Η Γαλλίδα Φιλελληνίδα που αγαπούμε.....
Η Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα αντιμετωπίζει τρις κρίσεις: Την
παγκόσμια, την κρίση του καθεστώτος και του Ελληνισμού. Μόνο για την
τρίτη μπορώ να βοηθήσω αφού οι αρχές κι αξίες του Ελληνισμού αποτελούν
δικός μου τρόπος ζωής...
Η Ελλάδα σώζεται με τον Ελληνισμό και μόνο
Τι είναι τελικά Ελληνισμός;
Μια
φορά την εβδομάδα πηγαίνω με τα πόδια στην γκαλερί της φίλης μας Ξανθής
Ιωαννίδου, στην οδό Βάκχου στην αρχή της Πλάκας, είσοδος από Συγγρού.
Στρίβω στις Πύλες Ολυμπίου Διός, όπου ο δρόμος προς το Μουσείο Ακρόπολης
είναι τώρα πεζόδρομος. Στην γωνία, κάτω από δυο δέντρα, κάνουν πιάτσα
οι ταξιτζήδες. Αρχές Αυγούστου, λοιπόν, φτάνοντας σε αυτή τη γωνία είδα
αριστερά μια παρέα πέντε, έξι ταξιτζήδων και δεξιά έναν μόνο του,
σταυρωμένα χέρια πίσω από την πλάτη, που κοιτούσε χάμω και ξεκαρδιζόταν.
Τον πλησίασα διακριτικά και κατάλαβα: μια σφήκα καβαλούσε μια άλλη!! Για ένα δευτερόλεπτο ο εκκωφαντικός τριγμός των τζιτζίκων κάλυψε το σαματά των κορναρισμάτων, το μουρμουρητό της οργισμένης πόλης. Η κρίση, ο καύσωνας, η τρόικα εξαφανιστήκαν, πήγανε στο κάτω κόσμο κι αυτοί. Έμεινα σε αυτή την όαση της ελληνικής οικουμένης που κυριαρχούν η ζωή, η φύση, η τεκνοποίηση κι η διαιώνιση του είδους ως ελεύθερος τρόπος ζωής, αλλά κι ο άνθρωπος με την συνείδηση του. Ο "Eλληνικός Aνθρωπος", κάποιος είπε "να υπάρχεις Eλληνικός". Στη Συγγρού τα περισσότερα καταστήματα κλείσανε: τζάμια σπασμένα, γραφίτης, σκόνη, πεταμένα γράμματα κάτω από τις πόρτες, ερείπια του εφήμερου συστήματος. Θα καταστραφούν σύντομα από μόνα τους και όταν θα έχει τελειώσει το πετρέλαιο, μαζί τους και ο σωρός παλιοσίδερα των αυτοκινήτων. Στα αιώνια ερείπια της πρώτης πολιτείας που υπήρξε στον κόσμο, τα πουλιά έχτισαν φωλιά περιμένοντας εκείνη τη μοιραία στιγμή της επιστροφής των κατοίκων στα χωριά, εκεί που ο κόκορας τους ξυπνάει τα χαράματα και τους κοιμίζει ο γκιόνης μες' τα μύχια της ελληνικής ψυχής... |
Η Ελληνική Σκέψη είναι μήτρα του Δυτικού Πολιτισμού, την οποία κανένας εκδορέας δεν μπορεί να στειρώσει.
Όταν το 1979 είδα το Nέφος στον ουρανό της Αθήνας, ήμουν πολύ νέα, 27 χρόνων, όμως, προαισθάνθηκα ένα κίνδυνο, μια μεταβολή της ελληνικής κοινωνίας που θα άλλαζε εντελώς το παράδεισο όπου συμβίωνα με τους Έλληνες από το 1974. Αρχές του 1980, αναχώρησα. Το 1981, έγινα μητέρα και ομολογώ ότι, αφοσιωμένη στο παιδί μου, δεν το πολύ σκεπτόμουνα, απλώς η Ελλάδα ζούσε στην ψυχή μου φυσικά και κατείχε το υποσυνείδητο μου.
Όταν έμεινα μόνη με το παιδί, με αυτό τον άνθρωπο που είχα φέρει στον κόσμο, συνειδητοποίησα τη μεγάλη ευθύνη μου και θυμήθηκα. Όλα μου ξαναήρθαν στο μυαλό. Όσα μου είχαν διδάξει οι Έλληνες, θα ήταν η σωτηρία μας. Ωραία η φιλοσοφία των προγόνων, αλλά πιο πρακτική η διδασκαλία των συγχρόνων. Μπορείς να φιλοσοφείς όταν έχεις το στομάχι γεμάτο και δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις για να περνάει η ώρα σου. Αν είσαι σοφός δεν χρειάζεται να είσαι φιλόσοφος ,κιόλας, ο σοφός άνθρωπος είναι πριν απ' όλα, φίλος του εαυτού του. Ο κάθε χωριάτης που γνώρισα τότε, ήταν σοφός, φορέας του πραγματικού Ελληνισμού, όπου τα υλικά δεν κυριαρχούν, αρκεί να έχεις τα απαραίτητα. Και δεν χρειαζόταν να γίνω δούλη, με τα λίγα από μια κληρονομιά και την διατροφή του πατέρα του παιδιού, θα τα βγάζαμε πέρα, μαζί, με πολλή αγάπη και τα απαραίτητα μόνο. Ανέκαθεν θεωρούσα ότι η Aνθρωπότητα αξίζει καλύτερα από αυτό το Σύστημα κατά το οποίο μια χούφτα άτομα κατέχει όλη την εξουσία και υποδουλώνει τους υπόλοιπους. Στα ελληνικά μεταξύ δουλειάς και δουλείας μόνον ένας μικρός τόνος διαφορά υπάρχει: Είναι ο τόνος της Eλληνικής Συνείδησης.
"Αν δεν ήμουν Σιμόν θα ήθελα να ήμουν Διογένης", θα έλεγα σαν τον Μέγα Αλέξανδρο: αυτάρκεια, λιτότητα, αυτογνωσία και άσκηση. Περίπου έτσι ζούσανε στα χωριά και στις γειτονιές που γνώρισα την δεκαετία του 1970 στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο τρόπος μου ζωής που με κάνει να νιώθω ελεύθερη. Δεν υπάρχει ένας λόγος για να δεχόμαστε πλέον αυτή τη γελοία κατάσταση. Όλοι οι Άνθρωποι είναι ίσοι, ήταν το πνεύμα της Δημοκρατίας: ισογoνία, ισηγορία, ισονομία, ισοπολιτεία. Αν ίσχυσε τότε, ισχύει και σήμερα.
Eνώ η εξέλιξη της Δημοκρατίας πήρε αιώνες, όταν επιτέλους καθιερώθηκε, κράτησε όσο κρατάει ένα τριαντάφυλλο, μαράθηκε και εξαφανίστηκε. Διάφοροι κατακτητές πήραν το Kράτος όμηρο κι από τότε οι πολίτες της πρώτης Δημοκρατίας του κόσμου πενθούν. Εγώ όμως λέω ότι όπου υπάρχουν ρίζες πάντα κάτι ανθίζει και ξέρω, ότι το λουλούδι της Δημοκρατίας, θα ξανανθίσει στον κήπο της θεάς μου την Ελληνική Σκέψη, θεά που με έφερε και πάλι κοντά σας το καλοκαίρι του 2011, για να μοιραστώ μαζί σας τη μοιραία στιγμή της αναγέννησης της Δημοκρατίας. Η κομματοκρατία δεν έχει ρίζες, είναι αυταπάτη μόνο. Όταν οι ταχυδακτυλουργοί θα παίξουν την τελευταία παράσταση, εμείς θα βγούμε από τα παρασκήνια. Εκείνη την ημέρα που δεν θα ακούσουν ούτε ένα χειροκρότημα, θα είναι το τέλος τους και θα πρέπει να αναχωρήσουν.
Το 1997, ζωγράφισα το τέλος της Αθήνας (η εικόνα εδώ παραπάνω), δηλαδή του Ελληνισμού, για το εξώφυλλο ενός βιβλίου μέσα στο οποίο ανησυχούσα για το μέλλον του Ελληνισμού, ενώ είχα χάσει κάθε επαφή με την Ελλάδα και ζούσα σε μεγάλη φτώχεια, χωρίς βέβαια υπολογιστή. Απλώς το αισθανόμουνα, μία διαίσθηση ότι οι φορείς του Ελληνισμού, δηλαδή οι Έλληνες, θα βρισκόντουσαν σύντομα μπροστά σε αυτό το κίνδυνο που αντιμετωπίζει όλος ο δυτικός κόσμος από τότε που πολιτικοί και τραπεζίτες ορκίστηκαν να καταστρέψουν την Ανθρωπότητα. Που είναι εντελώς παράλογο διότι οι Άνθρωποι είναι η διαβίωση τους, "η τροφή τους", αλλά νορμάλ για αυτά τα άτομα που δεν γνωρίζουν τίποτα περί ανθρωπισμού κι ανθρωπιάς. Γεωπολιτικά, η Ελλάδα βρίσκεται τελευταίος στόχος της τροχαίας. Αλλά εκείνοι που ξεκίνησαν αυτές τις μακιαβελικές κομπίνες δεν υπολόγισαν ότι τον "Ελληνικό στόχο" δεν μπορεί κανείς να το μεταμορφώσει. Η Ελληνική Σκέψη είναι μήτρα του Δυτικού Πολιτισμού, την οποία κανένας εκδορέας δεν μπορεί να στειρώσει.
Όταν το 1979 είδα το Nέφος στον ουρανό της Αθήνας, ήμουν πολύ νέα, 27 χρόνων, όμως, προαισθάνθηκα ένα κίνδυνο, μια μεταβολή της ελληνικής κοινωνίας που θα άλλαζε εντελώς το παράδεισο όπου συμβίωνα με τους Έλληνες από το 1974. Αρχές του 1980, αναχώρησα. Το 1981, έγινα μητέρα και ομολογώ ότι, αφοσιωμένη στο παιδί μου, δεν το πολύ σκεπτόμουνα, απλώς η Ελλάδα ζούσε στην ψυχή μου φυσικά και κατείχε το υποσυνείδητο μου.
Όταν έμεινα μόνη με το παιδί, με αυτό τον άνθρωπο που είχα φέρει στον κόσμο, συνειδητοποίησα τη μεγάλη ευθύνη μου και θυμήθηκα. Όλα μου ξαναήρθαν στο μυαλό. Όσα μου είχαν διδάξει οι Έλληνες, θα ήταν η σωτηρία μας. Ωραία η φιλοσοφία των προγόνων, αλλά πιο πρακτική η διδασκαλία των συγχρόνων. Μπορείς να φιλοσοφείς όταν έχεις το στομάχι γεμάτο και δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις για να περνάει η ώρα σου. Αν είσαι σοφός δεν χρειάζεται να είσαι φιλόσοφος ,κιόλας, ο σοφός άνθρωπος είναι πριν απ' όλα, φίλος του εαυτού του. Ο κάθε χωριάτης που γνώρισα τότε, ήταν σοφός, φορέας του πραγματικού Ελληνισμού, όπου τα υλικά δεν κυριαρχούν, αρκεί να έχεις τα απαραίτητα. Και δεν χρειαζόταν να γίνω δούλη, με τα λίγα από μια κληρονομιά και την διατροφή του πατέρα του παιδιού, θα τα βγάζαμε πέρα, μαζί, με πολλή αγάπη και τα απαραίτητα μόνο. Ανέκαθεν θεωρούσα ότι η Aνθρωπότητα αξίζει καλύτερα από αυτό το Σύστημα κατά το οποίο μια χούφτα άτομα κατέχει όλη την εξουσία και υποδουλώνει τους υπόλοιπους. Στα ελληνικά μεταξύ δουλειάς και δουλείας μόνον ένας μικρός τόνος διαφορά υπάρχει: Είναι ο τόνος της Eλληνικής Συνείδησης.
"Αν δεν ήμουν Σιμόν θα ήθελα να ήμουν Διογένης", θα έλεγα σαν τον Μέγα Αλέξανδρο: αυτάρκεια, λιτότητα, αυτογνωσία και άσκηση. Περίπου έτσι ζούσανε στα χωριά και στις γειτονιές που γνώρισα την δεκαετία του 1970 στην Ελλάδα. Αυτός είναι ο τρόπος μου ζωής που με κάνει να νιώθω ελεύθερη. Δεν υπάρχει ένας λόγος για να δεχόμαστε πλέον αυτή τη γελοία κατάσταση. Όλοι οι Άνθρωποι είναι ίσοι, ήταν το πνεύμα της Δημοκρατίας: ισογoνία, ισηγορία, ισονομία, ισοπολιτεία. Αν ίσχυσε τότε, ισχύει και σήμερα.
Eνώ η εξέλιξη της Δημοκρατίας πήρε αιώνες, όταν επιτέλους καθιερώθηκε, κράτησε όσο κρατάει ένα τριαντάφυλλο, μαράθηκε και εξαφανίστηκε. Διάφοροι κατακτητές πήραν το Kράτος όμηρο κι από τότε οι πολίτες της πρώτης Δημοκρατίας του κόσμου πενθούν. Εγώ όμως λέω ότι όπου υπάρχουν ρίζες πάντα κάτι ανθίζει και ξέρω, ότι το λουλούδι της Δημοκρατίας, θα ξανανθίσει στον κήπο της θεάς μου την Ελληνική Σκέψη, θεά που με έφερε και πάλι κοντά σας το καλοκαίρι του 2011, για να μοιραστώ μαζί σας τη μοιραία στιγμή της αναγέννησης της Δημοκρατίας. Η κομματοκρατία δεν έχει ρίζες, είναι αυταπάτη μόνο. Όταν οι ταχυδακτυλουργοί θα παίξουν την τελευταία παράσταση, εμείς θα βγούμε από τα παρασκήνια. Εκείνη την ημέρα που δεν θα ακούσουν ούτε ένα χειροκρότημα, θα είναι το τέλος τους και θα πρέπει να αναχωρήσουν.
Το 1997, ζωγράφισα το τέλος της Αθήνας (η εικόνα εδώ παραπάνω), δηλαδή του Ελληνισμού, για το εξώφυλλο ενός βιβλίου μέσα στο οποίο ανησυχούσα για το μέλλον του Ελληνισμού, ενώ είχα χάσει κάθε επαφή με την Ελλάδα και ζούσα σε μεγάλη φτώχεια, χωρίς βέβαια υπολογιστή. Απλώς το αισθανόμουνα, μία διαίσθηση ότι οι φορείς του Ελληνισμού, δηλαδή οι Έλληνες, θα βρισκόντουσαν σύντομα μπροστά σε αυτό το κίνδυνο που αντιμετωπίζει όλος ο δυτικός κόσμος από τότε που πολιτικοί και τραπεζίτες ορκίστηκαν να καταστρέψουν την Ανθρωπότητα. Που είναι εντελώς παράλογο διότι οι Άνθρωποι είναι η διαβίωση τους, "η τροφή τους", αλλά νορμάλ για αυτά τα άτομα που δεν γνωρίζουν τίποτα περί ανθρωπισμού κι ανθρωπιάς. Γεωπολιτικά, η Ελλάδα βρίσκεται τελευταίος στόχος της τροχαίας. Αλλά εκείνοι που ξεκίνησαν αυτές τις μακιαβελικές κομπίνες δεν υπολόγισαν ότι τον "Ελληνικό στόχο" δεν μπορεί κανείς να το μεταμορφώσει. Η Ελληνική Σκέψη είναι μήτρα του Δυτικού Πολιτισμού, την οποία κανένας εκδορέας δεν μπορεί να στειρώσει.
Simone le Baron
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεννημένη στην BREST της Γαλλίας,, σπούδασε γλωσσολογία στην Faculté de Lettres της Rouen, First Certificate of Cambridge, Πληροφορική, και είναι εξειδικευμένη καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας για τους αλλοδαπούς. Τον Απρίλιο του 2011απευθύνει τις ευχές της για το Πάσχα στον ελληνικό λαό, σε μια επιστολή στα ελληνικά, η οποία αναπαράγεται από πάνω από ένα εκατομύριο επισκέπτες στο διαδίκτυο. Εκεί γεννιέται, εκ μέρους της, η ιδέα του «Νεοφιλελληνισμού». Στο πλευρό μιας ομάδας Ελλήνων, φορέων του Ελληνισμού, δίνει τη μάχη της για τη διάσωση της ιδέας που βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Το καλοκαίρι του 2012, απευθύνεται στην Ουνέσκο με αίτημα την εγγραφή του Ελληνισμού στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, ενώ μεταξύ πολλαπλών δράσεων ετοιμάζεται και υπόμνημα προς τον ΟΗΕ προς ανάδειξη του ήδη διαμορφωθέντος εκρηκτικού μείγματος φτώχειας, αυτοκτονιών και του μισελληνισμού σε διεθνές επίπεδο. Η όλη δράση της Simone le Baron σχετικά με τον «Νεοφιλελληνικό Ανθρωποκεντρισμό», αποτυπώνεται σε βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο και στο οποίο συμμετέχουν περίοπτοι Έλληνες διανοούμενοι, επιστήμονες και καλλιτέχνες. Είναι, επίσης, μέλος της οργάνωσης AgoraInternational, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, για την ανάδειξη και επικαιροποίηση του έργου του Κορνήλιου Καστοριάδη, οργάνωση που φιλοξενείται σε Πανεπιστήμιο του Michigan.