three colleges influence Ithaca's seasonal population. In 2010, the city's population was 30,014, and the metropolitan area had a population of 101,564.

Namgyal Monastery in Ithaca is the North American seat of Tenzin Gyatso, the 14th Dalai Lama.

Πηγή

Μια Ιθάκη στην Εσπερία

Αστοριανές Γέφυρες

ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ

Οραματιστής Α.

Πούσ' αδελφέ!
'που έκανες παρένθεση στον ύπνο
ξένες φροντίδες να νοιαστείς
διπλά κλειδιά να σφίξης
-μη ξεχρεώσεις τη σκεπή
που στέγασμα σου δίνη... Δεν μούπαν πως οι μάνες μας
είχαν το ίδιο γάλα!
Δίδυμος -ίσως -λογισμός
όταν μας νανουρίζαν.
...Κι ήταν οι ουρανοί ανοιχτοί
στης σύμπτωσης την Ώρα
...και βρέχουμε την άσφαλτο
με ίδιο ποτιστήρι

Οι ανεμόσπαρτοι

 Στατιστική κι αρίθμηση-
μεμονωμένη ακρίβεια,
καλούπια,
χαλινώματα,
μέτρημα περηφάνιας -
του Έλληνα της Ξενιτειάς
μη πεις να καθορίσεις. Κι αν τα πρασινολίβαδα που τάξαν
δεν τα βρήκαν,
λύγισαν, μα δεν έμειναν μόνο
με το φαρμάκι!
...τους ζεις, άλλωστε
και γι' αυτό μαζί τους ασχολείσαι.
...Τώρα,
αν τ' 'Aτια πούθελες
κρυφά να τιθασεύσης
τα φόρτωσες με μισεμό,
με λανθασμένη σέλα...
Μην αιτιάσαι Ξένη γη!
Ίσως κι η Μάνα φταίει,
που παραμύθια τάιζε κι αποκομμένο γάλα!
...Δεν έχεις τύχει 'που μιλούν
για μάρμαρα κι αψίδες,
μπρούτζινες μπαλκονόπορτες
και σκαλιστά παντζούρια...
δεν είδες πως πιστεύουνε τ' όνειρο
που τους λείπει;
δεν ένοιωσες πως θάθελαν
την Μάνα ν' αγκαλιάσουν!!!
Μην τιμωρείς με αριθμούς
νύχτες φαρμακωμένες, ψηλά
το φρύδι μη πετάς
έστω και αν έχεις κάνει
δικό σου κήπο και δεντριά
στης Μητριάς το Χώρο
Έλληνας είσαι όσο θες κι όσο
βαθιά πιστεύεις.


Ας γίνεται πατρίδα σου
η γη που σε τροφίζει...
ας γίνεται θρησκεία σου και Πίστης σου
η Αλήθεια!

Ήλιε, Περπατητή
Προσπάθησα να πλέξω τις ακτίνες σου.
Ήλιε, Περπατητή, σε χαλινάρι,
να κλείσω σ' ασπροκέφαλο τη θέρμη σου
-φιλί σε πρωτολούλουδο θυμάρι... ...Του αηδονιού τις τρίλιες δεν κατάφερα
ήχους να τους κρατήσω...
όσο ζούσα
...να δέσω τη ζωή αντάμα στ' όνειρο...
μια Χίμαιρα να φτάσω, κυνηγούσα.

ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΟΛΗ

...Πάρτε τα μάτια μου πριν φύγω γι' αλλού,
πριν γίνουν δυο σβώλοι καβουρτισμένοι...
Κάπου, μια φλόγα χρειάζεται ένα καντίλι σβηστό,
κάπου, αντιστέκεται αφώτιστος ένα φάρος αφρόντιστος,
κάπου ανασταίνεται ευοίωνος ένας μικρός παράδεισος,
για ν' αλλάξει εικόνες-καρφιά,
που πληγώνουν...
Πάρτε τα μάτια μου. Στις άδειες θέσεις τους, στείλτε την 'Aνοιξη
με δυο χελιδόνια ερωτευμένα.
Αν, τυχόν, τα φοβίσει το έρεβος, χαράξτε πάνω στο μέτωπο
με γράμματ' ανάγλυφα: "Ζητείται Φως"
και απομακρυνθείται...
Ταυτότης
Σ' άφησα και τραγούδησες
τις όμορφες τις ώρες της πικραμένης μοναξιάς
στης ρεματιάς την πλάτη. Σ' άφησα και ψιθύρισες
μελωδικά τις μέρες πούταν αιώνας άχαρος
στων πλατανιών τον ίσκιο.
...Ποιος ήσουνα δεν άφησες
να μάθω,
να γνωρίσω.
Λυπήθηκα που μούγινες κρυμμένος
Εαυτός μου.

Ιωλκός-Κολχίδα

Όλβιες Ώρες

Ξεκίνησαν

οι Έλληνες του τότε κόσμου, από τη Γη των Αθανάτων,

στοχεύοντας την Εύδιο Ακτή της Δυναστείας των Πάγων.

Τύφλωναν οι ασπίδες τους τον υπερόπτη Ήλιο.

Προσκαλούσαν κάθε νύχτα την ανοχή της Σελήνης.  

Πενήντα αγέρωχες Τριήρεις,

με κουπιά που ανάσαιναν ικμάδα, ανακάτωναν

τα σωθικά του Αιγαίου.

Προκαλούσαν τον Ποσειδώνα. 

Θυσίαζαν

τη ψυχή τους στην εύνοια των Θεών. 

Προχωρούσαν

για το υπερπόντιο ταξίδι της αιωνιότητας, 

ακάθεκτοι.

Με ούριους ανέμους, με μίση και θεϊκές υποσχέσεις,

αποχαιρέτησαν την Ιωλκό, διάβηκαν τον Πόντο της Έλλης,

πλεύρισαν στις ανάσες της Μαύρης Θάλασσας 

κι ακούμπησαν

την Ελπίδα πάνω στην αχόρταγη λαχτάρα της κυριαρχίας

του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Η θρυλική πλέον Κολχίδα, έδωσε ακόμη μία μάχη

για να λούζεται στο φως της Ιστορίας.

Θεϊκές εύνοιες μαζί κι αντιζηλίες, 

ήρωες αδιάφανοι ή και ημίθεοι,

Μύθοι αιμάσσοντες, κερήθρες αιώνιες 

της παγκόσμιας Δόξας μας,

αναστήθηκαν σε ουρανομήκη αναβίωση

στην Κολχίδα, 

το εύμνημο Σότσι του σύγχρονου κόσμου.

Τυχερή να ζω την Τέχνη στην τελειοποίηση των αθλημάτων,

την αγωνία των αθλητών, 

στην μαγεία των Θεσμών

της γείτονος Ήλιδας, όπου αναβιώνουν δραματικά 

στην αγκάλη

της αρχαίας Κολχίδας.

Υιώτα Στρατή, Αστόρια Ν. Υόρκη

Όλβιες Γέφυρες με  τον Ελληνισμό της Εσπερίας