Οι Γέφυρες του Θοδωρή

Λέσβο, κοντά στην Καλονή γεφυρώνοντας τον μικρό ποταμό Τσικνιά.

Πετρογέφυρα: διαδρομές...της φύσης τα καμώματα...δημιουργήματα...μνήμες...αναφορές...βιώματα

- Ποιο πρόσωπο σου αρέσει περισσότερο από τα Ομηρικά Έπη και γιατί;
-"Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης". Άσχετα αν λέγεται από έναν Τρώα, υποτίθεται εχθρό των Ελλήνων-Αχαιών, αν και κατά πολλές απόψεις πολλών Ελλήνων και ξένων σπουδαίων αρχαιολόγων και ιστορικών, οι Τρώες ήταν και αυτοί κλάδος των Αχαιών, μιλούσαν παρόμοια γλώσσα, πολεμούσαν με τον ίδιο τρόπο, είχαν περίπου τα ίδια ήθη και έθιμα και λάτρευαν τους ίδιους θεούς. Τρανή επιβεβαίωση για όλα αυτά είναι η προσεκτική μελέτη των Ομηρικών επών και κυρίως της Ιλιάδας.Είναι ο Έκτορας, βεβαίως  που βάζει στην πάντα όλους τους άλλους οιωνούς, όπως τα όνειρα, τις κατευθύνσεις και τα δείγματα των θεικών βουλήσεων αλλά πέραν αυτών και την γυναίκα του Ανδρομάχη, τον νεογέννητο γιό του Αστυάνακτα, τον πατέρα του Πρίαμο, την μάνα του Εκάβη, τα αδέλφια του, τους συντρόφους-συμπολεμιστές του, τους θεούς του, τα πάντα. Και κρατάει μόνο ένα στο νου του. Ότι, την ώρα αυτή, το μόνο που του πρέπει είναι να αγωνιστεί για να σώσει την πατρίδα του, την Τροία. Και αυτό για όλα τα παραπάνω, κόντρα και ενάντια στις εφήμερες ευχάριστες στιγμές, τα πρόσωπα και τα πράγματα. Αλήθεια πόσο τωρινός είναι ο Όμηρος;

Τιμή στους μάστορες, που άφησαν με τα εμπνευσμένα έργα των χεριών τους το ίχνος τους στην ιστορία της νεοελληνικής αισθητικής, σμιλεύοντας την πέτρα και δαμάζοντας το νερό της Πελοποννησιακής γης, με την απαράμιλλη τεχνική τους, τη φλόγα της ψυχής τους και το σεβασμό στη φύση.

Ας γνωρίσουμε αυτούς και τα έργα τους.

Αρχείο Γεφυριών Πελοποννήσου

Ιστορίες, μύθοι, ανέκδοτα, παροιμίες, συνθηματικές λέξεις και φράσεις διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας μαρτυρώντας και αναδεικνύοντας τη ζωή και τη δράση των φημισμένων μαστόρων της πέτρας.

Τα ξεχωριστά και αξιοθαύμαστα αυτά έργα της λαϊκής αρχιτεκτονικής, που στέκουν καμαρωτά στο χρόνο ενώνοντας το θρύλο με την πραγματικότητα και στεριώνοντας δρόμους με ποτάμια καθώς και οι μαστόροι τους, που με τόση φαντασία και μαεστρία πελέκησαν την πέτρα μεταφέροντας την τέχνη τους από γενιά σε γενιά, πρέπει να αποτελούν σήμερα αντικείμενο θαυμασμού και κυρίως μελέτης και περισυλλογής.

Εκ βαθέων

Έρμα γεφύρια …

 “Γεφύρια χαμένα στην ερημιά, ξεχασμένα απ’ τους δρόμους, πιστά αγκαλιάζουν τις όχθες και υπερβαίνουν την ορμή των υδάτων, αντιστέκονται στις καταιγίδες και τις κατεβασιές, ξαφνιάζουν το βλέμμα του εξερευνητή πια οδοιπόρου. Κομψά, ανθεκτικά τανύζονται με χάρη, θαρρείς δίχως προσπάθεια κρέμονται πάνω από το χάος δυσπρόσιτων γκρεμών, απλώνουν σφιχτοδεμένες αγκαλιές για να πετάξουν πάνω από τη θάλασσα, κρέμονται από τον ουρανό με πεντάγραμμα σχοινιά, που συνθέτουν αλληλούια στην ανθρώπινη αποτελεσματικότητα.

   Και ο χρόνος περνά, πόλεμοι και λιμοί, μεταναστεύσεις και ευημερίες, χωριά πεθαίνουν ή καίγονται, πόλεις μεταμορφώνονται, νέοι δρόμοι χαράσσονται, τα μονοπάτια χορταριάζουν. Τα γεφύρια βουβαίνονται, μένουν γυμνά, επώδυνα πετρωμένα σα γάλα λεχώνας με νεκρό μωρό. Τα τυχερότερα επιβιώνουν παράλληλα ή και κάτω από την τσιμεντένια ασχήμια του μοντέρνου δρόμου, βυζαντινά σαν της Καρύταινας, οθωμανικά όπως στη Μακεδονία, ρωμαϊκά που ακόμη μεταφέρουν νερό στη ραχοκοκαλιά της Ηπείρου. τα ομορφότερα έγιναν τουριστικές ατραξιόν, στερεώθηκαν με λεφτά της ΕΕ, επιβίωσαν. Τα περισσότερα βυθίστηκαν στη λήθη, περιφρονούνται ακόμα και από τους ντόπιους, αν και βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τη βουή της σύγχρονης παλίρροιας των εκδρομέων του σαββατοκύριακου. Στα έρημα ποτάμια και τους λόγγους, μόνο για τους εραστές της περιπέτειας και τους ελάχιστους ιστορικούς μελετητές, ανακαλύπτεις γεφύρια στοιχειά, που ρίζωσαν στις όχθες και αντιστέκονται όχι τόσο στη δύναμη του νερού και την ορμή των ανέμων, όσο στην ύπουλη ζωντάνια μιας συκιάς, που φύτρωσε ανάμεσα στις πέτρες και ξεριζώνει τους αρμούς της ανθρώπινης δίψας γι’ αθανασία. Αναδύονται σαν όνειρα. Γιατί απατηλό όνειρο είναι η ομορφιά, που δεν καθρεπτίζεται σε ανθρώπινο βλέμμα.

   Κάθε γεφύρι είναι επίτευγμα. Κουβαλά μύθους από θυσίες αθώων, απειλητικά πνεύματα το στοιχειώνουν, παραμύθια το γλυκοτραγουδούν. Κάθε γεφύρι μικρό ή μεγάλο χτίστηκε μ’ αίμα, κυριολεκτικά χρειάστηκε νεκρούς για να στεριώσει, απ’ τη γυναίκα του πρωτομάστορα μέχρι τις εκατόμβες των σημερινών εργατικών ατυχημάτων.

   Το έρμο γεφύρι όσο ωραιότερο, τόσο πιο θλιβερό. Διψά γι’ ανθρώπινα βήματα, κουράστηκε ν’ αφουγκράζεται άχρηστο τη ροή του χρόνου, θαρρείς επιζητεί την κατάρρευση κι ας τανύζεται με χάρη πάνω από αιωνόβια κλαριά. Ηθικό δίδαγμα για την ανθρώπινη φιλοδοξία. Στη ροή του χρόνου, όλα μεταμορφώνονται. Ότι αντέχει, συνήθως είναι πολύτιμο. Αρκεί να εξακολουθεί να αξιοποιείται από τους ανθρώπους. Για όσο υπάρχουν άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη. Γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα, όπως με τους δεινόσαυρους, οι άνθρωποι να εξαφανιστούν και ν’ απομείνουν τα γεφύρια.”

                                                  ΜΑΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ομηρικά Τόξα Ονειρικά  καμπυλώσεις στις ρωγμές του Χρόνου γεφύρια  ιστορικά