Ομηρικές Αλληλογραφίες

Κλειώ Αρτεμίδου

Ο ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ νοιώθει απέραντη  χαρά και ευγνωμοσύνη που βρέθηκες στο δρόμο του. Αυτό το τραγούδι έχει γίνει ήδη το τραγούδι μας! και η ροδοδάκτυλη αυγή να ξημερώσει μέσα στις ψυχές όλων μας,και ένας λαμπερός,φωτεινός ΗΛΙΟΣ να ανατείλλει ξανά στο ΝΗΣΙ μας!!!
Σ΄ευχαριστεί για αυτή την όμορφη ιστορία και το παραμύθι που του διηγήθηκες
Η ζωή είναι ωραία, σαν ένα βαλς με εναλλασσόμενες χαρές και πίκρες ,που μέσα της λικνιζόμαστε όλοι εμείς. Ας μάθουμε όσο πιο καλά μπορούμε να χορεύουμε στον ρυθμό της και να συντονιστούμε με την Αρμονία της!.
Νικητές και νικημένοι συνατιώνται στο τέλος του δρόμου….Το μόνο που μένει , είναι οι πράξεις μας και οι σκέψεις μας. Μόνο αυτές έχουν αντίκρυσμα και είναι εξαργυρώσημες!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

Αισθάνθηκα την ανάγκη να σου μιλήσω Οδυσσέα, να σου μιλήσω για μένα, για την ζωή μου, τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια που δεν ήσουν κοντά μου, ξεκινώντας ανάποδα, από μία μαγική συνάντηση που είχα μαζί σου ένα βράδυ στο διαδίκτυο.
Έψαχνα να βρω ένα τραγούδι, όπως έκανα συνήθως, για να παίξω στην κιθάρα .
Ήταν το ΄΄κι ύστερα μου μιλάς για καλοκαίρια΄΄ με τον Λάκη Παππά.
Ξαφνικά ο εκτυπωτής μου τρελάθηκε και άρχισε να γράφει ασταμάτητα
Κοιτάζω τα χαρτιά και βλέπω Όμηρο, Οδύσσεια Σειρήνες, η Σκύλα και η Χάρυβδη, Καλυψώ.. Τεντώθηκαν οι κεραίες μου. Μπαίνω στην ιστοσελίδα σου και εκεί με περιμένουν μεγαλύτερες εκπλήξεις ..
Τα ίδια βιβλία που μου κράτησαν συντροφιά, τα τραγούδια που τραγουδούσα όταν ήμουν λυπημένη ή όταν ήμουν χαρούμενη ίδιες ταινίες που μου άρεσαν, ότι αγάπησα ότι έζησα το έβλεπα μπροστά μου, ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου και της ζωής μου.
Η πρώτη μου αντίδραση ‘ήταν ακριβώς όπως την περιέγραψε ο Όμηρος, στην συνάντηση Τηλέμαχου Οδυσσέα.
Κάποιος παίζει μαζί μου, αλλά δεν θα τον αφήσω να το κάνει. Ποιος είναι αυτός που τολμάει να μιλήσει για τον Οδυσσέα. Έψαχνα να βρω λογικές εξηγήσεις.
Ήμουν πολύ θυμωμένη και καχύποπτη.
Τώρα θα με ρωτήσεις γιατί ένοιωθα τόσο θυμό.
Γιατί Οδυσσέα, συνάντησα στο δρόμο μου ,πριν από σένα πολλούς ανθρώπους, που θέλησα να μοιραστώ μαζί τους ,τις ιδέες μου, τα όνειρά μου, αυτά που ήξερα, να τα συμπληρώσω ,να μάθω ακόμη περισσότερα, ,και λαχταρούσα να κάνω κάτι να μην μείνουν μόνο ιδέες και ιδεολογίες.
Όμως στην πορεία αντιμετώπιζα την πραγματικότητα, και προσγειωνόμουν απότομα. Οι μεν γυναίκες ήταν τελικά πολύ μακριά από όλα αυτά, γινόντουσαν φορτικές και απείχαν κατά πολύ από την δική μου λογική, τα ενδιαφέροντα και ανησυχίες οι δε άνδρες έκρυβαν και αυτοί τις δικές τους προσδοκίες, που απαιτούσαν την ικανοποίηση τους με όχι ιδιαίτερο κομψό τρόπο θα έλεγα. Το συμπέρασμα ήταν ότι τα δικά μου όνειρα δεν περνούσαν από αυτά τα μονοπάτια.
Μέχρι ενός σημείου μπορώ να κατανοήσω τα συναισθήματα ενός ανθρώπου. Στον καθένα μας μπορεί να συμβεί και είναι φυσικό ένας άνδρας να ερωτευθεί μια γυναίκα ή το αντίθετο. Το πρόβλημα αρχίζει από το πώς το διεκδικείς και αν αυτό γίνεται εμμονή στα όρια της επικινδυνότητας και κακοήθειας.
Θύμωσα όμως πιο πολύ με τον εαυτό μου. Πάντα η ανόητη ρομαντική εκτός εποχής σκέφτηκα. Θα τα κάψω όλα, άρχισα να μαζεύω όλα τα βιβλία μου μαζί με τον Όμηρο και το άγαλμα του Οδυσσέα και τα έβαλα σε ένα κουτί, για να τα πετάξω.
Αποφάσισα να βάψω τα μαλλιά μου ξανθά, να πηγαίνω στο κομμωτήριο 2 φορές την εβδομάδα, η μόνη μου σκέψη θα είναι τι θα φορέσω και θα αρχίσω να βλέπω και τις πρωινές εκπομπές για να ενημερώνομαι τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο.
Βέβαια τίποτε από όλα αυτά δεν έκανα. Κλείστηκα μόνο στον εαυτό μου, απομονώθηκα και χάθηκα απ΄όλους ( πάντα έτσι αντιδρώ όταν νοιώθω χάλια,) κανείς δεν με έβρισκε, κανέναν δεν ήθελα να δώ, και το χειρότερο κανείς τους δεν μου έλειψε ούτε για μια στιγμή.. Δανείστηκα και το σπαθί του Χάνζο της Κιντο και τους σκότωσα όλους μέσα μου.
Έπιασα πάτο, στα όρια της θλίψης, δεν ήξερα πως θα τα κατάφερνα να συνεχίσω να ζω στο απόλυτο τίποτε, έκανα καιρό να βγω. Η μόνη μου παρηγοριά ήταν μόνο κάποιες βόλτες κοντά στην φύση, που πάντα είχα ιδιαίτερη σχέση μαζί της, και κάποιες συζητήσεις με ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που ήταν και είναι πάντα κοντά μου, φύλακας άγγελός μου.
Το μήνυμα μου δόθηκε με μία ταινία, που βγήκε εκείνη την εποχή και ήταν το DOGVILLE και αργότερα το MANDERLAY. Πάντα συνδέω κάποιες περιόδους τις ζωής μου με τραγούδια, ταινίες ή βιβλία.
Πήρα τις απαντήσεις σε πολλά γιατί που με βασάνιζαν, αισθάνθηκα μία κάθαρση, κάτι σαν λύτρωση. Έκανα ξανά μία καλή ανακεφαλαίωση και βγήκα από το τούνελ.
Άρχισα να νοιώθω πάλι δυνατή. Είχα όμως μεταμορφωθεί. Σαν επιβεβαίωση ήρθε ένα σημαντικό όνειρο που είδα και συμπίπτει τελικά με την ημερομηνία που άνοιξες την ιστοσελίδα .Είναι κάτι συμπτώσεις που με έχουν αφήσει άφωνη.
Όπως το όνομα Θεμιστοκλής ,τον δικό μου πατέρα τον λένε Λεωνίδα.

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ- ΣΑΛΑΜΙΝΑ
Όλον αυτό τον καιρό σε παρατηρούσα Οδυσσέα, μελετούσα κάθε σου λέξη, και προσπαθούσα να δώ και πέρα από αυτές. Ήθελα να νοιώσω πως νοιώθεις, ήθελα να μαντέψω τις σκέψεις σου, περίμενα με χαρά κάθε πρωί και κάθε βράδυ να ακούσω το τραγούδι σου για να καταλάβω πως είσαι.
Έψαχνα όμως , έψαχνα να σου βρω ένα λάθος, ένα ψεγάδι ,παρόλο που παρακαλούσα να μην τα καταφέρω. Έψαχνα και σε παλιές σου αναρτήσεις να δω πως συμπεριφερόσουν, πως απαντούσες πως χειριζόσουν κάποιες καταστάσεις. Άψογος, ως όφειλε ένας πραγματικός πολεμιστής
Εκείνο που με κέρδισε με την πρώτη ματιά, ήταν η αισθητική στην όλη εμφάνιση της ιστοσελίδας, μοναδική και ανεπανάληπτη, η οργάνωση, το σχέδιο, η γνώση.
Δεν έκανα λάθος, είσαι εσύ, είσαι αληθινός, είσαι η ευχή που έκανα κάποτε Οδυσσέα, όχι για μένα, αλλά για το ΝΗΣΙ που τόσο αγαπάς και αγαπά και ο Τηλέμαχος μαζί σου!!!

Καλημέρα,

Εδώ είμαι πάλι Οδυσσέα, να σου συνεχίσω την ιστορία μου.

Δεν είχα καν συμπληρώσει τα δέκα οκτώ μου χρόνια όταν τελείωσα το λύκειο, και έφυγα από το μικρό χωριό που γεννήθηκα για να πάω να σπουδάσω σε μία μεγάλη πόλη. Ήμουν πολύ χαρούμενη, ένας καινούργιος κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου και ήθελα να τον εξερευνήσω.
Στο σταθμό με περίμενε η αδελφή μου ,που ήταν ήδη εκεί.
Αγκαλιαστήκαμε , ένοιωθα πολύ ευτυχισμένη που θα ήμουν κοντά της γιατί μου είχε λείψει πολύ. Την θυμάμαι έντονα εκείνη την μέρα γιατί μου είχε πει κάτι που μου έκανε εντύπωση. Πολύ αργότερα θα καταλάβαινα τι εννοούσε. ΄΄ Τι αθώο βλέμμα είναι αυτό που έχεις αδελφάκι μου. Μοιάζεις σαν ένα κλαδάκι έτοιμο να λυγίσει με το πρώτο αεράκι.΄΄ . Ήξερα μου εξήγησε ότι θα ορμούσαν πάνω σου να σε κατασπαράξουν , όπως ένοιωσα και την ευθύνη να σε ανδρειώσω ,να σε κάνω να σταθείς στα πόδια σου για να μην σε τσακίσουν.
Είχαμε μία μεγάλη και μαγική θα έλεγα σύνδεση από μικρές και αυτό φάνηκε πιο πολύ όσο μεγαλώναμε. Σαν ζευγάρι δε στις παρέες ήμασταν ασυναγώνιστες και αήττητες.
Ένοιωθα ασφάλεια και σιγουριά κοντά της και η ίδια όπως πάντα μου έλεγε, ένοιωθε ξέγνοιαστη μαζί μου, ξεκουραζόταν κοντά μου ,την έκανα να γελάει και αφηνόταν να την παρασέρνω σε πολλές σκανδαλιές, και τρέλες.
Μου άρεσαν πολύ τα ταξίδια, ήθελα να ταξιδέψω σε όλον τον κόσμο, και από κει ίσως ξεκινούσε το ταλέντο που είχα στις ξένες γλώσσες. Μάθαινα πολύ εύκολα και ασχολήθηκα και μελέτησα άλλους πολιτισμούς και φιλοσοφίες στην γλώσσα τους πάντα.
Ήθελα να κάνω ένα ταξίδι σε όλη την Γαλλία, το πρώτο μου στο εξωτερικό, και έκανα διάφορες δουλειές για να μαζέψω χρήματα. Από baby sitting μέχρι πλασιέ βιβλίων.
Κάποια στιγμή παρουσιάστηκε μία ευκαιρία για μία μόνιμη δουλειά κανονική, σε ένα μεγάλο κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης. Ήμουν ενθουσιασμένη. Τα καθήκοντα μου θα ήταν στην υποδοχή και ξενάγηση των γκρουπ ,συνήθως Γάλλων και Ιταλών.
Πολύ γρήγορα φάνηκαν τα πρώτα προβλήματα. Όλοι τους εκεί μέσα ήταν ηλικίας από 40 μέχρι 60 χρονών, άνθρωποι αποχαυνωμένοι, βολεμένοι ή κουρασμένοι, απογοητευμένοι από την ζωή τους, με ματαιωμένα τα όνειρά τους. Η μόνη τους διασκέδαση ήταν το φαγητό και το σεξ. Γί΄αυτό μιλούσαν ακατάπαυστα, Χονδροειδή σεξουαλικά αστεία και υπονοούμενα και χυδαίες ιστορίες. Όταν δε κατάλαβαν ότι με το σεξ είχα πλήρη άγνοια ανέλαβαν αυθαίρετα και την σεξουαλική μου διαπαιδαγώγηση,….. ο καθένας με τον τρόπο του….
Ήμουν μόλις 18 χρονών, και αποτελούσα πρόκληση για αυτούς.
Στην αρχή ήταν συγκαταβατικά ευγενικοί μαζί μου αλλά ένοιωθα πάντα άβολα σαν να με παρατηρούσαν εξονυχιστικά.
Ο προϊστάμενος μου ήταν ένας 45 ρης κύριος βλοσυρός και βολεμένος. Παντρεμένος η γυναίκα του έγγυος στο τρίτο τους παιδί, και άνθρωπος της εκκλησίας.. Αρχιμανδρίτες, δεσπότες, όλους τους ήξερε και είχε στενές σχέσεις μαζί τους .Στο γραφείο του είχε ακριβές εικόνες αγίων και πάντα καμάρωνε γι΄αυτές. Είχε και κάποια υψηλά καθήκοντα στην εκκλησία της ενορίας του, και την μητρόπολη απ΄ότι είχα καταλάβει.
Ένα βράδυ επειδή άργησε να έρθει ένα γκρούπ αναγκάστηκα να μείνω μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. Προθυμοποιήθηκε να με πάει στο σπίτι μου. Μέσα στο αυτοκίνητο του μου έκανε κάποιες ερωτήσεις που με έφερναν σε δύσκολη θέση. Αν είχα κάποιο αγόρι …και. τέτοια . Ενοιωθα αμήχανα δεν είχα καμμία διάθεση να πιάσω τέτοια συζήτηση μαζί του.
Ξαφνικά απλώνει το χέρι του και πιάνει το πόδι μου προτείνοντας μου εν ψυχρώ να πάμε σε ένα ξενοδοχείο. Ανατρίχιασα, τάχασα, μάζεψα το πόδι μου και του είπα ότι θέλω να πάω σπίτι μου. Τώρα θα ανατριχιάσεις εσύ ,ακούγοντας τι μου είπε.
΄΄Το ξέρεις ότι μπορώ να σε βιάσω΄΄. Δεν πίστευα ότι το άκουσα αυτό. Ψέλλισα ένα πως είναι δυνατόν , κοιτάζοντας τον με την άκρη του ματιού μου, για να δώ αν μπορούσα να αναμετρηθώ μαζί του. Δεν υπήρχε περίπτωση ,ήταν ένα θηρίο με ένα χονδρό κεφάλι και ακόμη πιο χονδροκομμένα χέρια Σκέφτηκα να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου ,αλλά σίγουρα θα σκοτωνόμουν.
Λοιπόν μου λέει… θα σε καταγγείλω στην αστυνομία του είπα, και μου απαντάει με ένα σαρδόνιο γέλιο, και ποιος θα σε πιστέψει νομίζεις. Είχε δίκιο, κανένας δεν θα με πίστευε. Όλοι θα πίστευαν αυτόν τον σοβαρό κύριο, οικογενειάρχη και προπαντός
θρήσκο άνθρωπο. Για να μην μακρηγορώ, ευτυχώς δεν με πείραξε, με άφησε σπίτι μου. Κατάλαβα ότι δεν το έκανε όχι γιατί με λυπήθηκε αλλά φοβήθηκε το σκάνδαλο. Είχα παγώσει ολόκληρη, έκλαψα πολύ εκείνο το βράδυ, αλλά θα έκλαιγα πιο πολύ αργότερα..
Από την επόμενη μέρα άρχισε το μαρτύριο μου, με σαμποτάριζε συνεχώς, μου φώναζε ,με πρόσβαλλε μπροστά στο κόσμο, ότι και να γινόταν εγώ έφταιγα για όλα.
Το πίστεψα και εγώ στο τέλος, και προσπαθούσα να είμαι πιο προσεκτική, δούλευα συνεχώς και υπερωρίες, αλλά ποτέ δεν άκουσα την παραμικρή καλή κουβέντα. Οι δε συνάδελφοι το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρον. Μου δίνανε όλο και πιο πολλές δουλειές, και ας μην ήταν στην αρμοδιότητά μου. Ενας δε, που ήταν και μεγάλο κομματόσκυλο ,και μιλούσε για δικαιώματα των εργαζομένων ήταν ακόμη χειρότερος.
Μία μέρα με καλεί στο γραφείο του ο Διευθυντής. Ένας αγέλαστος άνθρωπος, που τον τρέμανε όλοι και εγώ πιο πολύ. Κάθε φορά που μου μιλούσε κοβόταν τα γόνατά μου. Μου πρότεινε το εξής απίστευτο. Να καταγράφω και να τον ενημερώνω για ότι γίνεται κάτω, με λίγα λόγια ,χαφιές. Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος και του απάντησα ότι αυτό μου είναι αδύνατον να το κάνω. Με πέταξε με τις κλωτσιές σχεδόν έξω, βρίζοντάς με. Εγώ φταίω που ασχολήθηκα μαζί σου ηλίθια μου είπε, εσύ θα χάσεις γιατί θα είχες και τα δώρα σου ,εκτός από την εύνοια μου.
Σου τα περιγράφω έτσι απλά, αλλά όλα αυτά για μένα τότε ήταν μαχαιριές στην καρδιά μου κάθε φορά , ένας πόνος μεγάλος και αβάσταχτος. και πολλά δάκρυα.
Ένα απόγευμα, πεινούσα και πήγα στην κουζίνα να πάρω ένα τόστ, πέρασα από την μικρή σάλα που μαζεύεται συνήθως το προσωπικό και εκεί αντίκρισα ένα αποκρουστικό θέαμα. Κάποια από το προσωπικό έκανε στριπτήζ και όλοι τους μαζί με τον σοβαρό προϊστάμενο μου, γελούσαν και πίνανε. Απομακρύνθηκα χωρίς να με αντιληφθούν. Μέσα στην αηδία που ένοιωσα ξέχασα και την πείνα μου.
Εκείνο τον καιρό μου άρεσαν πολύ οι ταινίες με αποδράσεις, παρόλο που ήταν παλιές, όπως ο Πεταλούδας, το εξπρές του μεσονυχτίου, απόδραση από το Αλκατράζ κλπ. .. Τότε περίπου είχε αποφυλακιστεί και ο δράκος τους Σειχ σου. Με πόση επιείκεια και κατανόηση μιλούσαν γι΄αυτόν και ότι πρέπει να φτιάξει τη ζωή του και αυτός, ότι το δικαιούται, και ότι πρέπει να τον βοηθήσουν. Με παράπονο σκέφτηκα ότι για μένα κανείς τους δεν έδειξε την παραμικρή επιείκεια και συμπάθεια και δεν ήμουν δολοφόνος ούτε βιαστής. Η αδελφή μου μου έλυσε την απορία, λεγοντάς μου ότι δείχνανε τόση κατανόηση γι΄αυτόν γιατί ήταν όλοι τους ίδιοι με αυτόν.

Μία μέρα ο προϊστάμενος μου ήταν μέσα στα νεύρα από το πρωί, φώναζε έβριζε.
Είχα μαζευτεί στην γωνία, ήξερα ότι εγώ θα την πλήρωνα πάλι., φοβόμουν πολύ , και δεν έκανα λάθος. Κάποια στιγμή με κάλεσε στο γραφείο του έξαλλος με αρπάζει από το χέρι και αρχίζει να με τινάζει πάνω στο γραφείο με λύσσα. Λιποθύμησα από τον πόνο, με πήγαν στο νοσοκομείο. Εξάρθρωση δεξιού ώμου μώλωπες και θλάση όλων των μυών του επάνω μέρους του κορμιού μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ήρθαν οι συνδικαλιστές, οι συνάδελφοι, δικηγόροι για να κάνω μήνυση. Με αγκαλιάζανε, με αποκαλούσαν το κοριτσάκι τους, που την είχαν άραγε τόση αγάπη κρυμμένη Τους είχα σιχαθεί όλους, όλοι τους μία κλίκα μαζί πίνανε και γελούσανε στο ίδιο τραπέζι όταν τους είχα δει. Οι δικηγόροι του Αντίνοου μου πρότειναν μία συμβιβαστική λύση, να μην κάνω μήνυση με μία καλή αποζημίωση. Δεν τα δέχτηκα ποτέ τα λεφτά του ούτε και μήνυση έκανα. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξεχάσω.
Δεν ήθελα να τους ξαναδώ, παραιτήθηκα. μαζεύτηκαν όλοι γύρω μου τάχα με ενδιαφέρον να με ρωτήσουν πως ήμουν .Τρία χρόνια ήμουν εκεί, ποτέ τους δεν είχαν ένα καλό λόγο για μένα, ξαφνικά τι τους έπιασε. Φεύγοντας, τους κοίταξα έναν έναν στα μάτια ΄΄δεν ξέρω τι θα κάνω και που θα με πάει η ζωή, για ένα όμως είμαι σίγουρη και δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου. Όταν φθάσω στην ηλικία σας να μην καταντήσω έτσι. Θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις γι΄αυτό.΄΄ Δεν ξέρω αν το κατάλαβαν αλλά δεν με ενδιέφερε καθόλου.
Άνοιξα την πόρτα βγήκα έξω μουδιασμένη στην αρχή και μετά πήδηξα ψηλά στον αέρα ακούγοντας από μακριά την μουσική του Εξπρές του Μεσονυκτίου να με ακολουθεί.
Πλησίαζαν τα γενέθλιά μου .Έκλεινα τα είκοσι ένα μου χρόνια. Είχα δρόμο μπροστά μου…
Η αδελφή μου μου χάρισε ένα βιβλίο που το σύνδεσα με εκείνη την εποχή της απόδρασης μου από το Αλκατράζ. Ήταν το ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΙΞΤΛΑΝ, με μία αφιέρωση
Ένα βιβλίο για να σε συντροφεύει όταν θα βαδίζεις ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ.. Με την αγάπη που ξέρεις ότι νοιώθω για σένα.
Ενας καινούργιος κόσμος μαγικός απλώθηκε μπροστά μου για να τον εξερευνήσω.
Ήμουν καλά, ήμουν ΄΄ΖΩΝΤΑΝΗ΄΄.

Καταλαβαίνεις τώρα Οδυσσέα γιατί όταν είδα για πρώτη φορά την ιστορία σου ταυτίστηκα απόλυτα με τον Τηλέμαχο, καταλαβαίνεις γιατί τόση οργή, γιατί η αγαπημένη μου σκηνή είναι αυτή που είμαι δίπλα σου και εσύ να μου λες Τηλέμαχε τώρα είναι η ώρα Είχα σοβαρούς λόγους ,δεν συμφωνείς;;
Έζησα με τους μνηστήρες, κινδύνεψα από αυτούς, αλλά δεν κατάφεραν να με ΄΄σκοτώσουν΄΄.

Ο Καστανέντα λέει ότι οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν μεταξύ τους.
Ίσως έχει δίκιο, όμως η ειδοποιός διαφορά είναι τι νοιώθει κανείς όταν βιώνει μία ιστορία , πως την αντιλαμβάνεται, τι κατανοεί και το σημαντικότερο πως βγαίνει από αυτή. Πιο δυνατός ή γίνεται ένα και το ίδιο με ότι περιφρονεί και απεχθάνεται βαθειά.

Από την αρχή που μπήκα στο ιστολόγιο σου ένοιωθα έναν δισταγμό μην τυχόν και χαλάσω άθελα μου αυτή την ομορφιά , την αρμονία και την καλαισθησία που το έχεις φτιάξει. με κάποιο άστοχο και άσχετο σχόλιο μου και πολύ φοβάμαι ότι δεν στάθηκα πάντα στο ύψος των αυτών των προδιαγραφών, λόγω του αυθορμητισμού μου .

Ο Τηλέμαχος μεγάλωσε έγινε εικοσιτεσσέρων χρονών.
Με μία βαλίτσα στο χέρι και την καρδιά ραγισμένη από έναν έρωτα που θυσιάστηκε στο βωμό των συμφερόντων, βρίσκεται στο σταθμό για να πάει σε μία άλλη πόλη, όπου βρήκε μία σπουδαία δουλειά.
Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.
Ήταν εννέα χρόνια μεγαλύτερος από μένα, είχε ήδη τελειώσει τις σπουδές του και ετοίμαζε την καριέρα του.
Με πολιόρκησε αγρίως, με την ορμή ενός ερωτευμένου Ταύρου, από την πρώτη μέρα γνωριμίας μας, Αντιστάθηκα και τον ταλαιπώρησα όσο μπορούσα, με το πνεύμα ανεξαρτησίας μιας ασυμβίβαστης και αντικομφορμίστριας Υδροχόου. Ώσπου στο τέλος έπεσα ηρωικά στο πεδίο του έρωτα, της δύναμης του και της γοητείας του.
Είχε ζήσει πολύ ‘έντονα την ζωή του και φαινόταν αυτό.
Ήμασταν διαφορετικοί χαρακτήρες ,άλλο τρόπο σκέψης και άλλη αντιμετώπιση της ζωής. Αυτό βέβαια δεν μας εμπόδισε να ζήσουμε ‘ένα πολύ δυνατό έρωτα, και εγώ αφέθηκα………
Είμασταν συνεχώς μαζί ,με ήθελε κοντά του, ακόμη και στην δουλειά του, πράγμα που με κούραζε αλλά το αποδέχθηκα. Μάλιστα μέσα σε τρείς μήνες με γνώρισε και στους γονείς του.
Ένα βράδυ μου είπε ότι ένοιωθε πολύ τυχερός που με γνώρισε και ότι έψαχνε για κουμπάρο. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί τον γάμο, άλλωστε ήμουν μικρή ακόμη.
Άσε που είχα και κάτι εξτρεμιστικές ιδέες για τον γάμο. του στυλ να ζούμε σε διαφορετικά σπίτια και να συναντιόμαστε όποτε θέλουμε, και όχι το συνεχώς μαζί
που το έβρισκα ανούσιο και πληκτικό. Που να τολμήσω να τα πω αυτά σε έναν συντηρητικό ταύρο. Παρόλα αυτά όμως κολακεύτηκα , και μπήκα και εγώ σιγά σιγά στην διαδικασία να ονειρεύομαι νυφικά και άλλα τέτοια που κορόιδευα.
Ώσπου ένα βράδυ μετά από τρία χρόνια σχέσης με πήρε τηλέφωνο, δεν είχε το θάρρος να με αντιμετωπίσει από κοντά. Ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε ένα δειλό, συμφεροντολογικό ανθρωπάκι. Μου είπε ότι παντρεύεται άλλη, που του είχε γνωρίσει η μαμά του, και η οικογένειά της θα τον βοηθούσε στη καριέρα του.
Δεν ξέρω πόσες ώρες ή και μέρες είχα μείνει να κοιτάζω τον τοίχο απέναντί μου.
Το μυαλό μου είχε αδειάσει από κάθε σκέψη και ο κόσμος σταμάτησε ξαφνικά.
Ένα τραγούδι με επανέφερε, και το σύνδεσα με εκείνο το βράδυ. Ας το ακούσουμε.

Για μήνες λοιπόν ζούσα και δεν ζούσα, ίσα που ανέπνεα, αφόρητη μοναξιά, ανυπόφορα τα σαββατόβραδα. Ερχόταν οι φίλοι μας είχαν εκπλαγεί, θεωρούσαν αυτή του την κίνηση αψυχολόγητη. Δεν ήθελα να συζητήσω άλλο ούτε και να το αναλύσω, δεν χωρούσα πουθενά ένιωθα να έχω γίνει χίλια κομμάτια.
Ήθελα μόνο να σταθώ ξανά στα πόδια μου, να βρώ την δύναμη να συνεχίσω μόνη μου, χωρίς να με βασανίζουν οι αναμνήσεις. Απομακρύνθηκα λοιπόν από αυτούς γιατί δεν με βοηθούσαν καθόλου σε αυτό.
Δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος, ήρθε να με βρεί. Τόσο κράτησε ο γάμος παρωδία τελικά. Ήθελε να είμαστε ξανά μαζί, έκανε μεγάλο λάθος μου είπε και δεν μπορούσε να με ξεχάσει. Πήγε να με αγκαλιάσει, τον αποχαιρέτησα ευγενικά, τυλιγμένη στο λυκόφως του συναισθήματος ΄΄ και όμως…΄΄.
Στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια από ένα ποίημα του Μπρέχτ.
Το κομμένο σκοινί, μπορείς να το ξαναενώσεις,
ωστόσο θα είναι κομμένο.
Μπορεί να ξαναβρεθούμε
αλλά εκεί που με άφησες
δεν πρόκειται ποτέ να με ξαναβρείς..

Το θεώρησε πολύ σκληρό εκ μέρους μου , άδικο, και απόλυτο ξέχασε την δική του σκληρότητα και κυ νισμό με τον οποίο μου ανήγγειλε τον γάμο του.
Πως ήταν δυνατόν να μοιραστώ την ζωή μου με έναν άνδρα που δεν εκτιμούσα πια.
Όλοι έχουμε δικαίωμα στα λάθη μας και σε μία δεύτερη ευκαιρία. Όμως…..
Εκείνο που ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει μερικοί είναι ότι όταν κάνεις κάποιες επιλογές, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής και οι πόρτες για να ξαναγυρίσεις κλείνουν
ερμητικά. Για τον απλούστατο λόγο ότι εσύ δεν είσαι πια εκεί έχεις προχωρήσει, έχεις κάνει μια διαδρομή. και τίποτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Εξάλλου οι επιλογές και η συμπεριφορά μας δείχνουν τον χαρακτήρα μας, ειδικά από μία ηλικία και μετά που έχει ήδη διαμορφωθεί.

Νάμαι λοιπόν στο σταθμό. Μαζί μου έχω τα αγαπημένα μου βιβλία, τον Ομηρο και το άγαλμα του Οδυσσέα πάντα κοντά μου. Το είχα αγοράσει με την ευχή και υπόσχεση να το χαρίσω κάποτε σε κάποιον άνθρωπο που να το αξίζει.
Η αδελφή μου με αποχαιρέτησε και μου έδωσε ένα της γράμμα για να το διαβάσω μέσα στο τρένο….. Σου γράφω μερικά πράγματα για να τα έχεις πάντα κοντά σου.
Ν α θυμάσαι πως υπάρχει και η αστεία πλευρά της ζωής, όσο σοβαρό ή δραματικό και αν φαίνεται αυτό που κάνουμε. (θυμήσου τον σκαραβαίο).
να μην ξεχνάς πως υπάρχει τουλάχιστον ένα άνθρωπος στο κόσμο που σε αγαπά, όσο θα ήθελες, και όπως εσύ θέλεις, και όπως είσαι.
Μπορεί να χρειάζεσαι και άλλες αγάπες κι άλλους ανθρώπους ,όμως εγώ θα είμαι πάντα κοντά σου και θέλω να παίρνεις δύναμη απ΄αυτό. Ότι μου ζητήσεις για σένα θα το κάνω.
Δώσε όλες σου τις μάχες, παίξε όσο καλύτερα μπορείς όλους τους ρόλους σου με το μέτωπο ψηλά και τα πόδια γερά στην γη και αν κουραστείς έλα κοντά μου.
Μην φοβάσαι στην αγκαλιά μου δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε ούτε να αποδείξεις τίποτε.
Μην φοβάσαι λοιπόν και αν τρυπώνει καμιά φορά ο φόβος γέλα μαζί του. Εκφράσου, ζήσε παίξε, αγάπησε τους ανθρώπους, χαλάρωσε δημιούργησε.
έχεις ήδη πετύχει τόσα πράγματα, είσαι αξιοθαύμαστη, ευφυής, δυνατή, κουλτουριάρα, γοητευτική.
Ο δρόμος συνεχίζεται, να προσέχεις τον εαυτό σου γιατί εγώ σε χρειάζομαι΄΄

Μία ανοιξιάτικη μέρα είχαμε ανεβεί σε ένα βουνό.
Εκεί παρατηρούσα για πολλή ώρα έναν σκαραβαίο. Μου είχε κάνει εντύπωση με πόση σοβαρότητα και αποφασιστικότητα κουβαλούσε ένα μεγάλο σπυρί, για να το βάλει στην φωλιά του. παιδευόταν ,του έπεφτε, κατρακυλούσε ,προσπαθούσε να ανέβει ένα μικρό πετραδάκι. ολόκληρος αγώνας, και αυτό εκεί επέμενε. Μού φάνηκε τόσο αστείο αλλά συγχρόνως και τόσο τραγικό. θα μπορούσα να το λιώσω με το παπούτσι μου και να τελείωνε εκεί η περιπέτεια του.
Δεν μπόρεσα να αποφύγω την σκέψη ότι κάπως έτσι είναι και μία ανθρώπινη ζωή.
Άραγε και μας κάποιος μας παρακολουθεί έτσι και ίσως αν θέλει με το παπούτσι του μπορεί να μας πατήσει;;;
Θυμήθηκα το άσπλαχνό παιχνίδι του μικρού μοναχού που δένει ένα πετραδάκι στο βάτραχο
ΑΝΟΙΞΗ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΚΑΙ….. ΑΝΟΙΞΗ

Και μία μικρή διευκρίνιση.
Όλα αυτά που γράφει η αδελφή μου για μένα, μην τα λάβετε σοβαρά υπόψη, είναι επειδή με αγαπάει, και μάλλον δεν μπορεί να με δει αντικειμενικά.

Νάμαι λοιπόν σε μία καινούργια πόλη, άγνωστη μέσα σε αγνώστους.
Παράξενο ,αλλά δεν με φόβιζε καθόλου αυτό, αντίθετα μου άρεσε, μου έδινε μία αίσθηση ελευθερίας. Κανείς δεν με πιλάτευε με τις σκέψεις του , και με τις όποιες απαιτήσεις του.
Απολάμβανα αυτήν μου την ανεξαρτησία και την μοναξιά μου, που για μένα ήταν μία πολύ δημιουργική μοναχικότητα. Ήρθα κοντά με τον εαυτό μου, χαρτογράφησα τις αδυναμίες του και τα ισχυρά του σημεία, κατανόησα τις ανάγκες του ,και τα θέλω του, και ξόρκισα τους φόβους του. Επεξεργάστηκα τα μέχρι τότε γεγονότα που είχα ζήσει, και τα είδα απ΄όλες τις πλευρές τους.
Κάποτε με ρωτήσανε ,και έπρεπε να απαντήσω αυθόρμητα και άμεσα ,για ποιο πράγμα αισθανόμουν υπερήφανη για μένα. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό αυτή η περίοδος της ζωής μου.
Βρήκα ένα σπίτι ,στο κέντρο της πόλης, που έμοιαζε με αετοφωλιά. Ήταν στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας και είχε καταπληκτική θέα. Το είχα φτιάξει πολύ όμορφο και πραγματικά αισθανόμουν σαν αετόπουλο εκεί μέσα.
Ήμουν πολύ ευχαριστημένη από την δουλειά μου και το περιβάλλον ήταν λίαν φιλικό. Ήμασταν σχεδόν ίδιας ηλικίας, βέβαια από διαφορετικούς κόσμους προερχόμενοι, αλλά αυτό δεν πείραζε καθόλου ούτε εμένα ούτε και αυτούς.
Ήταν ευγενικοί άνθρωποι, ατσαλάκωτοι, καλομαθημένοι, άνετοι οικονομικά.
Κάναμε παρέα, τρία, τέσσερα κορίτσια και είχα περιέργεια να γνωρίσω τον κόσμο τους.
Ανέλαβαν λοιπόν να με μυήσουν σε αυτόν. Άρχισα υπερεντατικά μαθήματα, που περιελάμβαναν, καφεδάκι μετά την δουλειά ,φαγητό σε καλά εστιατόρια πάντα, όπου
απαραίτητη προϋπόθεση ήταν στο διπλανό τραπέζι να κάθεται και κάποιος επώνυμος,
που θα μας πρόσδιδε κάποια σπουδαιότητα. και θα παίρναμε και εμείς λίγο από την λάμψη του. Δεν κατάλαβα βέβαια αυτή την λογική, αλλά εδώ μιλούσαν οι ειδικοί και δεν χωρούσε καμία αμφισβήτηση. Άφθονο κουτσομπολιό, ποιος τα έχει με ποια και τι φόρεσε η τάδε. Μετά οπωσδήποτε βόλτα στα μαγαζιά, για κανένα συνολάκι. Και το βράδυ ανάλογα με το τι event υπήρχε στη πόλη και ποιος θα ήταν. Αυτός ήταν όρος απαράβατος και δεν σηκώνανε καμία αντίρρηση.
Η εκπαίδευση μου περιελάμβανε απαραίτητα ,αλλαγή του στυλ ντυσίματος μου , τέλος τα Τζην, μελέτη όλων των περιοδικών μόδας, και απαγορευόταν αυστηρά η ανάγνωση άλλων ύποπτων βιβλίων. Ήταν ανεπίτρεπτο να μην ξέρω τι προτείνει ο κάθε σχεδιαστής από τον Αχλαδόκαμπο για την κάθε σαιζόν.
Σαν καλή μαθήτρια συμμορφώθηκα στις απαιτήσεις της εποχής και των κοριτσιών.
Έκανα τεράστιες προσπάθειες και ατελείωτες πρόβες να μπορέσω να ισορροπήσω στις ψηλοτάκουνες γόβες, αλλά εκεί που ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου ήταν ο όρος
να πηγαίνω δυο τρείς φορές την εβδομάδα στο κομμωτήριο! και να βάψω τα μαλλιά μου.
Είχα μία έμφυτη απέχθεια για όλη αυτή την λογική , και ύστερα από πολλές διαπραγματεύσεις και ώρες διαβουλεύσεων , ήρθαμε σε έναν συμβιβασμό. Δεν θα έβαφα τελικά τα μαλλιά μου και θα πήγαινα μόνο μία φορά τον μήνα στο κομμωτήριο. Εκμεταλλεύτηκα δε την καλή και ανεκτική διάθεση τους και μείωσα στο μισό τους πόντους των τακουνιών των παπουτσιών μου. Έτσι ήμασταν κατά κάποιο τρόπο όλες ευχαριστημένες και δεν θα τους ΄΄ ντρόπιαζα΄΄ όταν θα κυκλοφορούσα μαζί τους. Αν και πολλές φορές που με έπιαναν αδιάβαστη , έβλεπα στο βλέμμα τους την απόγνωση και ίσως και μία συγκαταβατική ΄΄ λύπη΄΄ του στυλ από ποιο πλανήτη ήρθε αυτό το κορίτσι. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι κατέβαλλα φιλότιμες προσπάθειες για να είμαι εντάξει.
Τα παλικάρια στήνανε χορό γύρω μας, σφάζονταν στα πόδια μας και εμείς ξετυλίγαμε όλα μας τα γυναικεία τερτίπια και νάζια. Ξέγνοιαστη εποχή θα έλεγα, παρόλο που πάντα με ακολουθούσε ένα βαθύ και ανεξήγητο αίσθημα ΄΄μοναξιάς΄΄. Ένοιωθα ότι δεν ανήκα σε αυτόν τον κόσμο, αν και το πνεύμα περιπέτειας ,που με διέκρινε, μου επέτρεπε να τον εξερευνήσω. Όμως ποτέ μου δεν τον πήρα στα σοβαρά και ποτέ δεν ένοιωσα αληθινό κομμάτι του, άσε που έπληττα αφόρητα τις πιο πολλές φορές Θα έλεγα ότι ήμουν κάπως σαν τον μικρό Ταρζάν, την ιστορία του οποίου μου διηγήθηκες.
Η Άννα ήταν μία πανέμορφη κοπέλα, είχαμε ακριβώς την ίδια ηλικία και αρχίσαμε να κάνουμε πιο πολύ παρέα , παρόλο που είχε δύο κολλητές ήδη. Είχε μία σχέση
και κάποια στιγμή ήθελε να μου γνωρίσει τον καλό της. Θυμάμαι ότι της είχα πει ότι αν είναι το ίδιο όμορφος σαν και αυτή θα κάνουν πανέμορφα παιδιά.. Όταν τον γνώρισα εξεπλάγην, ήταν διακοσίων κιλών , ίδιας βέβαια ηλικίας, είχε κάνει και μία σύντομη θητεία σε μία ψυχιατρική κλινική της Νέας Υόρκης, και το χειρότερο της συμπεριφερόταν απαίσια. Προσπαθούσα να καταλάβω τι έκανε μία τόσο εντυπωσιακή νέα κοπέλα να είναι μαζί του, πως τον άφηνε να την αγγίζει, τι αναισθητικό έπαιρνε για να το αντέχει αυτό.. Μου λύθηκε πολύ σύντομα η απορία.
Ένα σκάφος, μία Porsche και πολλοί φουσκωμένοι λογαριασμοί σε διάφορες τράπεζες, μία βίλα και εξοχικό σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί
αποτελούσαν μάλλον πολύ γερές και αποτελεσματικές δόσεις αναισθητικού, μέχρι νέκρωσης της καρδιάς, του νου και των αισθήσεων.
Εκείνο δε που με σόκαρε πιο πολύ ήταν μία αποκάλυψη.
Μία μέρα .ένα μήνα πριν τον γάμο τους, ήρθε σπίτι μου και με παρακάλεσε να την καλύψω ,γιατί θα έβγαινε με κάποιον, ο οποίος…. ήταν ο καλύτερος του φίλος!.
Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου . Μου εξήγησε ότι ήταν τρελά ερωτευμένοι. Και μένα το μυαλό μου άρχισε να θέτει τρελά ερωτήματα που ζητούσαν απαντήσεις.
1. Τι σόι φίλος ήταν αυτός και μάλιστα από τους καλύτερους, που πήγαινε με την γυναίκα του;
2. Αφού ήταν τόσο ερωτευμένη μαζί του, γιατί παντρευόταν τον άλλον;
3. Αφού ζούσαν έναν τόσο μεγάλο έρωτα, γιατί δεν έκλεβε το κορίτσι και την άφηνε να παντρευτεί τον χιμπαντζή;
Μεγάλα υπαρξιακά αναπάντητα ερωτήματα, ενός μπερδεμένου τότε μυαλού.

Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων.
Την μέρα δε του γάμου … του καραγκιόζη…., δεν ήξερα ποιον να πρωτοσυλληπηθώ, τον χιμπαντζή που είχε γίνει τάρανδος, την πανέμορφη νύφη μέσα στο υψηλής ραπτικής νυφικό, κάποιου φλούφλη σχεδιαστή, που καμάρωνε, ή τον πιστό του …. λέμε τώρα …φίλο.
Στο γλέντι δε ,που έγινε σε ένα πανάκριβο θέρετρο, μέσα στην χλιδή, δεν άντεξα.
Ξύπνησε μέσα μου ο Υδροχόος, ένοιωθα δυσφορία και άρχισα να ψάχνω την έξοδο κινδύνου. ήθελα να πετάξω τις γόβες μου να περπατήσω ξυπόλητη, και να βγάλω αυτά τα γελοία ρούχα που φορούσα.
Την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια, σαν τον ροζ Πάνθηρα. Τελικά αποδείχθηκα ανεπίδεκτης μαθήσεως ,κάκιστη μαθήτρια, δεν πέρασα ποτέ στην επόμενη τάξη, και ….Τάξη.
Άλλαξα και παράρτημα και χαθήκαμε.
Την είδα τελευταία, αυτή η όμορφη κοπέλα έχε γίνει 100 κιλά και παίρνει με τις χούφτες άσπρα, κίτρινα κόκκινα μπλε χαπάκια ευτυχίας και ηρεμίας
Θυμήθηκα τώρα και μία παροιμία, ……που ξέρω ότι αρέσουν πολύ σε κάποιον….
΄΄ Με στραβό αν κοιμηθείς το πρωί θα αλοιθωρήσεις΄΄. Μεγάλες σοφές κουβέντες.
Λυπήθηκα πραγματικά που την είδα έτσι, δεν ήταν κακό κορίτσι, είχε λάθος πρότυπα θέλησε να πουλήσει την ομορφιά της και από ότι φάνηκε την πούλησε σε εξευτελιστική τιμή.
Θάθελα να της αφιερώσω ένα τραγούδι, για την Άννα, των είκοσι πέντε και κάτι ….χρόνων μου.

Στην καινούργια μου θέση, γνώρισα την Μαίρη, βρήκαμε κοινά σημεία επαφής και κάναμε παρέα και εκτός δουλειάς. Με τον καιρό βέβαια είχε μία προσκόλληση πάνω μου, που με καταπίεζε . Προσπάθησα να δείξω κατανόηση, επειδή είχε προβλήματα με τον δικό της και είχα γίνει κατά κάποιον τρόπο ο προσωπικός της ψυχαναλυτής και εξομολογητής. Προσπαθούσα να την βοηθήσω και να της συμπαρασταθώ να τα ξεπεράσει, όσο μπορούσα και εγώ . Ήταν δε ενθουσιασμένη με την φιλία μας, και με θεωρούσε την καλύτερη φίλη που είχε ποτέ.
Κάποια στιγμή ανοίχθηκαν δύο παρόμοιες θέσεις στην δουλειά μας. Η ίδια είχε πάρει ήδη την μία, και για μένα ο Διευθυντής θα έκανε εισήγηση για να αναλάβω το άλλο τμήμα. Το ήθελα πολύ γιατί θεωρούσα ότι το άξιζα, είχα δουλέψει σκληρά και ήξερα το αντικείμενο. Δεν είχε κανείς αντίρρηση, γι΄αυτό άλλωστε με προτείνανε.
Είχε όμως , απ΄ότι αποδείχτηκε, η Μαίρη. Έμαθα ότι πήγε στον Διευθυντή και με ΄΄ ΄΄εθαψε΄΄. Με λίγα λόγια του είπε ότι δεν με θεωρούσε την κατάλληλη για αυτή την θέση και ότι δεν θα τα κατάφερνα. Θα μπορούσα να το καταλάβω αν ήθελε η ίδια να την πάρει , αλλά είχε ήδη μία παρόμοια και με τα ίδια χρήματα. Όλο αυτό το έκανε ,απλώς για να μην την πάρω εγώ! Βέβαια ευτυχώς την πήρα την θέση, αλλά δεν το χάρηκα καθόλου. Με τσάκισε , για άλλη μια φορά έγινα κομμάτια, μόνο που τώρα δεν κοιτούσα τον τοίχο ,αλλά ένα δέντρο, κάτω από το οποίο είχα ξαπλώσει από τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ. Δεν ήθελα να κουνηθώ από κει, μέχρι να μου περάσει
Δεν ξέρω ποιο πονάει πιο πολύ ,η προδοσία στον έρωτα ή στην φιλία. Εγώ πάντως ένοιωσα τον ίδιο πόνο ,τους θρήνησα με τον ίδιο τρόπο και τους δύο.
Έχω παρά πολλά να πω για φίλες και φίλους καρδιακούς και για την φιλία, προσπάθησα απλώς να τα συνοψίσω σε αυτές τις δύο ιστορίες.
Αναρωτιέμαι τι σκέφτεται μια Λιονταρίσια καρδιά για την φιλία ,τον έρωτα ,τις γυναίκες και τους άνδρες
Η απάντηση πάντως μιάς Υδροχοίστικης, Τηλεμαχικής καρδιάς, που θεωρεί την φιλία ύψιστο αγαθό. κάτι σαν τον αέρα που αναπνέει, σε αυτούς που την προδόσανε , είναι η ιστορία και ένα τραγούδι του Μικρού Πρίγκιπα, που επιμένει να ατενίζει τα φωτεινά Αστέρια στον ουρανό, από μία μικρή γωνιά του δικού του Πλανήτη.

Ο Τηλέμαχος νοιώθει απέραντη χαρά και ευγνωμοσύνη που βρέθηκες στο δρόμο του. Αυτό το τραγούδι έχει γίνει ήδη το τραγούδι μας! και η ροδοδάκτυλη αυγή να ξημερώσει μέσα στις ψυχές όλων μας,και ένας λαμπερός,φωτεινός ΗΛΙΟΣ να ανατείλλει ξανά στο ΝΗΣΙ μας!!!
Σ΄ευχαριστεί για αυτή την όμορφη ιστορία και το παραμύθι που του διηγήθηκες
Η ζωή είναι ωραία, σαν ένα βαλς με εναλλασσόμενες χαρές και πίκρες ,που μέσα της λικνιζόμαστε όλοι εμείς. Ας μάθουμε όσο πιο καλά μπορούμε να χορεύουμε στον ρυθμό της και να συντονιστούμε με την Αρμονία της!.
Νικητές και νικημένοι συνατιώνται στο τέλος του δρόμου….
Το μόνο που μένει , είναι οι πράξεις μας και οι σκέψεις μας. Μόνο αυτές έχουν αντίκρυσμα και είναι εξαργυρώσιμες!