Η καταγωγή του ανθρώπου

Τα μεγάλα ερωτήματα απαιτούν γενναίες απαντήσεις χωρίς προκαταλήψεις

Άρθρο του Ομηριστή Κώστα Δούκα*

Σέ σχέση μέ τήν ἀπέραντη Παλαιολιθική περίοδο, πού χρονολογεῖται σέ βάθος τοὐλάχιστον 2.000.000 χρόνων, ἡ Νεολιθική ἐποχή εἶναι συντομοτάτη καί βραχύβια, δηλαδή διήρκεσε μόλις λίγες χιλιετίες καί ὁδήγησε τόν ἂνθρωπο ἀπό τήν ἐποχή κατεργασίας τοῦ λίθου, στήν ἐποχή κατεργασίας τῶν μετάλλων καί, στήν συνέχεια, στήν ἒκρηξη τῆς τεχνολογίας, πού ἂρχισε ἀπό τήν ρωμαϊκή περίοδο καί μετεξέλιξε τόν ἂνθρωπο σέ κυρίαρχο τοῦ περιβάλλοντος διαστήματος.

Ὁπωσδήποτε, ἡ ἀρχή τῆς Νεολιθικῆς ἐποχῆς τοποθετεῖται ἀπό τούς γεωλόγους καί τούς ἀνθρωπολόγους γύρω στό 8.000 π.Χ. Ὁ χρόνος μετάβασης ἀπό τούς προϊστορικούς χρόνους στούς νεολιθικούς ποικίλλει. Διαρκεῖ περισσότερο στά βόρεια, ὃπου ἡ γνώση τῶν μετάλλων ἒφθασε πολύ ἀργά, ἐνῶ πρός τόν Νότο ἡ λιθική περίοδος διήρκεσε πολύ λιγότερο.

Μάλιστα στήν λιθοχάλκινη περίοδο πρῶτοι εἰσῆλθαν οἱ Μεσογειακοί λαοί. Κύριο γνώρισμα τῆς νεολιθικῆς τεχνοτροπίας εἶναι ἡ λείανση (ἡ ἐπεξεργασία) τῶν λίθινων ἀντικειμένων μέ λειαντῆρα καί μέ τήν παρεμβολή ἂμμου καί νεροῦ. Βρίσκουμε στήν ἐποχή αὐτή μαχαίρια, ξύστρες, αἰχμές βελῶν καί δοράτων, τρυπάνια, σμίλες καί κυρίως ἀξίνες καί πελέκεις. Ἀλλά ἡ χρήση τοῦ ὀστοῦ συνεχίζεται.

Στόν ἑλλαδικό χῶρο χρησιμοποιεῖται κυρίως ὁ χαλκός καί ὁ ὀρείχαλκος πρίν ἀπό 5.500 χρόνια, ἀλλά οἱ λαοί πού κατοικοῦσαν ἐδῶ, ὁπωσδήποτε αὐτόχθονες, φαίνεται ὃτι γνώριζαν νά ἐπεξεργάζονται καί ἂλλα μέταλλα, ὃπως προκύπτει ἀπό τήν Ἰλιάδα καί τήν Ὀδύσσεια,, ὃπως σίδηρο, χρυσό, ἀσήμι καί μόλυβδο.

Ὁ Ὃμηρος ἀκριβῶς τόν χαλκό μᾶς ἐκθειάζει, ὃπου ὃμως ἀναφέρεται καί ἡ κατεργασία τῶν μετάλλων πού προαναφέραμε. Σχεδόν κραυγάζει ὃτι ἒζησε στά τέλη τῆς νεολιθικῆς ἐποχῆς, ἂν κρίνουμε καί ἀπό τό γεγονός ὃτι στήν ὁμηρική ἐποχή διατηροῦσαν ἀκόμη τήν φωτιά μέσα σέ στάχτη, ἰδίως οἱ ποιμένες πού ἀπεῖχαν ἀπό κατοικημένες περιοχές καί δέν εἶχαν γείτονες νά ζητήσουν.
Ο ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΣ

Ἀς βαδίσουμε ὃμως στά ἀχνάρια τῆς ἐπιστήμης ὡς πρός τήν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς Γῆς. Κατά τούς ἀνθρωπολόγους καί τούς γεωλόγους, ἀπό τό 1350 π.Χ. περίπου ὁ ἂνθρωπος ἀνεβαίνει τίς τελευταῖες βαθμίδες τῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης καί βαθμιαῖα φθάνει στό σημερινό ἐκπληκτικό ἐπίπεδο τῆς τεχνολογίας καί τοῦ πολιτισμοῦ.

Οἱ χρονολογήσεις εἶναι, κατά τήν γνώμη μου, λανθασμένες, ἀλλά ἀς τίς δεχθοῦμε σάν ὑπόθεση ἐργασίας.

Ὁ σύγχρονος ἂνθρωπος δείχνει συνεχές καί ἀδιάπτωτο ἐνδιαφέρον νά μάθει γιά τό παρελθόν του παρά γιά τό μέλλον του, πού εἶναι ἂδηλο. Μπορεῖ νά ἐκτιμηθεῖ καί νά προβλεφθεῖ σέ χρονικό ὁρίζοντα ἑνός, τό πολύ δύο αἰώνων, ἐνῶ τό παρελθόν του κλιμακώνεται σέ μεγάλο βάθος χρόνου. Αὐτό συνάγεται ἀπό τήν μελέτη τῶν ὀστῶν καί τῶν λίθων, ἀλλά καί ἀπό τίς κροκάλες (χονδροβότσαλα) τῆς Μαγδαληναίας περιόδου.

Καί τί μᾶς λένε οἱ μελέτες αὐτές; Ὃτι ὁ ἂνθρωπος ἐπί 2.000.000 χρόνια δέν ἒκανε σχεδόν τίποτε περισσότερο ἀπό ὃσα κάνουν τά λοιπά ἀνεξέλικτα ζῶα. Καί ξαφνικά ὁ ἂνθρωπος ἐκτινάσσεται στά ὓψη τοῦ πνεύματος καί τοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ πρόκληση εἶναι μεγάλη λοιπόν νά μάθουμε τί μεσολάβησε ἀπό τήν ἐποχή τοῦ πιθηκανθρώπου μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Νεάντερταλ (πού προσφατες ἒρευνες Ἰσραηλινῶν ἀνθρωπολόγων τόν πηγαίνουν πίσω στά 200.000 χρόνια ἀντί τῶν 40.000 ἢ 30.000 χρόνων), τοῦ Κρομανιόν, τοῦ Χόμο Σάπιενς καί τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου.

Ἁπό τό σημεῖο αὐτό ἀρχίζουν οἱ μεγάλες ἀμφισβητήσεις, καθώς εἶναι προφανές ὃτι ἡ ἀνθρωπότητα ἒχει τραφεῖ μέ μύθους μᾶλλον παρά μέ πραγματικά γεγονότα.

Τό μεγάλο ἐρώτημα εἶναι, γιατί οι περισσότεροι ἒμβιοι ἐργανισμοί παραμένουν ἀνεξέλικτοι ἐδῶ καί ἑκατομμύρια χρόνια, ἐνῶ ὁ ἂνθρωπος ὂχι μόνο ἐξελίσσεται, καί μάλιστα ραγδαῖα τά τελευταῖα 10.000 χρόνια, ἀλλά καταλαμβάνει ξαφνικά τήν πρώτη βαθμίδα μεταξύ τῶν ἂλλων ζώων τοῦ πλανήτη καί ἢδη ἑτοιμάζεται νά μεταναστεύσει στά ἂστρα.

Ἂν δεῖ κανείς τούς ἀπολιθωμένους κορμούς πεύκων στό δάσος τῆς Μυτιλήνης, ἀντιλαμβάνεται ἀμέσως ὃτι τό πεῦκο δέν ἒχει ὑποστεῖ ἀπολύτως καμμία μεταβολή ἐδῶ καί 25 ἑκατομμύρια χρόνια., ὃπως χρονολογήθηκε τό ἀπολιθωμένο δάσος. Πιό ἐντυπωσιακό εἶναι αὐτό πού συμβαίνει μέ πολλά ζῶα τῆς γῆς.

Ὁ καρχαρίας, ὁ ἀστακός, ἡ καραβίδα, ἡ κατσαρίδα, δέν ἒχουν ἀλλάξει μορφή ἀπό τήν Πέρμιο περίοδο, δηλαδή πρίν ἀπό 230 ἑκατομμύρια χρόνια, ὃπως δείχνουν τά ἀπολιθώματά τους. Πῶς λοιπόν φθάσαμε στήν ραγδαία αὐτή ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου;

Ἡ ἱστορία τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὒας προκαλεῖ τήν θυμηδία καί μπερδεύει τά παιδιά μας, καθώς ἂλλα τούς λέει ἡ θρησκεία καί ἂλλα ἡ ἀνθρωπολογία. Ἒπρεπε νά βρεθεῖ κάποια ἀξιόπιστη θεωρία.

Καί ἒρχεται ἡ πασίγνωστη θεωρία τοῦ Δαρβινισμοῦ. Ὁ Δαρβίνος κατέληξε στό συμπέρασμα ὃτι ἡ καταγωγή τῶν εἰδῶν ἒχει ἂμεση σχέση μέ τήν φυσική ἐπιλογή. Δηλαδή, ὃτι ὁ ἰσχυρότερος ἐπιβιώνει, ἐνῶ ὁ πιό ἀδύναμος ὀργανισμός ἐξαφανίζεται. Ἀφοῦ λοιπόν τοῦ ἒγινε πεποίθηση ἡ μεταβολή τῶν εἰδῶν, διατύπωσε τήν πολύκροτη θεωρία του, πού μολονότι σήμερα κρίνεται ὡς ὑπερβολική καί μονομερής, ἐξακολουθεῖ νά ἀποτελεῖ τήν βάση τῶν βιολογικῶν ἐπιστημῶν.

Ὡστόσο ὁ συμπατριώτης του καί διάσημος ἀστροφυσικός Φρέντ Χόϊλ ἒγραψε στό περιοδικό Nature τά ἑξῆς:

<Ἡ πιθανότητα δημιουργίας ζωῆς ἀπό τήν ἂψυχη ὓλη εἶναι 1 πρός ἓνα ἀριθμό μέ 40.000 μηδενικά…Ἀρκετά μεγάλη γιά νά θάψει τόν Δαρβινισμό καί ὁλόκληρη τήν θεωρία τῆς ἐξέλιξης>.

Λέει δηλαδή ὁ Δαρβίνος ὃτι τά εἲδη, στήν προσπάθειά τους νά ἐπιβιώσουν, καί αὐτά καί οἱ ἀπόγονοί τους, προσαρμόζονται στό περιβάλλον. Ὡραῖα λοιπόν. Ὁ λαιμός τῆς καμηλοπάρδαλης εἶναι τεράστιος, διότι οἱ πρόγονοί της ἐπιζοῦσαν χάρη στόν μεγάλο λαιμό. Τά δένδρα ἦσαν πολύ ὑψηλά καί ἒπρεπε τά ζώα νά τά φθάσουν γιά νά τραφοῦν. Ἒτσι ἐπιβίωσαν τά ζῶα μέ τούς μεγάλους λαιμούς.

Ἀλλά σήμερα, πού δέν ὑπάρχουν τέτοιοι περιβαλλοντικοί καταναγκασμοί ἐδῶ καί πολλές χιλιάδες χρόνια, γιατί ἡ καμηλοπάρδαλη ἐξακολουθεῖ νά ἒχει μεγάλο λαιμό; Γιατί δέν προσαρμόσθηκε στό περιβάλλον;

Ἂλλο ἐρώτημα: Λέει ὁ Δαρβίνος ὃτι ὁ ἀετός ὀφείλει τήν ἰσχύ τοῦ ράμφους του καί τῶν νυχιῶν του στό γεγονός ὃτι ἐπί ἂπειρες γενεές ἐπέζησαν πάντα τά ἂτομα τῶν ὁποίων τό ράμφος καί τά νύχια εἶχαν μῆκος ἓνα χιλιοστό ἐπί πλέον. Ὃμως αὐτή ἡ διαφορά ἐμφανίζεται μόνο στά ἐνήλικα ἂτομα. Συνεπῶς τά νεαρά θά πρέπει νά ἐξαφανίζονται. Σήμερα, καθώς ἒχει προχωρήσει πολύ ἡ βιολογία, ἡ θεωρία τοῦ Δαρβινισμοῦ τείνει σιγά σιγά νά παραγκωνισθεῖ.

Ἒχομε δηλαδή ἂλλη μία περίπτωση, μετά τό παραμύθι τῶν πρωτοπλάστων, ὃπου ἡ ἀνθρωπότητα τρέφεται μέ παραμύθια καί φαντασιώσεις. Ἂλλωστε, στά μέσα τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ὁ Ρῶσος βιολόγος Λισένκο προσέβαλε τόν Δαρβινισμό, ἀλλά καί ἂλλες ἐξελικτικές ἐξηγήσεις. Ὁ Λισένκο, ὁ ὁποῖος ἒκανε σοβαρές ἀνακαλύψεις γύρω ἀπό τά μεταλλαγμένα τρόφιμα, δέν πίστευε στόν νόμο τοῦ Μέντελ, ἀλλά πίστευε στό δόγμα τῆς κληρονομικότητας τῶν ἐπικτήτων χαρακτηριστικῶν, αὐτῶν δηλαδή πού ὀφείλονται σέ περιβαλλοντικούς παράγοντες.
ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΜΑΛΘΟΥΣ

Ἀπό τήν ἂλλη πλευρά ὁ Ἂγγλος οἰκονομολόγος καί κοινωνιολόγος Θωμάς Ροβέρτος Μάλθους ἐπηρέασε τόν Δαρβίνο μέ τό νά ὐποστηρίζει τήν θεωρία του περί πληθυσμοῦ, ὃτι ἀπό τόν φυσικό νόμο ὑπάρχει διαρκής τάση στόν πληθυσμό νά αὐξάνεται κατά μεγαλύτερο ποσοστό ἀπό ὃσο θά ἀναλογοῦσε στίς φυσικές οἰκονομικές συνθῆκες.

Δηλαδή ἒλεγε ὃτι οἱ τροφές καί τά ἀγαθά αὐξάνονται κατά ἀριθμητική πρόοδο, ἐνῶ τό ἀνθρώπινο γένος αὐξάνεται κατά γεωμετρική πρόοδο. Μάλιστα δέ ὁ Φρέντ Χόϊλ στό βιβλίο του <Τά δέκα πρόσωπα τοῦ σύμπαντος> ὑποστηρίζει ὃτι σέ 1.000 χρόνια, ἂν συνεχισθεῖ ἡ αὒξηση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μέ τόν σημερινό ρυθμό τό 2,5% ἐτησίως, οἱ ἂνθρωποι δέν θά μποροῦν νά σταθοῦν ὂρθιοι ἐπί τῆς Γῆς, καί σέ 5.000 ἡ ἀνθρωπότητα θά ἒχει τήν μάζα…γαλαξία. Ἒτσι ἡ ἀνθρωπότητα διατρέχει πάντοτε τόν κίνδυνο τοῦ ὑπερπληθυσμοῦ.


Ὁ Μάλθους εἰσηγήθηκε λοιπόν τόν ἒλεγχο τῶν γεννήσεων, γάμο σέ προχωρημένη ἡλικία καί χαλιναγώγηση τοῦ ἐνστίκτου τῆς ἀναπαραγωγῆς. Ἐτάχθη ὑπέρ τῆς ἐξαθλίωσης, τῶν πολέμων καί τῶν ἀσθενειῶν, πού ἀνεβάζουν τήν θνησιμότητα καί ἐπιφέρουν τήν ἰσορροπία μεταξύ τοῦ πληθυσμοῦ καί διαθεσίμων πόρων.

Πρίν ἀπό 2.500 χρόνια ὁ κυνικός Διογένης ὃταν ρωτήθηκε πότε πρέπει νά παντρεύονται οἱ ἂνθρωποι, εἶχε ἀπαντήσει: Οἱ νέοι, ποτέ. Οἱ μεγαλύτεροι, ἀργότερα>.
ΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΕΙΣ ΙΔΕΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΝΟΗΣΗ

Ὑπῆρξε ὃμως καί ἓνας ἂλλος πολύ σπουδαῖος βιολόγος, πού ἒζησε στήν ἐποχή τοῦ Δαρβίνου. Εἶναι ὁ Λουΐ Ἀγκασίζ, παντελῶς ἂγνωστος στόν πολύ κόσμο. Ὁ Ἀγκασίζ, τέρας μορφώσεως, ἂφησε ἀθάνατο ἐπιστημονικό ἒργο ὃσον ἀφορᾶ τά ἀπολιθωμένα ψάρια καί τούς παγετῶνες. Πῆγε στόν Ἀμαζόνιο νά μελετήσει τήν ἰχθυολογία τῶν ψαριῶν τοῦ γλυκοῦ νεροῦ καί ἐγκαταστάθηκε ἐπί δύο χρόνια στόν παγετῶνα Ἂαρ τῆς Ἑλβετίας, μελετῶντας τίς κινήσεις τοῦ πάγου.

Τά συγγράμματα τοῦ Ἀγκασίζ, πού ἦταν ἀναμφισβήτητα ἓνας ἀπό τούς πλέον ἐνημερωμένους καί ἱκανούς βιολόγους ῆς ἐποχῆς του, θεωροῦνται ἀπό τά σημαντικότερα γύρω ἀπό τήν Βιολογία καί τά ἀπολιθώματα. Ὡστόσο ἡ στάση του ἒναντι τοῦ Δαρβίνου καί τῆς θεωρίας του γιά τήν προέλευση τῶν εἰδῶν, ἦταν ψυχρή καί ἀδιάφορη. Γιατί ἂραγε;

Ἰδοῦ γιατί: Μολονότι ὁ Ἀγκασίζ ἦταν γνώστης τῶν πραγματικῶν ἐνδείξεων, πού σχετίζονται μέ τίς ἀλλαγές τοῦ περιβάλλοντος, πάνω στίς ὁποῖες ὁ Δαρβίνος θεμελίωσε τά ἐπιχειρήματά του, ὁ Ἀγκασίζ ὑποστήριξε ὃτι ὁ ὀργανικός κόσμος ἀπεικόνιζε τίς ἐπαναλαμβανόμενες παρεμβάσεις ἑνός ἀνωτάτου ὂντος.

Συνήθη φυσικά συμβάντα, στά ὁποῖα στηρίχθηκε ὁ Δαρβίνος, ὃπως οἱ κλιματολογικές καί οἱ γεωλογικές ἀλλαγές, ἦσαν πιθανότατα τά αἲτια τῆς ἐξαφάνισης διαφόρων ὀργανισμῶν, ἀλλά ὂχι καί τῆς ἐμφάνισης νέων εἰδῶν.

Ὁ Ἀγκασίζ συμφωνοῦσε στήν διαδοχή τῶν εἰδῶν στό ἀρχεῖο ἀπολιθωμάτων, ἀπό τίς πιό ἁπλές μέχρι τίς πιό σύνθετες, ἀλλά δέν συμφωνοῦσε ὃτι ἡ ἐμφάνιση αὐτῶν τῶν διαφορετικῶν ζώων καί φυτῶν ὀφειλόταν σέ ἀλληλεπιδράσεις μεταξύ τῶν πληθυσμῶν καί τῶν ἐξωτερικῶν περιβαλλοντολογικῶν ἀλλαγῶν ὃπως ὑποστήριζε ὁ Δαρβίνος. Ὁ Ἀγκασίζ ἰσχυριζόταν ὃτι, ἀφοῦ οἱ ὀργανισμοί ἐμφανίσθηκαν λόγω μιᾶς σειρᾶς ἀνεξαρτήτων καί δημιουργικῶν παραγόντων, δέν μπορεῖ νά ὐπάρχει κληρονομική συνέχεια μεταξύ διαφορετικῶν τύπων τῶν ὀργανισμῶν.

Ἒλεγε ὃτι κάθε φυτό καί ζωικό εἶδος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καί οἱ ὁμολογίες ἢ οἱ ἀνατομικές ὁμοιότητες εἶναι οἱ συσχετίσεις ἰδεῶν στήν Θεία Νόηση.
ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΙΔΕΩΝ

Ἀλλά αὐτές οἱ ἰδέες του Ἀγκασίζ γιά τήν φύση προέρχονται ἀπό τήν ἰδέα τοῦ Πλάτωνος, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ ἀόρατος κόσμος ἦταν πιό πραγματικός ἀπό τόν κόσμο τῆς ἐμπειρικῆς αἲσθησης. Νά λοιπόν πού πίσω ἀπό τίς πιό σύγχρονες ἰδέες περί γενέσεως τοῦ ἀνθρώπου, κρύβεται ἡ ἀρχαία Ἑλληνική φιλοσοφία. Ἒλεγε ὁ Πλάτων στόν <Τίμαιον> ἀναφερόμενος στό κοσμολογικό πρόβλημα:

<Ὁ αἰσθητός κόσμος ἒλαβε ὑπόσταση κατόπιν τῆς ἀγαθοποιοῦ παρεμβάσεως τοῦ Θεοῦ, πού ἒθεσε τέρμα στήν ἀταξία καί τήν ἀκαθοριστία πού ὑπῆρχε στό σύμπαν>.

Ὁ κόσμος τοῦ Πλάτωνος δέν γεννᾶται ἐκ τοῦ μηδενός, ὃπως πρῶτος βέβαια ὑποστήριξε ὁ προσωκρατικός φιλόσοφος Παρμενίδης, ἀλλά ἀπό προϋπάρχοντα στοιχεῖα, τά ὁποῖα ἒρχεται νά ὐπαγάγει σέ ἁρμονική τάξη ὁ Δημιουργός. Τά ἲδια πιστεύει καί ὁ Ἀγκασίζ, καί γι᾽ αὐτό ἀγνόησε τήν θεωρία τοῦ Δαρβίνου, πού ἢδη κλονίζεται.

Τό ἲδιο πίστευε καί ὁ Νεύτων, ὁ ὁποῖος εἶπε ὃτι ἡ παγκόσμια βαρύτητα εἶναι τόσο εὒθραυστη, ὣστε ἀρκεῖ τό ξεφύλλισμα ἐνός βιβλίου γιά νά τήν ἐξουδετερώσει καί ὃτι ὁ Θεός παρεμβαίνει περιστασιακά γιά νά συγκρατήσει τίς ἀποστάσεις τῶν γαλαξιῶν καί τῶν ἀστέρων.

Τό ἲδιο πίστευε καί ὁ Ἀναξαγόρας, ὁ ἐπονομαζόμενος <Νοῦς>, καθώς ἒλεγε ὃτι ὁ νοῦς ἒδωσε τήν πρώτη ὢθηση στήν κοσμική κονιορτό, ὣστε νά ἀρχίσει ἡ περιστροφική κίνηση, ἡ περιχώρηση ὃπως τήν ἀναφέρει:

<Ἐπεί ἢρξατο ὁ νοῦς κινεῖν, ἀπό τοῦ κινουμένου παντός ἀπεκρίνετο, καί ὃσον ἐκίνησεν δέ ὁ νοῦς πᾶν τοῦτο διεκρίθη, κινουμένων δέ καί διακρινομένων, ἡ περιχώρησις μᾶλλον ἐποίει διακρίνεσθαι>.

(Ἀφοῦ ἂρχισε ὁ νοῦς νά θέτει τό μῖγμα σέ κίνηση, ἂρχισε νά σημειώνεται ἀποχωρισμός τῶν ἀρχικῶν ὑλῶν ἀπό κάθε τί πού ἐτίθετο σέ κίνηση. Καί στήν μάζα πού ἒθεσε σέ κίνηση, σημειώθηκε ἡ διάκριση τῶν ἀρχικῶν ὑλικῶν. Κατά τήν διάρκεια τῆς κινήσεως καί τῆς διακρίσεως, ἡ περιστροφική κίνηση ἒγινε αἰτία γιά μία ίσχυρότερη διάκριση).
ΟΙ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ὃλα αὐτά ἀναφέρονται στά ἐλάχιστα συστατικά ὓλης, στά ὁποῖα ὀφείλεται ἡ δημιουργία τῶν ζώντων καί φυτικῶν ὀργανισμῶν, καί φυσικά ἀφοροῦν καί τόν ἂνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ὃπως εἲδαμε στήν ἀρχή, ἐπί 2 ἑκατομμύρια χρόνια χρησιμοποιοῦσε πέτρες καί ὀστά γιά νά ἐπιβιώσει.

Οἱ τρεῖς ἢ τέσσερις τελευταῖες παγετώδεις περίοδοι δέν κατόρθωσαν νά τόν ἐξαφανίσουν ἀπό προσώπου τῆς γῆς, ἀλλά καί δέν τόν ἂφησαν νά ἀναπτυχθεῖ στόν ὑπερπληθυσμό τοῦ Μάλθους, ἐπειδή οἱ συνθῆκες ἦσαν ἐξαιρετικά δυσμενεῖς. Καί ξαφνικά, μετά πάροδο 2.000.000 ἐτῶν βλέπουμε τό ὂν ΑΝΘΡΩΠΟΣ νά ἐξελίσσεται σέ εὐφυές ὂν, πού κατόρθωσε μέσα σέ 40.000 ἢ 30.000 ἢ 10.000 χρόνια νά ἐγκαταλείψει τά δεσμά τοῦ πλανήτη καί νά προσεδαφίζει μηχανές ἢ καί νά προσεδαφίζεται καί ὁ ἲδιος σέ ἂλλους πλανῆτες.

Μπορεῖ ἂραγε νά ἐξηγηθεῖ αὐτό τό θαῦμα μέ τήν ἀφελῆ θεωρία τοῦ Δαρβινισμοῦ περί κληρονομικότητος τῶν εἰδῶν; Δηλαδή τό ἐρώτημα εἶναι: Έπί 2.000.000 χρόνια πού ἡ κληρονομικότητα ἒδινε πιθήκους, τό εἶδος ἐπηρεάσθηκε ἀπό τό περιβάλλον καί ἒδωσε ξαφνικά ἀνθρώπους;

Τί συνέβη τά τελευταῖα 40.000 χρόνια, πού εἶναι ἀσήμαντα μέσα σέ μία περίοδο 2.000.000 ἐτῶν; Μήπως ἰσχύει ἡ άντίληψη τοῦ Λουί Ἀγκασίζ, ὃτι οἱ ἀνατομικές ὁμοιότητες μεταξύ τοῦ πιθηκανθρώπου καί τοῦ συγχρόνου εὐφυοῦς ἀνθρώπου εἶναι συσχέτιση ἰδεῶν στήν Θεία Νόηση;
ΓΙΑΤΙ Ο ΧΙΜΠΑΤΖΗΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ἡ ἐπιστήμη ἂν καί δέν ἒχει μέχρι σήμερα δημιουργήσει ζωή, γνωρίζει ἀρκετά γύρω ἀπό τόν μηχανισμό πού δημιουργεῖ τήν ζωή, ἡ ὁποία πρέπει νά ὐπάρχει παντοῦ στό σύμπαν, μεταδιδομένη ἀπό γαιώδη σέ γαιώδη πλανήτη, σύμφωνα μέ τήν θεωρία τοῦ Σουηδοῦ χημικοῦ Ἀρένιους περί πανσπερμίας.

Γνωρίζει δηλαδή τήν σύσταση του DNA καί τοῦ RNA ἀπό τήν ἀνόργανη ὓλη, καθώς τά φωσφατοῦχα νουκλεοσίδια πού τό ἀποτελοῦν, περιέχουν στοιχεῖα ἀπαντώμενα παντοῦ στό σύμπαν. Καί αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἐπιστημονική γνώση, πού ἐμπλουτίζεται καθημερινά μέ πληθώρα νέων στοιχείων καί πληροφοριῶν, ἐπιτρέπουν τήν διατύπωση τοῦ ἐρωτήματος: Γιατί ἀφοῦ ὁ ἂνθρωπος ἒχει τόση μεγάλη συγγένεια μέ τόν χιμπατζή, ὁ ὁποῖος ἀποδεικνύεται καί εὐφυέστερος τοῦ ἀνθρώπου σέ ὁρισμένες περιπτώσεις, ὁ ἂνθρωπος παραμένει ἂνθρωπος καί ὁ χιμπατζής χιμπατζής;

Τό 99% τῶν γονιδίων τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ χιμπατζή εἶναι ὃμοια. Φαίνεται ὃτι, ὃπως εἶπε ὁ Πλάτων, ὁ Περμενίδης, ὁ Ἀναξαγόρας, ὁ Νεύτων, ὁ Ἀγκασίζ καί ἂλλοι, κάπου ἡ Θεία Νόηση ἀποφάσισε νά κάνει συσχέτιση ἰδεῶν. Καί ἰδοῦ τό ἀποτέλεσμα.

Ὃλοι γνωρίζουν σήμερα ὃτι τό DNA εἶναι τό καρμπόν τῆς ζωῆς καί τό RNA εἶναι τό χαλί πάνω στό ὁποῖο στρὠνονται οἱ ἐντολές τοῦ DNA καί μεταδίδονται στήν περιφέρεια τοῦ κυττάρου.

Οἱ ἐπιστήμονες ξέρουν πιά ὃτι πέντε στοιχεῖα συνθέτουν τήν βάση τῆς ζωῆς: Τό ὑδρογόνο, τό ὀξυγόνο, ὁ ἂνθρακας, τό θεῖον καί ὁ φώσφορος. Καθώς ὁ ζῶν ὀργανισμός γίνεται πολυσύνθετος, ἂν καί τό ἲδιο τό κύτταρο εἶναι ἓνας πολυσύνθετος ὀργανισμός, χρησιμοποιεῖ καί ἂλλα στοιχεῖα. Φαίνεται ὃτι ἡ οὐσία τῆς ἐξέλιξης δέν βρίσκεται μέσα στήν κληρονομικότητα καί στήν προσαρμογή στό περιβάλλλον, ἀλλά στίς μεταλλάξεις.

Δηλαδή στήν βιαία χημική μεταβολή τῶν συστατικῶν τοῦ κυττάρου μέ τήν ἐπίδραση ἐξωτερικῶν παραγόντων. Αὐτή ἡ μετάλλαξη εἶχε ἐπισημανθεῖ καί ἀπό τούς ἀρχαίους Ἓλληνες φιλοσόφους. Ὁ Παρμενίδης στήν περίφημη θεωρία του <περί Ἑνός καί περί Ὂντος>, τήν ἀποκαλεῖ <ἐξαἰφνης ἂτοπον φύσιν>.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΑΓΕ «ΦΥΤΕΥΤΟΙ» ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ;

Αὐτή ἡ ξαφνική ἂτοπος φύσις, ἡ μετάλλαξη, ἐπέρχεται ἀπρόβλεπτα ἀπό ἐξωγενεῖς παράγοντες, δέν ἒχει τόπο, καί ὑποχρεώνει τό κύτταρο νά ἀλλάξει τό ἀρχεῖο τῶν πληροφοριῶν, πού ἀκολουθεῖ ἐδῶ καί ἑκατομμύρια χρόνια.

Ἡ βιολογική ἐξέλιξη βασίζεται στήν συμπτωματική ἐμφάνιση τέτοιων ὠφελίμων μεταλλάξεων. Τί μπορεῖ νά ἒχει συμβεῖ ἂραγε, σέ μία ἂχρονη καί ἂτοπη στιγμή, ὣστε ὁ ἂνθρωπος, ὓστερα ἀπό 2.000.000 χρόνια ἐξελικτικοῦ ληθάργου, νά ἀρχίζει ξαφνικά νά μιλάει, νά γράφει, νά τεχνουργεῖ καί νά ὀργανώνει κοινωνικά τήν ζωή του σέ πόλεις μέ ὃ,τι αὐτό συνεπάγεται ἀπό ἀπόψεως τεχνολογίας; Δύο πράγματα μπορεῖ νά ἒχουν συμβεῖ:
Πρῶτον: Νά ὐπῆρξε σοβαρή μεταβολή στήν κοσμική ἀκτινοβολία, σέ προϊστορικούς χρόνους, πού νά ἐπηρέασε τήν γονιδιακή δομή καί τό DNA τῶν ἀνθρωπίνων κυττάρων. Μιά τέτοια ὠφέλιμη μετάλλαξη θά μποροῦσε νά δώσει νέα ὢθηση στόν ἀνθρώπινο νοῦ. Γιατί ἡ μετάλλαξη, μέ βάση τίς κληρονομικές παρεξηγήσεις, εἶναι μία πολύ ἀργή διαδικασία.
Δεύτερον: Κάποια ἂλλα νοήμονα ζῶα εἰσέβαλαν σέ προϊστορική ἐποχή ἀπό τό διάστημα καί γονιμοποίησαν τεχνικά ἢ καί σεξουαλικά τό πιό ἐξελιγμένο πρωτεύον κατά τήν κρίση τους.Μετά, τά πράγματα πῆραν τόν δρόμο τους, ὃπως ξέρει νά τόν χαράσσει ἡ φύση. Ἀρκεῖ νά ἀναφερθεῖ ὃτι οἱ πληροφορίες πού περιέχονται σέ ἓνα μόνο κύτταρο τοῦ ἀνθρώπινου σπερματοζωαρίου, ἀντιστοιχοῦν σέ ὃσες περιέχονται σέ 133 τόμους ἐγκυκλοπαιδείας μεγάλου σχήματος. Μία ἐπέμβαση στό γενετικό ὑλικό θά μποροῦσε νά προκαλέσει τερατογενέσεις καί μία ἀνώτερη μορφή ζωῆς, ἡ ὁποία σφύζει στό σύμπαν, καθώς ὁ Μητρόδωρος ὁ Χίος εἶπε, ὃταν ρωτήθηκε ἂν ὑπάρχουν ἂλλοι κόσμοι στό σύμπαν, ὃτι εἶναι ἀδύνατον νά σπείρεις ἓνα χωράφι μέ κεχρί καί νά φυτρώσει μόνο ἓνας σπόρος.

Τά συμπεράσματα τῶν ἐπιστημόνων πού συνάγονται ἀπό τά σκελετικά κατάλοιπα τοῦ προϊστορικοῦ ἀνθρώπου προσεγγίζουν τήν ἀλήθεια ἀτομικά, ἀλλά ὡς πρός τήν εὐφυΐα εἶναι μᾶλλον φανταστικά. Οἱ βιολόγοι λένε ὃτι τά νουκλεϊκά ὀξέα δέν κατασκευάζονται στήν τύχη.

Ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν συνδυασμῶν τῶν βάσεων δέν ἒχει δοκιμασθεῖ ποτέ. Κάθε συνδυασμός δημιουργεῖται ἀντιγράφοντας ἂλλους προϋπάρχοντες. Καί αὐτή ἡ διαδικασία γίνεται ἑκατομμύρια χρόνια. Ἐκτός ἂν ἐπέλθει ἡ ἐξαίφνης ἂτοπος φύσις τοῦ Παρμενίδη καί ἡ ἐξελικτική πορεία ἀλλάξει. Δέν χρειάζεται νά ἀλλάξει δραματικά γιά νά δοῦμε θεαματικά ἀποτελέσματα.

Συμπερασματικά,τίθεται το ερώτημα: Μπορούμε νά ἒχομε ὁποιαδήποτε προκατάληψη γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐξελίχθηκε τόσο ραγδαῖα ἡ βιολογική ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς Γῆς;

*Ο κύριος Κώστας Δούκας είναι δημοσιογράφος ( μέλος της ΕΣΗΕΑ) ερευνητής και συγγραφέας ( μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών) και ασχολείται επί 40ετία με την Ομηρική γραμματεία.

Έχει μεταφράσει ΙΛΙΑΔΑ και ΟΔΥΣΣΕΙΑ σέ πεζό και, τελευταία, σε έμμετρο λόγο, μετά σχολίων, με την διάσωση του 80% των λέξεων του Ομήρου.

ΠΗΓΗ