Το Ομηρικό Τόξο

ΤΟ  ΤΟΞΟ

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη όλους τους χαρακτήρες να εύχεσαι να συναντήσεις για να ολοκληρώσεις μια περιγραφή κατάθεση  καταγραφή σε προσωπική συλλογική και ιστορική συνδετική διαδρομή. ΕΛΖΙΝ

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής των Ομηρικών Επών είναι ο ΛΟΓΟΣ. Δυναμικός μαχητικός λογικός εύστροφος συναισθηματικός καθαρός τακτοποιημένος βαθύς μυστικός ρομαντικός πολεμικός ηγετικός  διακριτικά ενωτικός . Κυρίως ΕΝΟΠΛΟΣ με οπλισμό τονισμό αρμονία και ρυθμό μουσικό. Πανταχού παρών και τα πάντα  ερμηνευτικά εξηγών  μαχόμενος από κοντά Αγχέμαχος και από μακριά Τηλέμαχος . Τα πάντα να συμβαίνουν  να λαμβάνουν χώρα  και χώρο εξ΄ αιτίας του  στον αέναο χορό των  λέξεων του κοσμικού ήχου της συμπαντικής δημιουργίας.

Τι κάνει ο Οδυσσέας όταν φθάνει στην Ιθάκη;

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του  δεν είναι  παρά να πάρει πίσω  τον κόσμο που του έκλεψαν και ό,τι του ανήκει και ξεκινά από τις ΛΕΞΕΙΣ του, την έννοια και την σημασία τους. Λέξεις όπως  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΠΑΤΡΙΔΑ ,ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΤΙΜΗ. Γιατί πρώτα σου κλέβουν τις λέξεις και μετά τα ΟΝΕΙΡΑ και  την ΖΩΗ.

Νοτόθεν ενός γυρισμού

Πρόλογος

Τα Ομηρικά Έπη είναι η κατάθεση ενός ανθρώπου της γνώσης,  στον Αετό που  βρίσκεται παρά τους πόδας  του Διός του καθαρού της ολύμπιας κεφαλής,  του ανθρώπου του ΝΟΗΜΟΝΟΣ homo sapiens Νου, του Ομήρου ποιητή.

Με σκοπό συνδέοντας αρμονικά τα συλλογικά και προσωπικά και ιστορικά  αξιοσημείωτα γεγονότα της εποχής του να απελευθερώσει  τον ανθρώπινο νου μυαλό και να απελευθερωθεί και ο ίδιος σε πορεία γνώσης και αυτογνωσίας. Σμιλεύοντας τον εαυτό του και μια άμορφη μάζα ποδηγετούμενη με 12 τσεκούρια, 12 ενεργειακά κέντρα σε μορφή ύλης ΌΜΟΡΦΗ ενδελεχή.Με ένα  εκρηκτικό ηφαιστειακό σφυρί την ευφυία να κάνει σοφία, σοφή  να εξέλθει από ένα κεφάλι πολύ βαρύ.

Ως άνθρωπος  της γνώσης, ο Όμηρος  υιοθέτησε  προφορική διδασκαλία , τότε που οι ΛΕΞΕΙΣ διατηρούσαν ακέραιη την δύναμη τους και ο ΛΟΓΟΣ δημιουργούσε. Γράφησαν αργότερα,  όταν  οι Λέξεις άρχισαν να κλέπτονται και να αλλοιώνεται το νόημα και η σημασία τους. Και ο Λόγος  σε  μαλαματένια  λόγια να αποδεικνύεται μεγάλος δυνάστης  καταχραστής και κλέφτης,   ΤΡΩΑΣ και  ΑΝΤΙΝΟΟΣ έχοντας πάντα μια ΑΝΤΙΘΕΣΗ και σπανίως  ορθή θέση του ΝΟΥ.

Θέμα

Τα τρία επίπεδα της Γνώσης, το Γνωστό, το Άγνωστο και αυτό που δεν μπορεί να γίνει γνωστό με την ανθρώπινη μορφή καθιστούν το πεδίο της δυσπρόσιτο για όποιον θελήσει να την εξερευνήσει και οι εχθροί της γνώσης είναι 4 και  μεγάλοι πολύ. Ο φόβος, η διαύγεια η δύναμη και τα γηρατειά.

Ο φόβος θα εμποδίσει κάποιον να εισέλθει στον Λαβύρινθο  της Γνώσης του Γνωστού και θα μείνει απ΄ έξω  τα σπουδάγματα και τα γράμματα , τα μαθηματικά την επιστήμη την φιλοσοφία την λογοτεχνία  με απόγνωση να κοιτά. Αυτοί που θα εισέλθουν δύσκολα θα εξέλθουν αν τους διαδρόμους και τα θέματα με ένα ΜΙΤΟ δεν συνδέσουν και ο Μινώταυρος θα  καραδοκεί να τους αφανίσει στην στιγμή.

Ο Οδυσσέας, οδυσσάμενος νους του ανθρώπου,  παίρνοντας την Τροία και εξερχόμενος από τον Λαβύρινθο  αρχίζει μια  επιστροφή με φίλους και συντρόφους αρκετούς σε 12 νησιά, της συνείδησης που προσπαθεί να βρει και να κατανοήσει.  12 ΣΤΑΘΜΟΥΣ  στεριάς  στερεούς που αναδύονται από τα ποσειδώνεια νερά του ασυνείδητου συλλογικού της κάθε εποχής.

Σε κάθε σταθμό χάνει συντρόφους και φίλους μαζί με τα λάθη του  και τα ελαττώματα τους σε μια  δύσκολη πορεία  γνώσης και αυτογνωσίας. Στο τέλος θα απομείνει μόνος και με μια αυτοσχεδία από την Καλυψώ θα φθάσει στην Σχερία  των ΑΛΚΙΝΟΩΝ ανθρώπων τον προτελευταίο σταθμό.

Καθ΄ όλη την διάρκεια  της επιστροφής έχει ανελέητο διώκτη τον Ποσειδώνα κυρίαρχο των υδάτων, το θυμικό, και ένα συναίσθημα θολό. Στο τέλος εισερχόμενος  σε ένα παλάτι με τα ΝΙΠΤΡΑ το φιλτράρει  σε ομηρική διήθηση σε διαυγές και καθαρό.

Ο ΕΡΜΗΣ, η ερμηνεία τον βοηθούν και η ΑΘΗΝΑ, η έμφυτος σοφία τον καθοδηγούν. Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ  ξετυλίγοντας μια ανέμη ενός  ΠΗΝΙΟΥ ,  λειτουργεί σαν φάρος για να μη,  στα κύματα ενός αγρίου θυμικού, χαθεί. Φθάνει στην Ιθάκη έχοντας νικήσει τον φόβο, την διαύγεια την δύναμη αλλά όχι  τα γηρατειά. Έχει συνδέσει όμως το Γνωστό και το Άγνωστο  σε 12 γέφυρες με οριζόντια και κάθετη ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ  σε αξιοσημείωτους σταθμούς γεγονότα ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ. Μεταμφιεσμένος σε ανώνυμος  ζητιάνος  παρατηρεί  όλους τους  μικρούς και μεγάλους   τυράννους της κάθε ανούσιας εξουσίας,  παλαιούς «φίλους και συντρόφους του», θρονιασμένους  στην πατρίδα του στην χώρα του στο παλάτι του στο σπίτι του, να τρώνε και να πίνουμε και να τον χλευάζουν  να τον λοιδορούν  υπερφίαλα και αλαζονικά.

 Ο  Όμηρος, όπως ο κάθε αυθεντικός αληθινός  άνθρωπος της γνώσης  δεν μπορεί να γίνει μαστροπός της και ίσως για αυτό τον λόγο παραμένει αξιοπρεπής αλλά όχι πλούσιος σε ευρώ  και χρήματα πολλά. Όπως  όμως ο κάθε άνθρωπος της γνώσης θαρθεί σε σύγκρουση  όχι μόνο με όλο το θρησκευτικό και πολιτικό  σύστημα της κάθε εποχής,   τον ΑΝΤΙΝΟΟ και τον ΕΥΡΥΜΑΧΟ αλλά και με την παγιωμένη διαμόρφωση της κοινωνικής  σκουριασμένης αντίληψης   τους υπόλοιπους  ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ και ΔΟΥΛΟΥΣ που τους υπηρετούν.

Στο τέλος όμως, ο  Όμηρος Οδυσσέας τεντώνοντας το καμπύλο  ΤΟΞΟ και περνώντας το  ΕΥΘΥ ΒΕΛΟΣ σε μια  σε άλλη οκτάβα θα ανεβεί και ως ΗΡΑΚΛΗΣ την ΗΒΗ  νικώντας τα γηρατειά, τον 4ον εχθρό της γνώσης  θα νυμφευτεί.

Επίλογος

Η ακροτελεύτια διάταξη  της ω ραψωδίας της Οδύσσειας  είναι η  υπογραφή της ειρήνης  με επέμβαση παρέμβαση της Αθηνάς, της σοφίας ενός καθαρού Ζήνοος ΝΟΥ, η οποία είναι παρούσα μαζί με τον Ερμή, την Ερμηνεία, καθ΄όλη την διάρκεια  της οδυσσειακής επιστροφής  στο κτήμα ομηρικό απόκτημα του Λαέρτη. Τρεις ηλικίες και γενεές συναντιούνται   για να πολεμήσουν μαζί και είναι η πιο συγκινητική στην Οδύσσεια στιγμή. Πατέρας παππούς και εγγονός και είναι η στιγμή που ενώνεται και ξεσηκώνεται ο ΛΑΟΣ γιατί ΛΑΕΡΤΗΣ είναι αυτός που τον εγείρει.

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ οδυσσάμενος δεν απευθύνθηκε σε αυτόν τον λαό που είχε καλέσει σε συνέλευση ο ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ που μάχεται από μακριά παρά μόνο μετά την μνηστηροφονία. Όχι γιατί δεν ήταν δημοκράτης και οπωσδήποτε δεν υπήρξε και δεν μπορεί να γίνει ποτέ λαϊκιστής αλλά γιατί γνωρίζει τις αδυναμίες και τα προβλήματα της ανθρώπινης  φύσης σαν νέος Θουκυδίδης  σε ιστορική της μνήμης  καταγραφή.

Ο  Όμηρος τους σκοτώνει ως Οδυσσέας  στο πνευματικό επίπεδο  όχι στο φυσικό. Στο φυσικό  σκοτώνονται από μόνοι τους με την άδεια ζωή τους, άδεια κελύφη, "περιπατώντες νεκροί ". Μεγάλος  πολεμιστής του πνεύματος και του φωτός, τους  εγκαλεί με τα ΟΝΟΜΑΤΑ τους, τους σκοτώνει περιγράφοντας τον  χαρακτήρα τους και τα ελαττώματα τους  και μετά καλεί τον Λαό σαν   Λαέρτης στο ΚΤΗΜΑ του, «κτήμα εσαεί»  για την ανθρωπότητα και ΔΩΡΟ  να υπογράψουν την ΕΙΡΗΝΗ.

Ο Όμηρος ως μεγάλος πολεμιστής του Πνεύματος επιθυμεί την ΕΙΡΗΝΗ , δεν είναι πολεμόχαρος,αλλά όπως και ο κάθε μεγάλος πολεμιστής  μπορεί να την υπερασπίζεται και  ξέρει να  ΠΟΛΕΜΑ.

Για την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά.

Ο Οδυσσέας  Όμηρος, είναι ο αγαπημένος της ΑΘΗΝΑΣ, της θεάς που αντιπροσωπεύει την νόηση υπέρτατη αρχή του ανθρώπου,  την σοφία που αποκτά από τις εμπειρίες της ζωής και  την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της τέχνης  του πολέμου.Της θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα γιατί η σοφία είναι  πάντα ένοπλη και η δικαιοσύνη κρατά σπαθί διαφορετικά  θα ήταν απλώς με την ζυγαριά  μπακαλική.

«Η ανθρωπιά άοπλη συντρίβεται  και ένοπλη αυτοαναιρείται».

Ο ΛΟΓΟΣ  του είναι ΕΝΟΠΛΟΣ και ΆΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ. Εύστοχος και αποτελεσματικός με  ΟΠΛΙΣΜΟ όπως και η μουσική. Άλλωστε ο Απόλλων όταν δεν κρατά τον ΤΟΞΟ έχει το δοξάρι του λυράρη  και το σύμπαν με  τις  νότες ακτίνες  του δονεί.

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ  στην Οδύσσεια του , αρχίζει με τις επισκέψεις εξερευνήσεις σε βάρβαρους ΚΙΚΟΝΕΣ  λαούς και τελειώνει στην Ιθάκη του, εκεί που τον στέλνουν οι  αλκίνοες σκέψεις των  Φαιάκων  με τα  λευκά συνταγματικά  χαρτιά της Λευκοθέης και  τα ταχύτατα  τηλεπικοινωνιακά πλοία τους. Αρχίζει και τελειώνει  με τις Ομηρικές Ραψωδίες ενός πλούσιου ΛΟΓΟΥ δυνατού πολύ για να ξαναρχίσει με ένα  ελεύθερο ποιητή  που παίρνει πίσω ό,τι του ανήκει  ΝΕΟΣ πάντα λαμπερός φωτεινός εύστοχος, σαν   άρχων  του Λόγου Ερμής θεός και  κύριος του ΤΟΞΟΥ Απόλλων Δήλιος της συνείδησης μιας ακτίνας ΦΩΤΟΣ,   ΈΜΜΟΥΣΟΣ  αρμονικά ευθυγραμμιστικός.

«Την χελώνα την έκανε λύρα ο Ερμής, ο κύριος του Λόγου και την χάρισε στον Απόλλωνα, τον κύριο του Τόξου, έτσι ο λόγος όταν δεν είναι  ράβδος και σπαθί γίνεται αρμονία σφαιρών, Μνήμη ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ και  μελωδική Μουσική.»

Λέανδρος Λαμπρινός, 21 Μαρτίου 2014

για την Ομηρική Πολιτεία

Περίληψη του άρθρου για τον διαγωνισμό του τόξου