Ρωγμές Ποίησης

Ρωγμές Ποίησης....σε ιστορίες ίασης

Παρηγοριὰ στὸν Θερσίτη

οστ΄

Παρηγοριὰ στὸν Θερσίτη

Μὴν κλαίγεσαι Θερσίτη μου καὶ μὴν πολυλυπᾶσαι

ποὺ σ' ἔδειρε μὲ τὸ ῥαβδὶν ὁ βασιλιὰς Δυσσέας

κι ὅλοι μ' ἐσὲν γελάσασιν οἱ ἀρχοντογεννημένοι.

Κάποτε καὶ τὸ γένος σου στ' Ἄργος θὰ βασιλέψει.

Καὶ θά' ναι οἱ δοῦλοι ἄρχοντες καὶ οἱ ἀρχόντοι δοῦλοι,

οἱ χαραμίτες θά' ν' ἀξοί, δασκάλ' οἱ τιποτένιοι,

περίγελως τῶν κιότηδων τ' ἄτρομα παλληκάρια.

 Ὀδυσσεὺς καὶ πατρίδα

νζ΄

Ὀδυσσεὺς καὶ πατρίδα

Ἦτον ἡ νύχτα ὁλόφωτη, γιομάτο τὸ φεγγάριν

καὶ ὁ Δυσσέας γρύπναε στῆς νύμφης τὸ κλινάριν.

Δεξιά του στέκει ὁ ἔρωτας, παραζερβά του ὁ νόστος,

κ' οἱ δυό τους ἐκουβέντιαζαν κι ἀθθιβολὴν ἐσύραν.

Τὴν νύμφη ὁ ἔρως παίνευε κι ὁ νόστος τὴν πατρίδα,

ψηλὲς τῆς νύμφης οἱ χαρές, ψηλότερα ἡ πατρίδα.

 Πενθεσίλεια καὶ Ἀχιλλεὺς

νβ΄

Πενθεσίλεια καὶ Ἀχιλλεὺς

Τὴν Πενθεσίλεια ὁ Ἀχιλλεὺς σπαθοκοντάρισέ την,

κι ὡς ἡ ψυχή της φτέρωνε κατάματα τὸν κοῖτα,

βαριὰ τὸν λάβωσ' ἡ σαϊτιά, τρανὴ φωνὴν ἐσύρεν.

-Ἀνάθεμά σε Χάροντα καὶ μυριανάθεμά σε,

δόλια ὡς πλέκεις στοὺς θνητοὺς δολιόπλεξες καὶ μένα,

μὲ γέλασες καὶ βάρεσα τὴν αὐριανή μου ἀγάπη.  

 Βριτόμαρπις

νδ΄

Βριτόμαρπις

Τὲς σαγίτες μου ἐζώστην, τὸ δοξάριν μου βαστῶ,

σ' ἐρημιές, βουνά, φαράγγια βάλθηκα νὰ κυνηγῶ.

Περιδιάβαινα στὰ δέντρη, μέσα στὰ δασιὰ κλαριά,

τὴν Βριτόμαρπι ἀντικρύσα μὲ τὰ κάλλη ζηλευτά.

Ἔλαμπεν ὡς τὸ φεγγάριν κ' ἦτο τόσον ποθητή,

τέτοιο διαλεχτὸ κυνήγιν τίς ἠμπόρειε ν' ἀρνηθεῖ.

Τραγωδάνος 

Ευστράτιος Σαρρής: Δυο λόγια για μένα

Γεννήθηκα τον Οκτώβριο του 1973 στην Θεσσαλονίκη.

Είμαι απόφοιτος γενικού λυκείου.

Κατοικώ στην Νέα Μαγνησία (Ιωνία) Θεσσαλονίκης.

Συνθέτω επικολυρικού ύφους ποιήματα.

Ποιο πρόσωπο μου αρέσει περισσότερο

από τα Ομηρικά Έπη;

Ποιόν να πρωτοπώ δεν ξέρω, μικρός συμπαθούσα τον
Διομήδη αλλά ήταν η εντύπωσι που κάνει σ’ ένα παιδί
το ατόφιο ηρωικό στοιχείο.
Τώρα ως άνθρωπος που έχω βάλει τον πλατωνισμό βαθιά
στην ζωή μου με τον δικό μου τρόπο και μέσω αυτού του πρίσματος
θα έλεγα πως ως σύμβολο από την Ιλιάδα θαυμάζω τον Αχιλλέα.
Όπως έχω προσλάβει αυτόν τον ήρωα είναι πραγματικά κάτι το
θαυμάσιο, το υπέροχο.
Γιά μένα σε τούτο το πρόσωπο συγκλίνει όλο το δράμα της
ανθρώπινης υπάρξεως, της ίδιας της οντότητος που λέμε άνθρωπος.
Ένα ον θνητό που γνωρίζει πως κρύβει μέσα του μια αθάνατη ψυχή!
Ένα ον που ζει λίγο αλλά οι πράξεις του είτε σαν μονάδα, είτε σαν
συλλογικότητα μπορούν να γίνουν αθάνατες.
Το ανθρώπινο είδος που βλέπω μέσα από τον Αχιλλέα είναι κάτι
σαν σύνορο, ενδιάμεση περιοχή, ουδέτερη ζώνη ή σεισμικό ρήγμα
του σύμπαντος που συναντιούνται ο κόσμος του γίγνεσθαι με τον κόσμο
του είναι, η αμετάβλητη αθανασία με τον θάνατο της μεταβολής.
Η για να πω καλύτερα κάτι σαν δοκάρι η πλάτες του Άτλαντα ή τέλος πάντων
κάποιο συγκολλητικό στοιχείο μεταξύ αθανασίας και θνητότητος, απαραίτητο
για την ίδια την ισορροπία του κόσμου... μοίρα βαρειά!
Και δεν ξέρω αν το εξέφρασα σωστά, μα αν συμβαίνει κάτι τέτοιο η λέξις άνθρωπος
είναι η πλέον τραγική αλλά και από τις πλέον μεγαλειώδεις του κόσμου.

Αλλά περισσότερο απ’ όλους θαυμάζω ως σύμβολο τον Οδυσσέα.
Για μένα είναι όλη η ιστορία του γένους μας, το ταξίδι της ανθρωπότητος
στους δρόμους των άστρων, στις θάλασσες της ύλης όπου συλλέγει
πόνο και πείρα ώσπου να επιστρέψει εκεί που το έχουν ορισμένο οι θεοί.
Στην Ιθάκη.
Θα μπορούσα να λέω πολλά αλλά ματαίως.
Ο Οδυσσέας αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη την μεγαλύτερη και
ανυπέρβλητη σύλληψη  όλων των εποχών στον χώρο της ανθρώπινης νοήσεως.

Αυτά με την ματιά ενός απλού αναγνώστη του Ομήρου και τίποτα παραπάνω.

έτσι απλά με την πρώτη ματιά.......από τον Ευστράτιο Σαρρή  "καβαφικό" ποιητή