Ο καημός του Λαέρτη

Από την Ιθάκη Ελλάδα.......

ΤΟΥ ΛΑΕΡΤΗ Ο ΠΟΝΟΣ!

Του Λαέρτη η Ψυχή, 

Πάντα βυθισμένη 

Σε σκέψη, σε μια Θλίψη…

Που να βρίσκεται;  

Ο Οδυσσέας, δεν γνωρίζει;

Σκάβει την Γη, 

Βαθιά για να χωθεί… 

Μα μήνυμα χαράς του στέλνει 

Η Θέα Αθηνά, 

Πως σύντομα θα γυρίσει

Κι υστέρα το μετανιώνει!!!

Από την πολύ του, την χαρά, δακρύζει,

Τα χώματα, τα δέντρα του χαϊδεύει,

Αίσθημα νοσταλγίας 

Και χαράς τον πλημυρίζει,

Νιώθει την πονεμένη 

του Καρδιά να σπαρταρίζει!!!

Δέηση στον Δία 

Και στην Αθηνά φιλεύει!

Εντός της δέησης του, 

Πικρά παράπονα αναφέρει:

Εγώ που ταξίδεψα 

Με Ήρωες και με Θεούς,

Με Αργοναύτες Αδείλιαστους,   

Σε Επικίνδυνους Ορίζοντές, 

και Δρόμους!!!

Γιατί να βασανίζομαι 

Με Αβάσταχτους Πόνους;    

Έχασα την Αγαπημένη μου Αντίκλεια, 

Μέσα στης Θαλάσσης τους Βωμούς.

Μαντάτα για τον Οδυσσέα, 

Δεν έχω λάβει για είκοσι χρόνια. 

Ολόκληρη Ζωή έχω υποστεί, 

Οδύνες, και Μόχθους… 

Βοήθεια καμία δεν έχω

Από Θεούς,

Ούτε από Ήρωες Φίλους,  

Τους μνηστήρες για να διώξω!!!

ΩΩΩΧΧΧΧ Επουράνιοι Θεοί 

Σας πρόσφερα Ταύρους, 

Παχιά Αρνιά, Κριάρια,  

Σας έδωσα Τιμή κι Αγάπη… 

Και εσείς με εγκαταλείψατε…

Μου πήρατε τις δυνάμεις μου,

Κι του Θρόνου μου το Στέμμα.  

Μόνο μια χάρη σας ζητώ, 

Προτού τα μάτια μου να κλείσω, 

Τον Ανδρειωμένο Οδυσσέα, 

Μέσα στην Αγκάλη μου 

Να Σφίξω!!!

© Σταύρος Σιταράς Ομηρίδης