Ιλιάδος Χώρα

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΙΛΙΑΣ»

Φθάνοντας στο θέατρο «ΧΩΡΑ» της οδού Αμοργού 20, σκεφτόμουν ότι μετά από την «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» του Γουίλσον στο Εθνικό θέατρο που είχα δει  πριν ένα χρόνο, ήταν καιρός και για την Ιλιάδα  και χάρηκα ιδιαίτερα που ένας Έλληνας σκηνοθέτης  αποφάσισε να καταπιαστεί με ένα τόσο δύσκολο και απαιτητικό έργο.

Συναντήσαμε τον κ. Στάθη  Λιβαθινό να υποδέχεται τον κόσμο στην είσοδο της αίθουσας. Του εξηγήσαμε ότι είμαστε από την Ομηρική διαδικτυακή Πολιτεία, ευγενικά μας έδωσε το e- mail  του για να επικοινωνήσουμε μαζί του και μας ευχήθηκε να απολαύσουμε την παράσταση.

Η αίθουσα του θεάτρου ήταν κατάμεστη, κάποιοι έφεραν μαζί τους και παιδιά για ένα έργο τεσσάρων ωρών, Κυριακή 4 ώρα το μεσημέρι, εκπλαγήκαμε   ευχάριστα.

Η σκηνή ανοίγει με τον  Χρύση κρατώντας ένα κοχύλι  παρακαλώντας τον άκαμπτο Αγαμέμνονα να του δώσει πίσω την κόρη του , επικαλούμενος  τον Απόλλωνα.

Ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει αριστοτεχνικά στο στρατόπεδο των Αχαιών όπου εμφανίζεται ο  Αγαμέμνονας με τον οργισμένο Αχιλλέα, ο θυμός του οποίου είναι  διάχυτος.

Συγχρόνως  οι θεοί πάντα παρόντες όπως μας  περιγράφει ο Όμηρος, η Αθηνά που συμβουλεύει τον Οδυσσέα, το όνειρο του Αγαμέμνονα,  η Ίρις αεικίνητη μεταφέρει τις βουλές του Δία.

Εντύπωση μου έκανε που ακόμη και η σκηνή με τον Θερσίτη που πρόσβαλε τον Αγαμέμνονα και η παρέμβαση  από τον Οδυσσέα, η παρουσίαση των νηών με τους αρχηγούς των Αχαιών.

Η μονομαχία Μενελάου –Πάρι, από τις πιο ωραίες σκηνές που με συνεπήρε. Ο Μενέλαος κρατώντας το μαντήλι της Ελένης μπλε –σιέλ πάλευε για την χαμένη αξιοπρέπεια και για την κλεμμένη τιμή, σε έναν χορό του πολέμου, με την συνοδεία των κρουστών και μουσικής συμφωνίας . Η Ωραία Ελένη σε μία  και μοναδική εμφάνιση της παρακολουθούσε ανεβασμένη σε μία αιώρα. Εκπληκτική σκηνή.

Η επέμβαση της Αφροδίτης , η Αθηνά με την Ήρα ανεβασμένες στο άρμα των Ωρών,  και το « ἔσσεται ἦμαρ ὅτ' ἄν ποτ' ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρὴ» που λέει ο ηγέτης των Αχαιών, ο Αγαμέμνων, στο Δ 164 της Ιλιάδας, » και ακούστηκε δυνατά στην αίθουσα, από τις πιο δυνατές σκηνές.

Όλες οι σκηνές  της μάχης ουσιαστικά  δοσμένες, πάντα με την συνοδεία των κρουστών , που αποτελούσαν τον συνδετικό κρίκο, εναλλάσσονταν η αρμονία και συνοχή  μετέφεροντάς μας όλα τα δυνατά συναισθήματα των ηρώων.

Διομήδους αριστεία , Αινείας-Διομήδης, Αθηνά –Διομήδης, Αθηνά –Άρης, όπου η θεά χτυπά τον Άρη.

Έκτορας-Ανδρομάχη στις Σκαιές Πύλες, Αίας-Έκτορας-Απόλλων.

Άνετη η μεταφορά από τα πλοία των Αχαιών στα τείχη της Τροίας , με τα σκηνικά να μεταφέρουν το τοπίο καθώς και την αγωνία την απελπισία τον φόβο το θάρρος των πολεμιστών. Μαζί κτίσαμε το τείχος και σκάψαμε την τάφρο γύρω από τις βαθύκοιλες νήες με τους κάρη κομόωντες Αχαιούς. Είδαμε τον οιωνό με τον αετό και το φίδι με τον Έκτορα που ορμούσε πάνω στο στρατόπεδο των Αχαιών και τον Σαρπηδόνα να γκρεμίζει το τείχος.

Ο ποταμός Σκάμανδρος που προσπαθεί να πνίξει τον Αχιλλέα η επέμβαση του Ήφαιστου καθώς και η κατασκευή των όπλων του μετά την παραίνεση της μητρός του Θέτιδος, ο θρήνος των αλόγων του Ξάνθος και Βαλίος, μπροστά στον νεκρό Πάτροκλο.

Και ενώ η Ήρα εξαπατά τον Δία και τον αποκοιμίζει , εν τω μεταξύ έρχεται ο κοσμοσείστης Ποσειδώνας να εμψυχώσει τους Αχαιούς και ο Αίας αφού σκοτώνει τον Σαρπηδόνα απευθύνει στο κοινό που τον παρακολουθεί,  με βροντερή φωνή και με άριστη ερμηνεία, το δικό του μήνυμα «…στα χέρια μας είναι να σωθούμε….. μη περιμένουμε ξένη βοήθεια….»

Ο θάνατος του Πάτροκλου , ο θρήνος του Αχιλλέα η αναμέτρηση του με τον Έκτορα από τις πιο δυνατές στιγμές και ο θρήνος της Ανδρομάχης  σε μία ερμηνεία εξαιρετική, και δεν σας κρύβω ότι δάκρυσα, όπως και η  σκηνή με τον καταβεβλημένο πλέον Πρίαμο να πηγαίνει στην σκηνή του Αχιλλέα με την βοήθεια του Ερμή, να πέφτει στα πόδια του ζητώντας του το νεκρό σώμα του γιού του και τέλος να δίνουν τα χέρια, κι οι δυο συντετριμμένοι.

Νικητές και ηττημένοι μπροστά στην αδήριτη αναγκαιότητα που υποδεικνύει η κοινή ανθρώπινη τύχη.

Ήταν από τις πιο υπέροχες θεατρικές παραστάσεις που έχω δει και θα ξαναέβλεπα πάλι,  και έχει πάρει τον δρόμο για το εξωτερικό.

Ο Στάθης Λιβαθινός σε μετάφραση του Δ.Ν.Μαρωνίτη, στηρίχτηκε απόλυτα  στο έπος του  Ομήρου κρατώντας ακμαίο τον λόγο του , μεταδίδοντας όχι μόνο τα διδάγματα αλλά και την κάθαρση  και αυτό από μόνο του συνιστά άθλο  . Η παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν σε απόλυτο συντονισμό, σαν συμφωνία.   Ερμηνεία, χορογραφία και αφήγηση ,( Μαρίας Σαββίδου) ταυτόχρονα ενώ εναλλάσσονται τα επεισόδια.

 Μου έκανε εντύπωση οι παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί ο Όμηρος και ειπώθηκαν στην αφήγηση καθώς και χαρακτηριστικές Ομηρικές λέξεις και προσωνύμια ηρώων και θεών.

Τα σκηνικά (Ελένης Μανωλοπούλου), γάντζοι και λάστιχα αυτοκινήτου  με μία μικρή λιμνούλα ,σιδερένιες πλατφόρμες και μία κόκκινη πολυθρόνα χωρίς άσκοπη χρήση της τεχνολογίας και χωρίς  εφέ προς χάρη εντυπωσιασμού, λιτά μεν αλλά τόσο ουσιαστικά.

Όλοι οι ηθοποιοί οι Χρήστος Σουγάρης, Αρης Τρουπάκης, Βασίλης Ανδρέου , Γιώργος Χριστοδούλου, Διονύσης Μπουλάς , Γεράσιμος Μιχελής, Γιώργος Τσιαντούλας , Λευτέρης Αγγελάκης, Γιάννης Παναγόπουλος, Αμαλία Τσεκούρα Νεφέλη Κουρή, Μανούσο Κλαπάκη …..ακούραστοι τέσσερις ώρες πάνω στην σκηνή, σε παράσταση  με δύσκολα λόγια, παίζοντας και δύο και τρεις ρόλους, οι οποίοι κατάφεραν να μας κρατήσουν «ζωντανούς» και το σπουδαιότερο  να συμμετέχουμε νοερά μαζί τους. Με θέρμη, με σεμνότητα  τόλμη, αλλά πάνω από όλα με την μαγεία του «έρωτα» έδωσαν «ζωή» σε μία παράσταση μεγάλων απαιτήσεων , όπως αυτή  ενός κλασσικού μνημειώδους  Έπους. Μαζί τους νιώσαμε τη φρίκη ενός  πολέμου , την βαναυσότητα και τα συναισθήματα που προκαλεί  και «ακούσαμε» τον Όμηρο να μιλά για τη μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης, και την  αντιμετώπιση της ζωής ως πεδίου αγώνα ή μάχης.

 Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους. Ένα μεγάλο εύγε   στον σκηνοθέτη.Τους ευχαριστούμε όλους για την παράσταση που μας χαρίσανε!

Στο τέλος της παράστασης συναντήσαμε  κάποιους από τους πρωταγωνιστές, τον Οδυσσέα, τον Αχιλλέα , τον Αίαντα, τον Αγαμέμνονα, τον κον  Μαρωνίτη τους μιλήσαμε για την Ομηρική μας Πολιτεία.

 Φεύγοντας κοίταξα πίσω μου την είσοδο του Θεάτρου «ΧΩΡΑ» … κάνοντας κάποιους συνειρμούς.

ΚΛΕΙΩ, Μπαλούμη Κλεονίκη  ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΗΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

2 Μαρτίου 2014